Ο Νίκος Αγγελούδης μίλησε για όλους και για όλα στην εφημερίδα του Super 3, τον Super Aris. Αφού έκανε έναν απολογισμό της χρονιάς, μίλησε “έξω από τα δόντια” για την κατάσταση που βίωσαν οι κίτρινοι, αλλά και για την επόμενη μέρα!
Αναλυτικά:
Ένα απ’ τα παιδιά που θα κληθούν και φέτος, να βγάλουν το “κάρο από την λάσπη, είναι ο Νίκος Αγγελούδης, ο οποίος, έδωσε στην εφημερίδα του Συνδέσμου, μια, εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη, για το παρελθόν, το παρών και το μέλλον.
Επιχειρώντας, έναν απολογισμό της χρονιάς που πέρασε, τι έχεις να πεις;
«Θα τη χαρακτήριζα, μια πολύ δύσκολη και στενάχωρη χρονιά, στο μεγαλύτερο διάστημα της. Ζήσαμε μια απ’ τις χειρότερες περιόδους στην ιστορία του ΆΡΗ, κάτι που εύχομαι να μη ξαναπεράσουμε ποτέ. Ιδιαίτερα στην αρχή, τα πράγματα, για μένα, ήταν πάρα πολύ άσχημα, αφού και η ομάδα δε πήγαινε καλά και εγώ βρισκόμουν …καθηλωμένος στο πάγκο, δίχως να μου δίνεται η δυνατότητα να βοηθήσω. Στη συνέχεια μπορεί να πήρα τις ευκαιρίες που ήθελα και ψυχολογικά να ‘νοιωθα πολύ καλύτερα, αλλά, και πάλι, η στεναχώρια δεν έφευγε, γιατί η ομάδα δε πήγαινε καλά…»
Τέλος καλά, όλα καλά, όμως…
«Νομίζω ότι αυτό ήταν και το πιο σημαντικό. Μπορεί η χρονιά να μας «ταλαιπώρησε», αρκετά, αλλά, το τέλος της, δικαίωσε όλη αυτή την προσπάθεια και τους αγώνες που κάναμε…»
Πέρυσι, τέτοιο καιρό, όλοι εσείς οι πιτσιρικάδες βρεθήκατε μ’ ένα τεράστιο φορτίο στις πλάτες σας, καλούμενοι να υπερασπιστείτε, με κάθε τρόπο, την ιστορική τιμή της φανέλας του ΆΡΗ. Πόσο βαριά αισθάνονταν τα πόδια σας…;
«Ήταν λογικό το βάρος να ‘ταν μεγάλο, αφού τα περισσότερα παιδιά βρέθηκαν, εντελώς ξαφνικά, μπροστά σε μια τελείως, διαφορετική κατάσταση απ’ αυτή που περιμένανε. Η ευθύνη της άξιας εκπροσώπησης μιας ομάδας, όπως ο ΆΡΗΣ, μπορεί να ‘ναι σίγουρα, πολύ τιμητική, αλλά, δεν παύει, παράλληλα, να ‘ναι και τεράστια…»
Αποδείξατε, ότι, (… ακόμη και σήμερα), …υπάρχει φιλότιμο, καταρρίπτοντας, παράλληλα, κι ένα πολύ μεγάλο μύθο. Αυτόν «…για τη φανέλα»…
Δείξατε, με τις πράξεις και τη συμπεριφορά σας,(… και μπράβο σας), ότι, δεν έπαιζαν μόνο οι παλαιότεροι γι αυτήν…
«Πιστεύω πως ναι. Κι ο τελευταίος οπαδός μας, πρέπει να ξέρει ότι, σχεδόν, όλη τη χρονιά ήμασταν απλήρωτοι, αλλά, αυτό ήταν κάτι που δε βγήκε, καν προς τα έξω, αφού κανένας από μας δεν έπαιζε για τα χρήματα….
