Είχα την ευκαιρία (σε ατυχία εξελίχθηκε βέβαια…) να παρακολουθήσω μέσα από το διαδίκτυο τον αγώνα του Άρη στη Λιόν. Είναι από εκείνα τα παιχνίδια που θέλεις να κλείσεις την τηλεόραση, να αλλάξεις κανάλι και να δεις κάτι άλλο για να εκτονωθείς… Ο Άρης έκανε ίσως το χειρότερό του φετινό παιχνίδι και να σκεφτεί κανείς ότι μια βδομάδα πριν χωρίς Ταπούτο, Τσαλδάρη (και Τζέιμς) είχε πετύχει κόντρα στην ίδια ομάδα την πιο σοβαρή φετινή νίκη του.
Για τους ρεαλιστές η ευρωπαϊκή πορεία του Άρη ολοκληρώθηκε πριν ξεκινήσει το χθεσινό παιχνίδι. Η νίκη της Ντόνετσκ επί της Κίμκι ουσιαστικά είχε κόψει το μεγαλύτερο μέρος των ελπίδων του Άρη. Το ευρωπαϊκό ταξίδι των κίτρινων τυπικά ολοκληρώνεται τέλη του μήνα, ουσιαστικά τελείωσε χθες.
Τι πέτυχε ο Άρης; Η πρόκριση στο Last 16 ήρθε έστω και δύσκολα σε έναν όμιλο που είχε δύο μέτριες ομάδες (Γκαστέρα, Ρουντούπις), τις οποίες ο Άρης κέρδισε μέσα – έξω. Έχασε μέσα – έξω από την ανώτερη Νίμπουρκ. Στην επόμενη φάση είχε να αντιμετωπίσει τρεις ποιοτικότερες ομάδες από αυτές που έπαιξε δύο μήνες πριν. Φάνηκε αυτό. Η νίκη που πέτυχε επί της Βιλερμπάν την περασμένη Τρίτη ήταν η πιο σοβαρή της φετινής χρονιάς και έγινε χωρίς τους τρεις καλύτερους παίκτες της ομάδας.
Ο Άρης έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη του κόσμου του κυρίως μέσα από τις ήττες. Είναι ένα από τα (πολλά) παράξενα της φετινής πορείας. Οι αγώνες με τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό που χάθηκαν στο τέλος λόγω διαιτησίας και λαθών, η ήττα μέσα στην Πυλαία πάλι στο τέλος με πολλά διαιτητικά λάθη, η καλή εμφάνιση για 38 λεπτά μέσα στη Τσεχία με τη Νίμπουρκ και η υπερπροσπάθεια στο Ντόνετσκ πριν δύο βδομάδες είναι τα παιχνίδια που έκαναν τον κόσμο να πιστέψει σε αυτήν την ομάδα. Ο λόγος είναι προφανής. Κόντραρε – με εξαίρεση τον ΠΑΟΚ, που δεν είναι – καλύτερες ομάδες και έχασε στις λεπτομέρειες.
Πριν κερδίσει τη Βιλερμπάν, οι νίκες του Άρη στην Ελλάδα φέτος είναι με τον Ίκαρο (12ος), τον ΚΑΟΔ (11ος), το Περιστέρι (10ο) που ήρθε στη Θεσσαλονίκη χωρίς τους ξένους του (Ρόμπι, Μπόατενγκ), το (χωρίς ξένους) Μαρούσι, τον Ηλυσιακό (με τον οποίο ισοβαθμεί) και την Καβάλα (που έχει περισσότερα προβλήματα από τον Άρη). Στην Ευρώπη έκανε το αυτονόητο, νίκες με την ολλανδική Γκαστέρα εντός κι εκτός έδρας – μη μου πει κανείς ότι ήταν καμιά σοβαρή ομάδα οι Ολλανδοί – και νίκες με τη Ρουντούπις που αποτελούταν από νεαρούς Λιθουανούς και τον έμπειρο Σαλένγκα.
Η Ευρώπη προσέφερε εμπειρίες στους νέους παίκτες του Άρη. Οι Μάλντροου, Κερούς, Μαυραειδής, Μποχωρίδης είναι βέβαιο πως την επόμενη χρονιά θα πατούν καλύτερα στα πόδια τους λόγω αυτών των αγώνων που έπαιξαν φέτος. Συν τοις άλλοις, αποδείχτηκε ότι ο Άρης παραμένει ανταγωνιστικός και στην Ευρώπη ανεξαρτήτως των προβλημάτων του.
