Ο Σεμπαστιάν Αμπρέου έχει το παρατσούκλι “λόκο”, δηλαδή “τρελός”. Έχει αλλάξει 19 ομάδες. Έχει βάλει πάνω από 700 γκολ. Έχει σκοράρει σε 20 τοπικά ντέρμπι – “clasicos”. Ξεκίνησε επαγγελματικά να παίζει μπάσκετ. Είναι δηλωμένος οπαδός της Νασιονάλ. Είχε πει ότι είναι δεινόσαυρος. Ότι δεν γίνεται τη μία Κυριακή να είναι πουτ…. γιος και την άλλη φαινόμενο.
Φοράει πάντα το 13 στην πλάτη. Εκτέλεσε το κρισιμότερο πέναλτι της καριέρας και της εθνικής του ομάδας, αλά Πανένκα. Ξέρει καλά τον Γουαρδιόλα, τον Σιμεόνε, τον Ροναλντίνιο, τον Φαλκάο. Έχει τατουάζ τον Μπομπ Μάρλεϊ. Έχει αγωνιστεί στον Άρη.
Αν νομίζετε ότι με όλες αυτές τις πληροφορίες μάθατε τα πάντα για τη ζωή του Σεμπαστιάν “Λόκο” Αμπρέου κάνετε λάθος. Διαβάστε τη συνέντευξη που παραχώρησε στο Sport24.gr από τη Βραζιλία, όπου διαπραγματεύεται την επιστροφή του στην Μποταφόγκο, και θα καταλάβετε ότι μιλάμε για έναν από τους ωραιότερους τρελούς του ποδοσφαίρου
Ξεκίνησε την καριέρα του από την ομάδα της πατρίδας του Ντεφενσόρ, και μετά έπεται συνέχεια. Σαν Λορένσο (Αργεντινή), Ντεπορτίβο Λα Κορούνια (Ισπανία), Γκρέμιο (Βραζιλία), Τέκος (Μεξικό), Νασιονάλ (Ουρουγουάη), Κρους Ασούλ (Μεξικό), Αμέρικα (Μεξικό), Σιναλόα (Μεξικό), Μοντερέι (Μεξικό), Σαν Λουίς (Μεξικό), Τίγρες (Μεξικό), Ρίβερ Πλέιτ (Αργεντινή), Μπεϊτάρ (Ισραήλ), Σοθιεδάδ (Ισπανία), Άρης (Ελλάδα), Μποταφόγκο (Βραζιλία), Φιγκεϊρένσε (Βραζιλία) και Ροσάριο Σεντράλ (Αργεντινή).
– Σεμπαστιάν, αρχικά τι θυμάσαι από την Ελλάδα;
“Μπορεί το πέρασμα μου από την Ελλάδα και τον Άρη να ήταν σύντομο, αλλά έχω μόνο ευχάριστες αναμνήσεις από τη Θεσσαλονίκη και αυτή τη μεγάλη ομάδα. Αυτό που θυμάμαι, είναι ο τρόπος και η στοργή με την οποία με αγκάλιασε ο κόσμος”.
-Η καλύτερη και η χειρότερη ανάμνηση από την εν Ελλάδι παρουσία σου;
“Καλό ήταν όλο το διάστημα που πέρασα στην Ελλάδα. Κακό, επιμένω, δεν είχα κανένα. Ή δεν το θυμάμαι. Τα κακά συνήθως τα αποβάλλω από τη μνήμη μου”.
-Κάτι που σου έκανε εντύπωση από την Ελλάδα…
“Από την Ελλάδα θυμάμαι, τη λατρεία για τον φρεντοτσίνο. Γενικά, πρέπει να πίνετε πολύ καφέ”.
Θυμάσαι καθόλου την υποδοχή στο αεροδρόμιο “Μακεδονία”. Πώς ένιωσες;
“Η υποδοχή στη Θεσσαλονίκη ήταν κάτι το απίστευτο. Ίσως η καλύτερη στιγμή της καριέρας μου, πέρα από γκολ και τέτοια πράγματα. Τη βάζω πάνω και από τη Νασιονάλ, πάνω από τα πάντα. Τρελοί ήρθαν να υποδεχθούν έναν τρελό. Τι πιο τέλειο;” Τρελοί ήρθαν να υποδεχθούν έναν τρελό. Τι πιο τέλειο;”
-Το μήνυμα που θα ήθελες να στείλεις σε όλους τους Έλληνες και ειδικά σε όλους του φιλάθλους του Άρη, ποιο είναι;
“Θέλω να στείλω την αγάπη μου σε όλους τους Έλληνες που με αγκάλιασαν από την πρώτη στιγμή και ειδικά στην ομάδα μου, τον Άρη, που περνά δύσκολες στιγμές, να επανέλθει πιο δυνατός”.