Το μόνο που μας ένοιαζε ήταν ο τρόπος που θα σώσουμε την ομάδα. Ειδικά, οι μεγαλύτεροι σε ηλικία συμπαίκτες μας, ήταν, πάντα, αυτοί που έβαζαν πρώτοι πλάτη, δίνοντας σ’ όλους, το καλό παράδειγμα. Η λέξη κι η έννοια «μισθοφόρος», δεν υπήρχε στον ΆΡΗ της προηγούμενης περιόδου …»
Σας έδεσε ο κοινός στόχος…
«Σας είπα, κανείς δε σκέφτονταν οτιδήποτε άλλο, απ’ την επίτευξη του στόχου της παραμονής κι αυτό, στο τέλος, μας έφερε ακόμη πιο κοντά, τον έναν με τον άλλον. Ήμασταν, όλη μέρα, μαζί…
Μαζί στη προπόνηση, μαζί θα βγαίναμε για καφέ, μαζί και για φαγητό, τα πάντα μαζί… Η ψυχολογία και, γενικότερα, όλη η λειτουργία της ομάδας, είχε αλλάξει σε τέτοιο βαθμό, που, πιστεύω, ότι αν το πρωτάθλημα είχε τέσσερις-πέντε αγωνιστικές, ακόμη, ίσως, προλαβαίναμε να βγούμε και στα πλευ οφς…»
Ποιο, θεωρείς, ως το κομβικότερο σημείο της χρονιάς;
«Για μένα, αναμφισβήτητα, ήταν το ματς με τον Ατρόμητο στο Περιστέρι. Δεν ήταν απλά ένα παιχνίδι…
Ήταν ολόκληρη η ζωή μας, ολόκληρη η επιβίωση μας…
Νομίζω, ότι όλη η Ελλάδα θαύμασε το πάθος και τη ψυχή που βγάλαμε εκείνη τη μέρα…
Όλοι όσοι φορούσαν κιτρινόμαυρα, εκείνο το απόγευμα στο Περιστέρι, απ’ το πρώτο ως το τελευταίο, παίκτη, παράγοντα ή οπαδό, ήταν ορκισμένοι!!!
Το αποκορύφωμα, φυσικά, ήταν η στιγμή της άδικης αποβολής του Αγκάνθο, όταν γυρνώντας στη κερκίδα, βλέπαμε τον κόσμο μας, τρελαμένο, να βαράει τα κάγκελα…
Βγάλαμε μια απίστευτη τρέλα, μια τεράστια ενέργεια και πάθος, εκείνη την ώρα…
Είπαμε ότι, σήμερα, δε χάνουμε με τίποτα…
Ότι κι αν γίνονταν…»
Πραγματικά, πάντως, όσο και να προσπαθήσει, κάποιος, δε μπορεί να θυμηθεί ανάλογη αντίδραση ομάδας, στα παγκόσμια ποδοσφαιρικά χρονικά. Σ’ οποιοδήποτε …μήκος και πλάτος του κόσμου…
«Μα, τι να λέμε τώρα, έκλαιγε όλη η ομάδα…Όχι μόνο τα παιδιά που έπαιζαν, αλλά, κι όλος ο πάγκος….
Και ξέρετε, για μας, τους αναπληρωματικούς, ήταν ακόμα χειρότερα, αφού, όταν δε παίζεις και κάθεσαι στο πάγκο, βλέπεις το ματς σαν τον οπαδό στη κερκίδα, με πολύ περισσότερο άγχος…
Ήταν μια αυθόρμητη αντίδραση που συγκλόνισε κι έβγαλε απ’ το ρυθμό τους, ακόμη και τους παίκτες του αντίπαλου…»
Και ξένος, να ‘σαι σε μια ομάδα, μετά απ’ όλα αυτά τα σκηνικά, την έχεις φάει την ένεση μαζί της…
«Όταν βλέπεις να επικρατεί τέτοιος οπαδισμός, τέτοια πώρωση σε μια ομάδα, είναι φυσικό αυτό. Το βλέπουμε και σε παλαιότερους ποδοσφαιριστές που πέρασαν απ’ τον ΆΡΗ, με το παράδειγμα του Κρίστιαν Πορτίγια, να ‘ναι το πιο ενδεικτικό. Αν μπει κανείς στο προφίλ του στο facebook και δει τις καταχωρήσεις και τα βιντεάκια που ανεβάζει για τον ΆΡΗ θα καταλάβει τι εννοώ…
Βλέπετε, δηλαδή, πόσο μεγάλη απήχηση κι επίδραση προκαλεί αυτή η ατμόσφαιρα και γενικότερα, αυτό που συμβαίνει με την ομάδα και τον κόσμο της. Ακόμα και παίκτες, οι οποίοι έχουν αποχωρήσει εδώ και χρόνια,αλλά, δεν ξεχνούν όλα όσα έζησαν εδώ…»
