Πολλοί φίλοι πήραν την οικογένεια και κατέβηκαν στο Αλεξάνδρειο την περασμένη Κυριακή. Κάμποσοι, πήγαν καπάκι και στο Χαριλάου. Είχα τάξει στον μικρό πως θα πάμε κι εμείς, με τα ξαδέρφια του.
Εξάλλου, το Σάββατο πήρε την πρώτη γεύση, καθώς μαζί πήγαμε να πάρω το διαρκείας, περπατήσαμε στο Παλέ, μέσα και έξω και εισέπραξε τα πρώτα μαθήματα. Από επιλογή, απ’ όταν ήταν μικρούλης πολύ, του έλεγα για τον Άρη, ως την ομάδα που αγαπάω και υποστηρίζω, λέγοντάς του παράλληλα πως άλλοι υποστηρίζουν άλλες ομάδες και πως αν του αρέσει και αυτουνού “η ομάδα του πατέρα” είναι καλό να μάθουμε να σεβόμαστε τον όποιο αντίπαλο. Μακάρι, του είπα, να έρθει ο καιρός που θα βλέπεις αντίπαλους οπαδούς στο γήπεδό μας και θα πηγαίνουμε κι εμείς σε άλλα γήπεδα.
Η δουλειά στράβωσε, τα ξαδέρφια του δεν μπορούσαν να έρθουν και ο μικρός σχεδόν έκλαιγε. Η σύζυγος δεν έχει σχέση με γήπεδα αλλά, σαν να την φώτισε κάτι, προσφέρθηκε να πάμε μαζί, όλοι. Το χαμόγελο επανήλθε, το προσωπάκι φώτισε! Αναμονή, αγωνία, κάθε 5′ να ρωτάει τι ώρα είναι! Στο προαύλιο έδειχνε στην μάνα του το γήπεδο και της εξηγούσε πως “Εδώ παίζει η μεγαλύτερη ομάδα που είχε ποτέ η Ελλάδα, που είχε τον μεγαλύτερο παίχτη της χώρας και στους 2 καλύτερους της Ευρώπης. Ο Νίκος Γκάλης ήταν, μαμά”!
Αφού μπήκαμε απ’ τα τουρνικέ, ανέβαινε τα σκαλιά με την ίδια τρεχάλα που θυμάμαι να κάνω με τον αδερφό κάπου στο 1985, τότε που στο πάρκινγκ μας χάιδεψε τα κεφάλια ο Παναγιώτης Γιαννάκης κι εμείς κρατούσαμε τα χέρια του πατέρα και κοιτούσαμε με δέος! Μόλις πάτησε το σκαλί που μπαίνει στην κερκίδα και βλέπει παρκέ και λάβαρα έκανε ένα μακρόσυρτο “Ωωωωωω”! Ανατρίχιασα, αλλά προσπάθησα να ισορροπήσω το συναίσθημα. Είχαμε φάει από μία “βρωμιά” εξωτερικά του γηπέδου και είχαμε πάρει ενέργεια, αλλά η αντίδραση του παιδιού ήταν αυτή που, θαρρείς με την μία, φύσηξε και έδιωξε κάθε βρώμικο και τοξικό συναίσθημα μου γέννησε η αντιμετώπιση των πολλών διοικήσεων των πολλών τελευταίων χρόνων. Αυτό που με έκανε να πηγαίνω στο Παλέ Ντε Σπορ όλο και λιγότερα παιχνίδια.
Στα χρόνια της καραντίνας και αφού το ποδοσφαιρικό τμήμα μπήκε σε μία ρότα και η στήριξή μας με διαρκείας είναι σταθερή, πήρα μία απόφαση στιγμιαία. Σε δύο ηλεκτρονικές αγορές από την μπουτίκ, ξόδεψα σε έναν χειμώνα ένα σημαντικό ποσό που ισοδυναμεί με τέσσερα διαρκείας. Λυτρώθηκα. Ένιωθα τύψεις που είχα αφήσει περισσότερο μόνη απ’ όσο έπρεπε την ομάδα. Την Κυριακή που μας πέρασε, ένωσα ξανά την σχέση. Εντελώς τυχαία, αυτό προέκυψε συμβολικά. Στην οικογένεια, με την οικογένεια. Κιτρινόμαυρη φαμίλια!
ΥΓ: Είναι θλιβερό να παίρνει τον δικό της χώρο εδώ αυτή η γεμάτη κόμπλεξ κυρία, αλλά έδωσε μαθήματα του πώς δημιουργείς ένταση απ’ το τίποτα, αν σε διακατέχουν εμμονές. Θεωρώ περιττή την παρουσία της (στο μπάσκετ, αλλά ειδικότερα) σε παιχνίδια του Άρη.
ΥΓ 2 Η πεντάδα: Τολιόπουλος, Γκούντγουιν, Χόρκλερ, Νετζήπογλου, Μήτρου – Λονγκ είναι για μεγάλα πράγματα. Κοντά τους οι Καββαδάς, Σχίζας αλλά και οι νεαρότεροι παίχτες, συμπεριλαμβανομένου και του άτυχου Αμερικανού γκαρ, δίνουν την αίσθηση ομάδας που είναι αντάξια σε νοοτροπία ενός λαού που δεν θα αφήνει κενό κανένα καρεκλάκι, όπως έκανε επί χρόνια. Αυτό το οικοδόμημα είναι αποτέλεσμα προσπάθειας σπουδαίων προπονητών και παιδιών που τίμησαν την φανέλα και είναι εκεί, πέριξ της, ως αποτέλεσμα διοικητικών επιλογών. Ο Άρης είναι φαμίλια. Το πού θα φτάσει και το πόσο γρήγορα θα αναγκάσει την ιστορία να επαναφέρει τα πράγματα εκεί που πρέπει είναι κάτι που θα απαντηθεί με τον καιρό. Ο δρόμος έχει βρεθεί, πάντως.
Τα λέμε (και) στα podcast “Ole Ole Ole”, μέσω του pressaris.gr
“Άρη θυμήσου, πριν λίγα χρόνια…”!
Τετάρτη, 7 Δεκεμβρίου 2022
“ο Χιούι”
