Σαν σήμερα, πριν από 23 χρόνια ο Άρης έκανε το ακατόρθωτο, πήρε μια τεράστια νίκη μέσα στην Προύσα κατακτώντας το Κύπελλο Κόρατς και έγραψε για ακόμη μια φορά ιστορία στο μπάσκετ. Τότε, o Σάκης Αδαμόπουλος, αντιπρόεδρος του ΑΣ Άρης, ήταν ένας από τους 13 Έλληνες (μαζί με την αποστολή του Άρη και τους δημοσιογράφους) που βρέθηκε εκεί, ήταν από τους τυχερούς που βίωσε αυτό το έπος.
Θυμήθηκε τα όσα έγιναν εκείνο το απόγευμα αλλά και την επιστροφή στην Θεσσαλονίκη, εξήγησε πως είναι η σημερινή κατάσταση στην Ρουμανία όπου ζει και εργάζεται εδώ και αρκετά χρόνια ενώ φυσικά σχολίασε και την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στον μπασκετικό Άρη αλλά και το ενδεχόμενο να υπάρξει κάποιος παράγοντας πρόθυμος να βοηθήσει.
Αναλυτικά τα όσα είπε στο Yellow Radio 92,8:
Τι συμβαίνει αυτή την στιγμή στην Ρουμανία;
Η κατάσταση εδώ είναι λίγο χειρότερα από την Ελλάδα, δυστυχώς δεν πάρθηκαν γρήγορα κάποια μέτρα και υπάρχουν και αρκετοί Ρουμάνοι μετανάστες που γύρισαν τώρα πίσω ειδικά από την Ιταλία και το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι αυτό αυτή την στιγμή. Υπάρχουν πολλοί μετανάστες Ρουμάνοι εκεί και στην Ισπανία, πολλοί γύρισαν πίσω και βρίσκονται ήδη σε καραντίνα αλλά δεν τηρείται σωστά αυτό. Σε ορισμένες περιοχές υπάρχουν πολλά κρούσματα.
Έχουν ξεπεράσει τους αριθμούς της Ελλάδας;
Από όσο γνωρίζω ναι, έχουν ξεπεράσει τα 2000 κρούσματα, για τους νεκρούς δεν γνωρίζω ακριβώς αιρθμό αλλά είναι σίγουρα περισσότεροι από την Ελλάδα;
Έχουν παρθεί μέτρα απαγόρευσης;
Ναι, υπάρχουν σχετικά μέτρα Μπορείς να κάνεις μια χειρόγραφη υπεύθυνη δήλωση και να κυκλοφορήσεις έξω. Είναι πιο «χαλαρά» τα μέτρα και αυτό προκαλεί θεωρώ και το μεγαλύτερο πρόβλημα που πλέον διαπιστώνεται σε καθημερινή βάση. Είναι όλα σχεδόν «παγωμένα», κάποια συνεργεία δουλεύουν, το πρόβλημα πάλι είναι πως τα συνεργεία είναι στην επαρχία γύρω από το Βουκουρέστι οπότε υπολειτουργούμε. Κάποιοι έρχονται στην δουλειά, κάποιοι φοβούνται καταλαβαίνετε και τα οικονομικά προβλήματα είναι μεγάλα. Υπάρχει ένα μπέρδεμα αυτή την εποχή.
Εσείς πως προσεγγίζετε αυτή την κατάσταση;
Τα οικονομικά προβλήματα θα έρθουν, ήδη έχουν ξεκινήσει για αρκετούς ανθρώπους μη έχοντας την καθημερινή δουλειά, επιχειρήσεις κλείνουν, σταματούν, όλα αυτά είναι μεγάλο πρόβλημα. Επίσης μην ξεχνάμε πως η Ελλάδα είναι τουριστικός προορισμός και αυτό θα φανεί στην πορεία με ακυρώσεις κτλ. Αυτό φυσικά που προέχει είναι η υγεία των ανθρώπων, αυτό κοιτάμε πρωτίστως και μετά όλα τα υπόλοιπα.
Το «έπος της Προύσας» δείχνει πως ακόμα και στις πιο δύσκολες καταστάσεις πρέπει να αντλούμε αποθέματα και να παλεύουμε μέχρι τέλους. Μια «χούφτα» Έλληνες μαζί με την ομάδα βρέθηκαν στην Προύσσα πιστεύοντας πως το όνειρο θα γίνει πραγματικότητα. Μιλήστε μας για εκείνες τις στιγμές.