Να περάσουμε και σε πιο προσωπικές ερωτήσεις. Αλήθεια, πόσο τυχερός μπορεί να αισθάνεται κάποιος σαν κι εσένα που και γέννημα θρέμμα αυτής της ομάδας είναι και παίζει κάτω απ’ όλες αυτές τις …συνθήκες;
«Όντως, για τη περίπτωση τη δική μου, που μεγάλωσα, μ’ αυτό ακριβώς το όνειρο, είναι κάτι το απίστευτο…»
Όταν ήσουν εσύ πιτσιρικάς, ταυτίστηκες με κάποια πρότυπα… Τώρα, πολλά απ’ τα νεαρά Αρειανάκια, ίσως, έχουν εσένα. Αντιλαμβάνεσαι ότι αυτό, είναι ευθύνη…
«…και μάλιστα πάρα πολύ μεγάλη. Σα κι εμένα, αυτή τη στιγμή, υπάρχουν, ακόμη, οκτώ με δέκα παιδιά, που προέρχονται απ’ τις ακαδημίες του ΆΡΗ και το μόνο τους μέλημα είναι, το πως θα παίξουν και πως θα βοηθήσουν την πρώτη ομάδα. Γι αυτό λοιπόν κι ειδικά σ’ ότι αφορά τη δική μας περίπτωση μας, πιστεύω ότι, όπως, ακριβώς σκεφτόμαστε εμείς, σκέφτονται κι όλοι οι οπαδοί του ΆΡΗ. Για όλους εμάς, τα χρήματα και τα συμβόλαια, τουλάχιστον, τη παρούσα χρονική στιγμή, είναι κάτι δευτερεύων. Πρώτιστα, παίζουμε για τη φανέλα και την αγάπη του κόσμου…»
Το ενδεχόμενο να φορέσεις κάποια στιγμή το περιβραχιόνιο του ΆΡΗ, υπάρχει στο μυαλό σου;
«Για να φορέσω αυτή τη φανέλα, πραγματικά, πέρασα πολλά…
Νομίζω, ότι απέδειξα, μέσα απ’ όλες αυτές τις δύσκολες καταστάσεις, ότι αξίζω να παίζω γι αυτήν. Το ενδεχόμενο να γίνω κάποια στιγμή αρχηγός της ομάδας, για μένα, που προέρχομαι κι απ’ τα σπλάχνα της, αποτελεί ένα μεγάλο όνειρο, μια τεράστια ευθύνη, αλλά, παράλληλα, και τη μεγαλύτερη ηθική ανταμοιβή που θα μπορούσε να μου γίνονταν.»
Ξέρεις, περιπτώσεις, όπως η δική σου, είναι…ιδιαίτερες.
Έναν παίκτη γέννημα-θρέμμα της ομάδας, ο κόσμος του ΆΡΗ τον βλέπει διαφορετικά. Και θα τον αγαπήσει περισσότερο, (…κάνοντας, υποσυνείδητα, κάποια μορφή διάκρισης), αλλά και στη …στραβή, το μπινελίκι που θα φάει, ίσως, να’ ναι και περισσότερο από κάποιο ξένο…
«Έτσι είναι αυτά, κι είναι όλα, καλοδεχούμενα. Κι η κριτική και το χειροκρότημα κι η αποδοκιμασία…
Ότι κι αν είναι, πάντως, δε πρέπει, να τ’ αφήνεις να σ’ επηρεάζει, ούτε θετικά, ούτε αρνητικά. Πρέπει, να ‘σαι, διαρκώς, με τη μπάλα κάτω και ψυχολογικά, μονίμως, σε μια σταθερή κατάσταση…»
Μιλώντας για επιρροές, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πόσο μπορούν να επηρεάσουν ένα σημερινό ποδοσφαιριστή; Τα παραδείγματα που ‘ρχονται στο μυαλό μας είναι πολλά…
«Εξαρτάται τη περίπτωση. Αν κοιτάξουμε τι συμβαίνει στο εξωτερικό, θα δούμε ότι λειτουργεί, καθαρά, ως τέτοιο ακριβώς, μέσο. Κοινωνικής δικτύωσης, δηλαδή…
Εδώ, βλέπουμε να συμβαίνουν διάφορες παρεξηγήσεις…
Γνώμη μου είναι ότι χρειάζεται, κι αυτό…
Δεν είναι κακό… η τεχνολογία μας είναι, που προχωράει. Απλά, πρέπει να γίνεται για προσωπική χρήση και σε καμιά περίπτωση, δε πρέπει να ξεφεύγει, ή, να προσβάλλει τον οποιονδήποτε.»
