Εκεί που λες ότι τα έχεις δει όλα, πάντα η… εξυγίανση, ο πόλεμος των μεγαλοεπιχειρηματιών θα βάλει ακόμη μια μαχαιριά στο απαξιωμένο ελληνικό ποδόσφαιρο. Αυτό για το οποίο οι “νυν” ήρθαν να διώξουν τους τοξικούς “πρώην” και το κάνουν καθημερινά χειρότερο!
Δικαιολογημένα, μετά την ταινία “Οι μάου, μάου επιστρέφουν” που παίχθηκε με “τυφλές” κάμερες (θα δούμε ποτέ τι έγινε πραγματικά στον Βαρδάκη;) και όργανα ασφαλείας και τάξης σε στάση προσοχής, επικρατεί αηδία και οργή στην οικογένεια του Άρη. Στο ΟΑΚΑ εκτυλίχθηκε ένα σκωτσέζικο ντους της απόλυτης ξεφτίλας.
Τι εννοούμε;
Α. Ένα πρώτο ημίχρονο, όπου ο κακός Άρης για 30′ και μέτριος στα τελευταία 15′ είχε την ΑΕΚ σε μια από τις καλύτερες εμφανίσεις της, στο 1-1. Γιατί ο διαιτητής Ντίας έπαιξε 50-50 και επειδή στο ποδόσφαιρο, όλες οι ευκαιρίες δεν γίνονται γκολ.
Β. Στο δεύτερο ημίχρονο διαδραματίστηκαν καταστάσεις που ακόμη και στην μακρινή Αιθιοπία, στις φυλές της άγριας ερήμου, θα ντρεπόντουσαν να ακολουθήσουν. Προηγήθηκε το ντου του Μελισσανίδη στα αποδυτήρια, μετά συνοδείας γυμνασμένων κυρίων (!), μπροστά στους αστυνομικούς, οι οποίοι σε στάση προσοχής άφησαν τον μεγαλοεπιχειρηματία να δημιουργεί συνθήκες “ζούγκλας” απέναντι σε διαιτητές και Καρυπίδη. Τίγρης γαρ…
Γ. Ο Ντίας αρνιόταν να βγει επί 25 λεπτά και τότε άναψαν τα… τηλεφωνικά σύρματα με τον Περέιρα να… προτρέπει τον συμπατριώτη του να επιστρέψει να “τελειώσει το έργο του”… Σου λέει “φευγάτοι είμαστε όλοι, μην χολοσκάς”. Και όλοι είδαμε τι έγινε στην συνέχεια. Μπήκε στα αποδυτήρια Πορτογάλος και βγήκε στο χορτάρι… Καραντώνης!
Δ. Τα λέιζερ στον διαιτητή, η αποβολή του Ματίγια και ο τραυματισμός του Λάζαρου Βαρδάκη με το ντου των οπαδών στο γήπεδο, ήταν τα κομμάτια που συνέθεσαν το παζλ μιας τριτοκοσμικής και βίαιης κατάστασης. Δεν χρειάζεται να σταθούμε περισσότερο στην στάση του Ξηροκώστα… Βιώνει τον δικό του “Γολγοθά”, έχει ξεπεράσει τα όρια, αλλά οφείλει κάποτε να καταλάβει ο ίδιος ότι για το άσχημο παιχνίδι της μοίρας που του επιφύλασσε η ζωή, δεν ευθύνεται κανένας Άρη. Ούτε φυσικά να χρησιμοποιεί την κατάσταση του, ως άλλοθι για τα πάντα που κάνει…
Κανείς δεν θα μάθει, εάν ο Ντίας δεν λειτουργούσε υπό πανικό στο δεύτερο ημίχρονο και ο Άρης έπαιζε με έντεκα παίκτες, πώς θα εξελισσόταν το παιχνίδι (ο Θεός να το κάνει…). Υπάρχει το τελικό 2-1 μέσα στην “ζούγκλα”, που αποτελεί το μη χείρον βέλτιστον, με την πρόκριση να παίζεται πια στο γήπεδο του Άρη. Δυστυχώς όμως μετά από 45 μέρες…
Για όλα αυτά υπάρχει δικαιολογημένα οργή, την οποία προκαλεί η αηδία μιας νοσηρής κατάστασης. Όλος ο Άρης πρέπει να επιδείξει όμως εγρήγορση και ΠΡΟΣΟΧΗ. Τον περιμένουν με το δάχτυλο στην σκανδάλη. Θα ήθελαν ένα άδειο Κλεάνθης Βικελίδης π.χ. στα πλέι οφ και στην ρεβάνς, για να απολέσει ο Άρης την δύναμη του λαού του, αλλά και οικονομικά οφέλη.
Ο Άρης είναι στην πρίζα. Και εξωαγωνιστικά και οπαδικά θα πρέπει να αποδείξει ότι ξέρει να υπερέχει και να επιβιώνει. Όσο και αγωνιστικά να παρουσιαστεί όπως πρέπει στα ματς που γράφουν ιστορία…