Υπήρχαν 13 φίλαθλοι μαζί μας, η αποστολή της ομάδας και οι δημοσιογράφοι. Ήταν μια απίστευτα όμορφη εμπειρία, οι Τούρκοι μας υποδέχτηκαν με όλα τα απαραίτητα, μας έδωσαν ένα μίνι βαν που γυρνούσαμε όλη μέρα. Πίσω μας υπήρχε ένα δεύτερο βανάκι με 15 αστυνομικούς να μας προστατεύουν όλη μέρα (γέλια), διότι ήταν πολύ δύσκολες οι συγκυρίες τότε. Παντού με την αστυνομία, θυμάμαι βρεθήκαμε σε μια αγορά φορώντας φυσικά τα κασκόλ μας, τις σημαίες κτλ και κάποιος που κινήθηκε απειλητικά εναντίον μας, έφυγε σε δευτερόλεπτα (γέλια). Η Τουρκία πάντα ήταν μια στρατοκρατούμενη χώρα και ήταν αρκετά εντυπωσιακό πως άδειαζε ακαριαία ένα γήπεδο σε περίπτωση που κάποιος έκανε κάτι. Ήταν και η έξαρση των «γκρίζων λύκων» τότε και θυμάμαι πως μας πετούσαν κέρματα και αναπτήρες που καθόμασταν πίσω από τον πάγκο και πίσω μας οι 15 ασφαλίτες ήταν όρθιοι για να μην χτυπήσουμε εμείς.
Η ομάδα με ένα -11 από την Θεσσαλονίκη το πίστεψε.
Η ομάδα ήταν πάρα πολύ καλή εκείνη την περίοδο, μην ξεχνάμε όλη την πορεία, την νίκη μέσα στην Μπενετόν. Το ότι έκανε μια άσχημη εμφάνιση στον α’ τελικό είναι κάτι που μπορεί να το πάθει όποια ομάδα όσο καλή και αν είναι. Όλα τα παιδιά όμως ήταν αξιόλογα, πραγματικά ένας και ένας. Ποιον να πρωτοθυμηθώ; Τον Μπόνι; Τον Λιαδέλη; Τον Σάκλερφοντ; Όλοι οι παίκτες ήταν με φοβερή ψυχή και βεβαίως ο ίδιος ο Σούμποτις στο άνθος της προπονητικής του καριέρας, ένας Αρειανός και φανταστικός προπονητής. Οι στιγμές που ζήσαμε ήταν μαγικές. Ο αιφνιδιασμός του Λιαδέλη και το καλάθι-γροθιά που ξεσήκωσε τους Τούρκους, ήταν το τελικό δώρο για εμάς προκειμένου να πανηγυρίσουμε όπως θέλουμε. Αυτό έγινε μάλιστα κάποια δευτερόλεπτα πριν τελειώσει το παιχνίδι.
Θυμάστε κάποια άλλη ιστορία από εκείνη την ημέρα;
Θυμάμαι χαρακτηριστικά, όταν ο Ντίνος Αγγελίδης πήγε να σηκώσει το Κύπελλο που ήταν χαλκινό, «έκαιγε» καθώς το χτυπούσαν οι προβολείς. Ζήτησε λοιπόν απευθείας μια ελληνική σημαία και ένα κασκόλ του Άρη για να το κρατήσει. Το δεύτερο που θυμάμαι έντονα ήταν στην επιστροφή όταν για πολύ μικρό χρονικό διάστημα οδήγησε το αεροπλάνο ο Λιαδέλης οπότε αφού ζήσαμε και αυτό, δεν θα πεθάνουμε εύκολα (γέλια). Και φυσικά δεν μπορώ να ξεχάσω αυτό που έγινε όταν φτάσαμε στο αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης. Είχαν δώσει σημείο προσγείωσης διαφορετικό για να μην έρθουν οι φίλαθλοι επάνω μας, εκείνοι όμως το κατάλαβαν, μας πρόλαβαν και ακόμη πριν σταματήσουν οι έλικες, ήταν όλοι επάνω στα φτερά. Ήταν το «καπάκι» σε όλα.
Θα θέλαμε να μας πείτε δύο λόγια τον Ζαφείρη Σαμολαδά που δεν βρίσκεται φυσικά τώρα στην ζωή.
Ο Ζαφείρης ήταν ένας πολύ καλός πρόεδρος, είχε όραμα φυσικά και έκανε λάθη αλλά μόνο όποιος δεν δουλεύει δεν κάνει λάθη. Έδειξε ότι αγάπησε την ομάδα και έκανε πολλές θυσίες και πολλά πράγματα για να πάει μπροστά ο Άρης. Είχε ένα όραμα για το μετά αλλά δεν το κατάφερε τελικά. Μην ξεχνάμε ότι η μεγάλη δύναμη του Άρη ήταν ο κόσμος και η απήχηση που είχε σε αυτόν. Σε οικονομικά μεγέθη δεν μπορούσαμε να φτάσουμε στα επίπεδα του Παναθηναϊκού και το Ολυμπιακού. Ωστόσο πάντα γινόταν μια αξιόλογη προσπάθεια και τώρα πρέπει να ξαναγίνει το ίδιο από όλους προκειμένου να βρούμε έναν άνθρωπο να βοηθήσει.