Ξαναπερνώντας, στα της ομάδας. Τι, πιστεύεις, ότι, πρέπει να προσέξουμε, για να μη περάσουμε και τη νέα χρονιά, τα ίδια;
«Πρώτα απ’ όλα, να μην επαναληφθούν τα πολλά λάθη που γίνονταν στην επιλογή και τη διαχείριση του ρόστερ τα προηγούμενα χρόνια.
Βλέπαμε κι υποδεχόμασταν, κάθε χρόνο, δέκα-δεκαπέντε νέους συμπαίκτες, κάτι, που, κάποια στιγμή, έπρεπε να σταματήσει…»
Δε χρειάζονται πολλές προσθήκες εννοείς;
«Σίγουρα, όχι. Ήδη, υπάρχει μια βάση κι αν μείνουν οι παίκτες που η διοίκηση προτίθεται ν’ ανανεώσει, θα πάμε με πολύ διαφορετικούς στόχους στο νέο πρωτάθλημα.
Έστω κι έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, παρουσιάζεται η ευκαιρία να κρατηθεί ένας κορμός από κάποια παιδιά που απέδειξαν ότι μπορούν να προσφέρουν και με κάποιες μικρές, αλλά, σημαντικές προσθήκες, πιστεύω, ότι η ομάδα, έχει όλες τις δυνατότητες, να πάει πολύ καλύτερα από πέρυσι. Με δεδομένη, φυσικά, την αμέριστη συμπαράσταση του κόσμου, που να ξέρετε, όσο κοινότυπο κι αν ακούγεται, ότι είναι το πιο σημαντικό. Χωρίς τον κόσμο στο πλευρό σου, δε μπορείς να πας πουθενά…»
Το καλό είναι ότι, πλέον, υπάρχει η εμπειρία και το «ψήσιμο» σ’ όλες αυτές τις δύσκολες καταστάσεις, στοιχεία, που, σίγουρα, έλειπαν, πέρυσι…
«Η ταμπέλα του πιτσιρικά, πρέπει κάποια στιγμή να φύγει, από πάνω μας. Μ’ αυτά που ζήσαμε, φέτος, πιστεύω, ωριμάσαμε αρκετά. Μη ξεχνάμε, ότι στην ομάδα υπάρχουν παιδιά που προέρχονται απ’ τις πρωταθλήτριες ομάδες, των Κ20 και Κ17, τα προηγούμενα χρόνια, κάτι, που αποδεικνύει ότι πρόκειται για ένα ρόστερ που δε στερείτε ταλέντου.»
Βαριά, η κουβέντα που πες προηγουμένως…
«Δε πειράζει, όλοι μας, κάποια στιγμή, πρέπει να αναλαμβάνουμε και τις ευθύνες που μας αναλογούν. Αυτό θα συνέβαινε από πέρυσι ακόμα, αν, τελικά, δε καταφέρναμε να σώσουμε την ομάδα. Έτσι είναι το ποδόσφαιρο…
Όταν μπαίνεις να παίξεις, είτε είσαι δεκαοκτώ, είτε τριανταοκτώ, οφείλεις ν’ αναλαμβάνεις και τις ευθύνες που σ’ αναλογούν…»
Για το νέο προπονητή, ποια είναι η άποψη σου;
«Ο κ. Χατζηνικολάου, προέρχεται απ’ την οικογένεια του συλλόγου, κάτι, που σημαίνει ότι, λίγο πολύ, γνωρίζει πρόσωπα και καταστάσεις. Εγώ, του εύχομαι να ‘χει μια καλή πορεία και να ‘ρθουν τα πράγματα, όπως ακριβώς, τα ‘χει σχεδιάσει στο μυαλό του.»
Ολοκληρώνοντας τη συζήτηση μας, έχεις να στείλεις κάποιο μήνυμα;
«Ναι. Ότι περιμένω, επιτέλους, εμπιστοσύνη απ’ την ομάδα στο πρόσωπο μου κι ότι νοιώθω έτοιμος ν’ ανταπεξέλθω, σ’ αυτή τη δύσκολη χρονιά που μας περιμένει.»
