Mια ωραία ιστορία, μιας γυναίκας από την Αρμενία που ο πατέρας της κατέκτησε τίτλο με τον Άρη και στο ποδόσφαιρο και στο μπάσκετ με διαφορά δύο χρόνων, ανέδειξε ο Ερασιτέχνης.
Όπως αναφέρει ο κιτρινόμαυρος σύλλογος:
Υπάρχουν στιγμές που ο χρόνος σταματάει, τα σύνορα και οι εθνότητες δεν έχουν καμία σημασία. Το μόνο που μετράει είναι οι ένδοξες αναμνήσεις, οι κιτρινισμένες φωτογραφίες και τα αρχαία τρόπαια με το μεθυστικό άρωμα του παλιού καιρού…
Ποιος είναι ο συνδετικός κρίκος που μπορεί να ενώσει την Αρμενία με την Αμερική και την Ελλάδα; Που φέρνει κοντά το μπάσκετ με το ποδόσφαιρο; Που γεφυρώνει το παρελθόν με το παρόν; Μα φυσικά ο ΑΡΗΣ. Ο ΑΡΗΣ μπορεί να γίνει ο κοινός παρανομαστής σε κάθε εξίσωση και να ομαλοποιήσει πρόσωπα και καταστάσεις. Αυτό ακριβώς έγινε και χθες με την κυρία Αζνίβ Τσιλιντσιριάν, μιας αρμένικης καταγωγής κυρία, που μας ήρθε από την μακρινή Φλόριντα των ΗΠΑ.
Εκ πρώτης όψεως η επίσκεψή της έμοιαζε με την τυπική επίσκεψη ενός τουρίστα στη Θεσσαλονίκη, ωστόσο το DNA της κυρίας Αζνίβ εμπεριέχει κάτι παραπάνω: είναι βαμμένο κιτρινόμαυρο, καθώς ενσωματώνει τεράστια κομμάτια του ΑΡΗ: Είναι η κόρη του υπεραθλητή της προπολεμικής εποχής Δανιήλ Δανελιάν, ενός άσσου που διέπρεψε σε όποιο άθλημα ασχολήθηκε, αλλά κυρίως στο μπάσκετ και το ποδόσφαιρο. Γιατί ο Δανιήλ Δανελιάν, είναι μια από τις λίγες ιστορικά αθλητικές μορφές που κατέκτησε πανελλήνιο τίτλο στο μπάσκετ αλλά και στο ποδόσφαιρο! Κατέκτησε το πρώτο πρωτάθλημα μπάσκετ του ΑΡΗ το 1930, αλλά και το δεύτερο πρωτάθλημα ποδοσφαίρου του συλλόγου μας το 1932!
Η επίσκεψη της κυρίας Αζνίβ στη Θεσσαλονίκη είχε λοιπόν δύο στόχους: Όχι απλά να γνωρίσει τον σύλλογο στον οποίο ανδρώθηκε ο πατέρας της, αλλά και να φιλήσει ευλαβικά τα δύο πανελλήνια τρόπαια που αυτός σήκωσε στον ουρανό της πόλης μας, σε μία εποχή τόσο μακρινή από τη σημερινή.
Έτσι η περιήγηση ξεκίνησε από τον ναό του κιτρινόμαυρου ποδοσφαίρου: Στο «Κλεάνθης Βικελίδης» η κυρία Αζνίβ έγινε αποδέκτης της φιλοξενίας των ανθρώπων του Α.Σ. και της ΠΑΕ (κατά μεγάλη σύμπτωση η ομάδα βρισκόταν στην Αρμενία για τον αγώνα με την Αραράτ). Με δάκρυα στα μάτια αγκάλιασε και φωτογραφήθηκε με το βαρύ τρόπαιο του 1932. Η ΠΑΕ της δώρισε μια φανέλα, την οποία έσφιξε με συγκίνηση στα χέρια της. Περπάτησε στους χώρους του γηπέδου κι ενημερώθηκε για το παρελθόν, το παρόν αλλά και το μέλλον του ΑΡΗ.
Η συνέχεια δόθηκε στο Αλεξάνδρειο Μέλαθρο. Εκεί έτυχε της υποδοχής του προέδρου της ΚΑΕ, του σπουδαίου Χάρη Παπαγεωργίου. Η ξενάγηση ξεκίνησε στο «Nick Galis Hall» και κατέληξε στο μέρος που πρέπει να καταλήγουν τέτοιες αναδρομές, στο μουσείο μπάσκετ του ΑΡΗ, τον ιερό χώρο με τα τρόπαια της ναυαρχίδας του συλλόγου. Πρώτο στη σειρά είναι το τρόπαιο του 1930 και η κυρία Αζνίβ με περισσή συγκίνηση πόζαρε δίπλα του και βγήκε φωτογραφίες που θα δείχνει με περηφάνια στα εγγόνια της πίσω στις ΗΠΑ. Φυσικά της δόθηκε και η φανέλα του Αυτοκράτορα, με τον πατέρα της να φιγουράρει στη φωτογραφία των πρώτων πρωταθλητών στο άθλημα αυτό!
«Ο πατέρας μου ζούσε κι ανάσαινε για τον ΑΡΗ. Ατελείωτες ήταν οι ιστορίες που έλεγε για τα κατορθώματα του με την κίτρινη φανέλα. Δυστυχώς οι περιστάσεις τα έφεραν έτσι ώστε να μεταναστεύσουμε οικογενειακά, αρχικά στον Καναδά κι έπειτα στις ΗΠΑ, με αποτέλεσμα να χάσει τους επιστήθιους φίλους του, τον Κατράντζο και τον Βικελίδη. Δυστυχώς «έφυγε» νωρίς, το 1980, ωστόσο η οικογένειά μας κράτησε μέσα στην καρδιά της τον ΑΡΗ και είμαι περήφανη που βλέπω σήμερα στη Θεσσαλονίκη να υπάρχει τόσο έντονη η μνήμη του πατέρα μου και των αθλητικών κατορθωμάτων του, παρότι έχουν περάσει τόσα πολλά χρόνια. Σας ευχαριστώ πολύ για όλα» ήταν τα λόγια με τα οποία έκλεισε μια σπουδαία επίσκεψη στους χώρους του ΑΡΗ.
Και εμείς από την πλευρά μας θέλουμε να ευχαριστήσουμε την επισκέπτριά μας, που ήρθε από ένα τόσο μακρινό μέρος, όπου κρατάει άσβεστη την φλόγα του ΑΡΗ για τόσες δεκαετίες.