Αυτό είναι το επόμενο βήμα, τι μπορεί όμως να γίνει;
Δυστυχώς αυτή την στιγμή και οι οικονομικές συγκυρίες αλλά και η κρίση που πέρασε η Ελλάδα και αυτή που ζούμε τώρα, απομακρύνουν ίσως λίγο αυτό το όνειρο. Θεωρώ όμως και πάλι πως κάτι θα γίνει, ο Άρης είναι σαν την Ελλάδα, δεν πεθαίνει ποτέ. Έτσι πρέπει να βλέπουμε τα πράγματα και να ευχόμαστε στα καλύτερα. Ίσως φταίξαμε και εμείς σαν φίλαθλοι με την κριτική που κάναμε σε κάποιους αθρώπους. Ίσως υπήρχαν μερικοί που ήθελαν αλλά φοβήθηκαν την επόμενη μέρα, το τι θα ακούσουν και τι θα συμβεί με την επόμενη μέρα του Άρη. Με διάφορους ανθρώπους που μιλάω στην Ρουμανία αυτό ακούω.
Δηλαδή;
Τον φόβο, του τι έπαθαν οι άνθρωποι που ασχολήθηκαν με τα κοινά του Άρη και φοβούνται και αυτοί το να πάρουν μια αντίστοιχη απόφαση.
Υπάρχουν δηλαδή παράγοντες που το σκέφτονται αλλά φοβούνται τον πήχη;
Δεν είναι ο πήχης αλλά έχουν γίνει αρκετά στον Άρη. Πολλοί άνθρωποι που ασχολήθηκαν άκουσαν πολλά. Για τους περισσότερους όμως που γνωρίζω και εγώ, δεν είχαν κακή διάθεση αλλά επειδή κάποιοι από αυτούς είχαν κακή διάθεση, τους πήρε όλους η μπάλα. Αυτό είναι ένα αρνητικό σημείο για κάποιον που μέχρι σήμερα δεν ασχολήθηκε αλλά άκουσε διάφορα, να πάρει την απόφαση να ασχοληθεί. Δεν έχουν σημασία τώρα τα ονόματα απλώς αρκετοί είναι πικραμένοι από αυτές τις συμπεριφορές ανθρώπων που είχαν μεγαλύτερη «φωνή» και ακούστηκαν περισσότερο από κάποιους άλλους.
Στο εξωτερικό ως Άρης «περνάει η μπογιά του» ακόμη;
Βεβαίως και ειδικά όταν συνδέεται με το όνομα του Νίκου Γκάλη ο καθένας έχει να μπει μια καλή κουβέντα. Πιστεύω πως και αυτό πρέπει με κάποιον τρόπο να το εκμεταλλευτούμε, οι σημερινοί διοικούντες πρέπει να πείσουν αυτόν τον μεγάλο αθλητή να επιστρέψει στον σύλλογο και να βοηθήσει με το όνομα του και την παρουσία του ώστε να βρεθούν κάποιες λύσεις.
Ωστόσο να μην είναι ο Γκάλης το «σωσίβιο», θα πρέπει να υπάρχει και ένα πλάισιο.
Ακριβώς, θέλει αρκετή δουλειά πρώτα. Νομίζω πως ειδικά η φετινή χρονιά έτσι όπως την ζήσαμε, δεν αφήνει τους διοικούντες να ασχοληθούν με τέτοια θέματα. Όταν ψάχνεις π.χ καθημερινά λεφτά για να καλύψεις υποχρεώσεις. Πρέπει όμως να γίνει μια πανστρατιά παλιών Αρειανών που θα δεθούν γύρω από την ομάδα, να γίνουν ομάδες εργασίας, η καθεμιά να ασχοληθεί με κάποια θέματα έτσι ώστε να έχει τον χρόνο για να έρθουν τα αποτελέσματα.
Σχετικά με το τώρα και τα όσα συμβαίνουν, είστε αισιόδοξος; Θα κάνουμε καλοκαίρι ή θα μείνουμε σπίτι;
Θα κάνουμε απλώς ίσως όπως το κάναμε παλιότερα, λίγο πιο μόνοι μας, χωρίς τουρίστες. Η Ελλάδα βρίσκεται σε έναν σωστό δρόμο σχετικά με την αντιμετώπιση του προβλήματος. Πιστεύω πως αρκετά πράγματα θα διορθωθούν στο τέλος αλλά και σίγουρα θα μπορέσουμε το καλοκαίρι να απολαύσουμε κάποιες διακοπές αλλά μόνοι μας, δεν πιστεύω θα έχουμε τον τουρισμό που είχαμε τα τελευταία χρόνια.