-Πάνω από 700 γκολ, με 19 διαφορετικές ομάδες. Εάν έπρεπε να διαλέξεις μία ομάδα από τις 19 και ένα γκολ από τα 700, ποια θα ήταν αυτά;
“Ευχαριστώ το θεό που με αξίωσε να φτάσω σε αυτό το ρεκόρ και να το καταρρίψω. Πιο σημαντική ομάδα η Νασιονάλ της οποίας είμαι άλλωστε οπαδός και όχι μόνο δεν το έχω κρύψει, αλλά πάντα το φώναζα. Πιο σημαντικό γκολ, αυτό με την εθνική Ουρουγουάης στο Μουντιάλ της Νοτίου Αφρικής, το 2010”.
-Είσαι οπαδός της Νασιονάλ, το φώναξες, δεν το έκρυψες. Αντιμετώπισες κάποιο επαγγελματικό πρόβλημα εξαιτίας της δεδηλωμένης οπαδικής σου προτίμησης;
“Είμαι Νασιονάλ από μικρό παιδί και ποτέ δεν το έκρυψα. Ποτέ δεν μου δημιούργησε κανένα πρόβλημα αυτή η επιλογή μου να εκδηλώσω τις προτιμήσεις μου. Εξάλλου ποιος ποδοσφαιριστής, στην παιδική του ηλικία, δεν υποστήριζε κάποια ομάδα; Εγώ δεν είμαι υποκριτής. Αντίθετα ήμουν πάντα σωστός και δεν έδωσα κανένα δικαίωμα.Κάποια στιγμή δέχθηκα να αγωνιστώ χωρίς χρήματα για τη Νασιονάλ. Το έκανα επειδή αγαπώ αυτή την ομάδα, δεν γνωρίζω πόσοι θα το έκαναν στη θέση μου. Αλλά εγώ κοιτάζω τι κάνω εγώ”.
-Λόκο είναι το παρατσούκλι σου. Πως βγήκε; Αισθάνεσαι λόκο ; [Λόκο σημαίνει τρελός στην ελληνική γλώσσα]
“Με λένε τρελό. Στην πραγματικότητα το πρώτο μου παρατσούκλι ήταν “Αφρικανός”, γιατί ο πατέρας μου είχε αφρικάνικες ρίζες, ήταν μελαμψός. Πάντοτε ήμουν σαν παιδί, ο Αφρικανός Αμπρέου, και πάντα κουβαλούσα αυτό παρατσούκλι, με μεγάλη υπερηφάνεια.Το λόκο μου το έβγαλαν στη Σαν Λορένσο,γιατί έβαζα πάντα τη μουσική δυνατά και πείραζα τους πάντες. Η εμφάνισή μου, έμοιαζε και λίγο με αυτή ενός τρελού.
Βέβαια, εσείς οι δημοσιογράφοι θυμόσασταν το λόκο, μόνο στην αρνητική του έννοια και αυτό δεν μου άρεσε καθόλου. Ο τρελός που μου έβγαλαν στη Σαν Λορένσο, ήταν αυτός που έδινε χαρά και διασκέδαζε τους συμπαίκτες του.”
-Σκόρερ σε είκοσι διαφορετικά ντέρμπι, στις διάφορες χώρες όπου αγωνίστηκες. Τύχη ή ικανότητα;
“Πρώτα ικανότητα γιατί το να σκοράρεις σε 20 διαφορετικά ντέρμπι, θέλει ικανότητα. Μετά, τύχη γιατί είχα τους κατάλληλους συμπαίκτες να μου δίνουν πάσες και να βάζω εγώ την μπάλα στα δίχτυα.”
-Είχες πει: “Είμαι ένας ποδοσφαιρικός δεινόσαυρος”. Τι εννοούσες;
“Όχι, δεν αισθάνομαι ένα ποδοσφαιρικός δεινόσαυρος, έχω μετανιώσει που είπα κάτι τέτοιο στο παρελθόν”.
-Πάμε στο Μουντιάλ του 2010 και στο Ουρουγουάη – Γκάνα. Εκτελείς το κρίσιμο πέναλτι για την πρόκριση και επιλέγεις να το κάνει με στυλ Πανένκα. Γιατί; Τί σκέφτηκες;
“Έβαλα εκείνο το πέναλτι με στυλ Πανένκα, στην ουσία τα έπαιξα όλα για όλα εκείνη την στιγμή. Μην ξεχνάς ότι το διακύβευμα ήταν μεγάλο στο σημείο που είχαμε φτάσει. Πίστευα ότι ο τερματοφύλακας δεν θα καθόταν στο κέντρο, δηλαδή θα έπεφτε σε μία γωνία. Εκείνα τα λεπτά σκέφτηκα κάτι παράξενο. Λέω το Γιοχάνεσμπουργκ έχει υψόμετρο, η μπάλα κυλά πιο γρήγορα, οπότε ο τερματοφύλακας θα αργήσει να σηκωθεί, όταν πέσει στο έδαφος”.
