Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης είναι πια στη γειτονιά των αγγέλων… Μαζί με τόσες άλλες ψυχές είναι εκεί ψηλά κι έχοντας διαβεί τον δικό του γήινο Γολγοθά, είμαστε σίγουροι ότι είναι λυτρωμένος. Πιο ήσυχος, πιο χαμογελαστός.
Τι κι αν ήταν Ολυμπιονίκης, πρωταθλητής, πολυνίκης. Τα μετάλλια του λάμπουν εκθαμβωτικά. Ο ιστορικός θα “γράψει” ότι πήρε το μεγαλύτερο και πιο δύσκολο “μετάλλιο” της ζωής του, φεύγοντας λυτρωμένος από μικρότητες, εσωστρέφεια, “κοντά μυαλά”, φθηνά συναισθήματα.
Είχαμε την τιμή να τον γνωρίσουμε προσωπικά. Μας τίμησε ως PRESSARIS, όταν δέχθηκε να είναι ένας από τους πρώτους blogger εκείνο τον Σεπτέμβριο του 2011. Τι τιμή… Που να τον φανταζόμασταν “τρομάρα” μας… Τράβηξε μετά τον δικό του λαμπερό δρόμο. Με σεμνότητα, συνέπεια, μαχητικότητα!
Τον θαυμάσαμε ως αθλητή, τον… αποθεώσαμε ως πρωταθλητή, υποκλιθήκαμε στην προσωπικότητα του, ανατριχιάσαμε όταν τον είδαμε σημαιοφόρο της Ελλάδας, παραδεχθήκαμε την διορατικότητα και την Ανθρωπιά του (το Α κεφαλαίο). “Γουστάραμε” που ήταν Αρειανός, με την ίδια “καψούρα” και τρέλα που έχει αυτό το μοναδικό DNA του Άρη, μπορεί και να… ζηλέψαμε την ευκολία του, να είναι τόσο μεγάλος σε αθλητικό επίπεδο και προσωπικότητα, αλλά και τόσο… γήινος.
Είχε το προνόμιο την ώρα που έλαμπε εκτυφλωτικά από τις επιτυχίες του, την ίδια ώρα να είναι ο “Αλέξανδρος της διπλανής πόρτας”.
Τέτοιες στιγμές που η συγκίνηση μας δυσκολεύει να σχηματίσουμε τις λέξεις στο πληκτρολόγιο, έρχεται και η αυτοκριτική. Ναι, είναι αλήθεια ότι ζηλέψαμε την πορεία του, την αυθεντικότητα του, τον στρέιτ χαρακτήρα του. Δεν θα ξεχάσουμε ότι φώναζε παρών σε κάθε δημοσιογραφικό κάλεσμα ή πόσο μάλλον σε κάθε κάλεσμα ανθρωπιάς για ανθρώπινους στόχους και σκοπούς. Σιγά μην ρωτούσε λεπτομέρειες. Τον καλούσες; Ήταν εκεί να δώσει τον δικό του αγώνα, σαν να ήταν ένας τελικός…
Αλέξανδρε, σου ζητούμε συγγνώμη γιατί κάποια στιγμή ήμασταν θεατές σε μια άδικη και σκληρή κριτική που δέχθηκες είτε γιατί πέρασες από την Λέσχη Φίλων Άρη (τότε που τα… Αρειανόμετρα ξεπουλούσαν!!!), είτε γιατί, όντας παλίκαρος, διάλεξες έναν συγκεκριμένο πολιτικό δρόμο, άσχετα με τις προτιμήσεις των υπόλοιπων. Και των δικών μας, ενδεχομένως… Στην Ελλάδα το να είσαι δραστήριος και με άποψη, άσχετα εάν συμφωνείς ιδεολογικά ή πολιτικά είναι ποινικό αδίκημα.
Ζητούμε συγγνώμη, έστω και τώρα γιατί Αλέξανδρε ήσουν τόσο κοντά μας, αλλά δεν βλέπαμε το μέγεθος σου! Ζητούμε συγγνώμη που ενώ εσύ κοιτούσες ψηλά, ανήκοντας στα “παιδιά ενός ανώτερου θεού”, εμείς τσαλαβουτούσαμε στον μικρόκοσμό μας. Πόσο μάταιοι τελικά…
Μακάρι να σε είχαμε κοντά μας. Μακάρι όλα αυτά να ήταν ένα κακόγουστο αστείο, μια φάλτσα χαζομάρα, μια φάρσα (σου άρεσαν άλλωστε οι πλάκες, γελούσες σα μικρό παιδί, τέτοιος ήσουν…) και να σου ζητούσαμε συγγνώμη πρόσωπο με πρόσωπο.
Όμως έφυγες… Ή μάλλον δεν έφυγες. Λάθος. Πήγες πιο… ψηλά. Εκεί που ανήκεις. Για να μας βλέπεις, να μας ελέγχεις, να μας προσέχεις, να μας στέλνεις την θετική σου ενέργεια… Και καμιά “λαβή” για να έρθουμε στα ίσια μας.
Τέτοιες ώρες, τέτοια λόγια λοιπόν. Ως επίλογο, διαλέξαμε μερικές κουβέντες σου, που μας είπες σε μια ραδιοφωνική συνέντευξη τον Οκτώβριο του 2019 (τι δεν ακούσαμε τότε που κάναμε το… λάθος να σε φιλοξενήσουμε στον αέρα της πόλης… σου)
Η αφορμή ήταν μια συνάντηση με τον θρυλικό Νίκο Γκάλη… Τα λόγια του Αλέξανδρου, σκέτη μαχαιριά, ακόμη και τώρα:
«Είμαι περήφανος που η ομάδα μου κράτησε μια απόσταση από τον βόθρο του Ελληνικού ποδοσφαίρου. Ο Άρης έχει πληρώσει την απουσία του από τις συμμαχίες με υποβιβασμούς, είτε ερχόντουσαν αγωνιστικά είτε έξωαγωνιστικά. Η ιστορία τον δικαιώνει. Δεν θα ήθελα να υποστηρίζω μια ομάδα που τα αποτελέσματα έχουν να κάνουν με εξωαγωνιστικούς παράγοντες. Όσα χρόνια ζω, αλλά και από την ιστορία, γνωρίζω ότι είμαστε χρόνια μακριά από αυτά”.