Περί προβλημάτων, γιατί γίνεται πολύς λόγος, δεν υπάρχει συζήτηση για το ποιος είναι υπεύθυνος. Η διοίκηση του Γιάννη Δαμιανίδη, γιατί δεν μπόρεσε να ομαλοποιήσει τον οικονομικό προγραμματισμό από την αρχή της περιόδου και στηρίχθηκε αποκλειστικά και μόνο στα έσοδα από τα τηλεοπτικά και τον ΟΠΑΠ. Είναι, όμως, στην πράξη τόσο μεγάλα τα φετινά προβλήματα σε σχέση με το περιβάλλον που γίνεται το πρωτάθλημα; Διανύουμε το δεύτερο μισό της χρονιάς και οι μισές ομάδες της Α1 βιώνουν χειρότερες μέρες από ότι ο Άρης. Δεν είναι υπερβολή.
Το Μαρούσι παίζει από την αρχή χωρίς ξένους, το Περιστέρι δεν έχει καν αυτοκίνητα για τους ξένους, στον Ηλυσιακό και τη Καβάλα υπάρχουν μεγαλύτερες καθυστερήσεις απ’ ότι στους παίκτες του Άρη, στον Κολοσσό τα όποια προβλήματα “κρύβονται” από την εξαιρετική πορεία της ομάδας, στον ΠΑΟΚ που ξεκίνησε για να διεκδικήσει θέση στην Ευρωλίγκα, σχεδόν παρακαλούν τους παίκτες με υψηλά συμβόλαια να φύγουν για να μπορέσουν να… βγάλουν τη χρονιά.
Ο Άρης έχει παίκτες που δεν είναι κανονικά πληρωμένοι, αλλά κατάφερε με τη συνδρομή όλων, να έχει ΟΜΑΔΑ. Παρά τα προβλήματα ακόμα και σήμερα έχει κανονική ομάδα, έχει ξένους, έχει Έλληνες, έχει τεχνικό τιμ, έχει μια “ομάδα” ανθρώπων που δουλεύουν για τους παίκτες, πάει στο γήπεδο ο αθλητής και βλέπει ένα επιτελείο ότι λειτουργεί.
Ο Άρης έχασε έναν παίκτη στη χρονιά. Τον Ντομινίκ Τζέιμς. Αυτός έφυγε με αθέτηση του συμβολαίου του. Δεν ζήτησε μόνο συγνώμη για να υπογράψει στην Παρτιζάν. Έδωσε και χρήματα στον Άρη, είτε ο ίδιος, είτε η νέα του ομάδα. Τελικώς… δεν ήταν απλήρωτος όπως ούρλιαζαν ορισμένοι!
Από εδώ και πέρα ο Άρης θα πρέπει να συγκεντρωθεί στο πρωτάθλημα και να πετύχει ότι καλύτερο μπορεί. Έχει μείνει αρκετά πίσω, αλλά όταν η 5η Καβάλα έχει δύο νίκες περισσότερες και την έχεις μέσα στην έδρα σου, τότε δικαιούσαι να ελπίζεις. Αρκεί να παίξει όπως με Παναθηναϊκό, Ολυμπιακό αλλά να τα κερδίσει αυτά τα παιχνίδια…
ΥΓ1: Ο Άρης θα πρέπει οπωσδήποτε να καλύψει το κενό του Τζέιμς με άλλον Αμερικανό. Αυτή είναι η μοναδική εκκρεμότητα στο ρόστερ του. Έφυγε ένας, να έρθει ένας άλλος.
ΥΓ2: Για όσα έχουν γίνει πριν από αυτή τη χρονιά είναι πάλι δεδομένο ότι ευθύνονται όσοι διοίκησαν (Δαμιανίδης, Τζεβελέκης), αλλά όχι μόνο αυτοί. Υπάρχουν και αυτοί που δεν άσκησαν διοίκηση και χρησιμοποίησαν ως άλλοθι την παρουσία του Δαμιανίδη και φυσικά οι μέτοχοι, που έχουν αποφασίσει πως… δεν είναι μέτοχοι.