Είχες πει: “Δεν μπορείς τη μία Κυριακή να είσαι πουτ… γιος και την επόμενη φαινόμενο”. Επιμένεις σε αυτό;
“Είχα πει ότι εάν είσαι τη μία Κυριακή πουτ… γιος δεν μπορείς την άλλη να είσαι φαινόμενο. Αναφέρομαι στην κοντή μνήμη της φίλαθλης κοινής γνώμης, που ξεχνά ότι η απόδοση ενός αθλητή μπορεί να μεταβάλλεται όχι μόνο από Κυριακή σε Κυριακή, αλλά και από Κυριακή σε Δευτέρα. Ε ναι λοιπόν, δεν γίνεται να είμαι την Κυριακή πουτ… γιος και τη Δευτέρα ήρωας.”
– Πόσο κοντά βρέθηκε ο Αμπρέου στο να παίζει επαγγελματικά μπάσκετ;
“Ξεκίνησα να παίζω μπάσκετ. Ήμουν στην αποστολή για τοΚ17 Παναμερικανικό τουρνουά και έφυγα από το ξενοδοχείο γιατί είχα πάει σε ένα μπαρ. Θεώρησαν ότι ήμουν απών. Μετά με πήραν στην εθνική ομάδα του ποδοσφαίρου. Παίζαμε με τη Βολιβία.Έπρεπε να νικήσουμε με έξι γκολ διαφορά για να περάσουμε. Ήταν 1-0 υπέρ μας στο ημίχρονο. Ο προπονητής με έβαλε στο δεύτερο ημίχρονο και έβαλε αμέσως δύο γκολ. Κερδίσαμε τελικά με 6-0. Ήμουν καλός στο μπάσκετ, θα είχα καλή καριέρα, αλλά ήμουν ακόμη καλύτερος στο ποδόσφαιρο. Έκανα την κατάλληλη επιλογή. Ακόμη και τώρα, το ίδιο θα έκανα”.
– Σε όλη σου την καριέρα φοράς το νούμερο 13 στην πλάτη. Προκατάληψη, γούρι;
“Το νούμερο 13, δεν το αποχωρίστηκα ποτέ. Είναι το γούρι μου, μου φέρνει τύχει. Και ναι, είμαι προληπτικός και δεν το κρύβω. Δείξε μου έναν ποδοσφαιριστή που δεν είναι προληπτικός…. Δεν το πήρα μόνο στην Ντεφενσόρ και στη Ρεάλ Σοθιεδάδ που το είχε ο τερματοφύλακας. Στην Μποταφόγκο, μου το έδωσε ο ίδιος ο Ζαγκάλο, ήταν σαν να με ευλόγησε ο Πάπας”.
– Ο Λουίς Σουάρες είναι ένας πολύ καλός σου φίλος. Καλό ή κακό παιδί;
“Ο Λουίς είναι ένα πολύ καλό παιδί παρεξηγημένο. Αν δεν ήταν Ουρουγουανός, μπορεί να μην τα περνούσε όλα αυτά. Είναι άδικο αυτό που συμβαίνει. Είναι ένα εξαιρετικό παιδί, και το λέω μετά λόγου γνώσεως”.
– Πολλά τατουάζ. Σημαίνουν κάτι;
“Το πρώτο μου τατού ήταν με τον Μπομπ Μάρλεϊ, και το τελευταίο έχει τρεις ημερομηνίες. Αυτή κόντρα στην Γκάνα για Μουντιάλ της Νοτίου Αφρικής, αυτή του θριάμβου κόντρα στην Αργεντινή στο Κόπα Αμέρικα και αυτή του τελικού του Κόπα Αμέρικα”.
– Έχεις συνυπάρξει με μερικούς ανθρώπους που πρωταγωνιστούν, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο αυτή τη στιγμή. Θα σου πέντε ονόματα και θέλω να μου πεις τι γνώμη έχεις για τον καθέναν…
Ροναλντίνιο: μάγος
Γουαρδιόλα: φαινόμενο
Ερέρα: τρελός
Φαλκάο: γκολτζής
Σιμεόνε: Πολύ καλός προπονητής.
