Μια επιστολή, κατάθεση ψυχής πήραμε από τον Δημήτρη Σαχινίδη, έναν 17χρονο οπαδός του Άρης που αντιμετωπίζει κινητικά προβλήματα. Στην επιστολή καταθέτει τη δική του πρόταση, ώστε να βρεθεί τρόπος μετάβασης του ιδίου και όσων ατόμων ακόμη αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα στο Κλεάνθης Βικελίδης. Αξίζει τον κόπο να την διαβάσετε.
Αναλυτικά
«Πριν προσπαθήσω να βάλω σε μια σειρά τις σκέψεις μου, θα ήθελα πρώτιστα να ξεκαθαρίσω πώς το να πάρω την απόφαση και να γράψω το συγκεκριμένο άρθρο δεν ήταν καθόλου εύκολη υπόθεση και αυτό γιατί έπρεπε να υπολογίσω πολλές παραμέτρους, πριν τελικά κάνω αυτό το βήμα.
Όπως λοιπόν είναι εύκολο να αντιληφθεί κανείς από τον πρόλογο τον οποίο επέλεξα να κάνω, πρόκειται για ένα θέμα το οποίο είναι ιδιαίτερα λεπτό και για το λόγο λοιπόν αυτό απαιτεί και εξίσου λεπτούς χειρισμούς. Ιδιαίτερα δυσάρεστη και θλιβερή πραγματικότητα αποτελεί το γεγονός ότι τα άτομα με ειδικές ανάγκες στην κοινωνία την οποία ζούμε, είναι χωρίς καμία αμφιβολία παραμελημένα και αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να μας προβληματίσει όλους, μιας και όλοι οι άνθρωποι ανεξαιρέτως επιβάλεται να έχουν ίσα δικαιώματα και ίσες ευκαιρίες.
Ένα από τα δικαιώματα τα οποία είναι πολύ σημαντικό να έχει ο κάθε άνθρωπος, συνεπώς και τα άτομα που αντιμετωπίζουν το εκάστοτε κινητικό πρόβλημα, είναι το δικαίωμα στην ανάπτυξη της προσωπικότητάς τους. Ασφαλώς η διαφύλαξη του δικαιώματος αυτού μπορεί να εξασφαλιστεί με ποικίλους τρόπους, ένας τρόπος που μπορεί όμως να πάρει σάρκα και οστά είναι με την ασφαλή μεταφορά τους στο γήπεδο, έτσι ώστε να έχουν τη δυνατότητα να ψυχαγωγηθούν παρακολουθώντας μια αθλητική αναμέτρηση με την πραγματική και ουσιαστική έννοια του όρου, την αγωγή της ψυχής.
Στο σημείο αυτό όμως νομίζω πώς ήρθε η ώρα να κάνω μια μικρή αναφορά στον εαυτό μου. Από μικρή ακόμη ηλικία μου άρεσε να παρακολουθώ αθλητισμό, με την πάροδο του χρόνου άρχισα να ενδιαφέρομαι στην αρχή και μετέπειτα να ασχολούμαι με το οπαδικό κίνημα. Σήμερα έχοντας περάσει μερικά χρόνια και καθώς έχω κατασταλάξει στο ποιες είναι οι οπαδικές μου προτιμήσεις, θα ήθελα να κάνω μια πρόταση η οποία κατά την ταπεινή μου άποψη εαν προσεχθεί και δουλευτεί σωστά έχει να προσφέρει πολλά πράγματα στο αθλητικό γίγνεσθαι και κυρίως σε άτομα τα οποία ελέω κάποιου προσωπικού τους προβλήματος τα έχουν στερηθεί.
Είμαι οπαδός του ΆΡΗ και πιστεύω πως καλό θα ήταν να δημιουργηθεί ένα ειδικά διαμορφωμένο όχημα, το οποίο υπό την αιγίδα του SUPER 3 θα μεταφέρει με ασφαλή τρόπο άτομα με τέτοιου είδους προβλήματα σε αναμετρήσεις της αγαπημένης τους ομάδος. Γνωρίζω εκ των προτέρων ότι κάτι τέτοιο θα ηχήσει υπερβολικά πρωτοπόρο στα αυτιά όλων, από κει και πέρα όμως πιστεύω πως το δικαίωμα ενασχόλησης με τον οπαδισμό το έχει ο κάθε άνθρωπος ανεξαρτήτως ηλικίας κοινωνικής και προσωπικής κατάστασης.
Αν κάποιος ήθελε να εκφέρει αντίλογο στα όσα αναφέρονται παραπάνω, θα μπορούσε εύκολα να το κάνει λέγοντας ότι το κράτος στο οποίο είτε το θέλουμε είτε όχι έχουμε τη δυστυχία να ζούμε, δεν έχει τα φόντα και τις προδιαγραφές έτσι ώστε να μπορέσει να αποδεχθεί εύκολα μια τέτοια κίνηση, όμως αν καθίσετε να αναλογιστείτε το πώς λειτουργούν οι πολιτισμικά προηγμένες χώρες, θα δείτε ότι η συγκεκριμένη ιδέα κάθε άλλο παρά άστοχη θα μπορούσε να χαρακτηριστεί.
Επιπλέον θεωρώ πώς εάν εντέλει η ενέργεια αυτή τελεσφορήσει θα δώσει το δικαίωμα σε αυτούς τους ανθρώπους με τα τόσα πολλά όνειρα, να ανεξαρτητοποιηθούν και να μπορέσουν με τον τρόπο αυτό να κάνουν τα πράγματα που επιθυμούν όντας ελεύθεροι χωρίς να δεχθούν την κριτική του οποιουδήποτε. Από εκεί και πέρα είναι ευρέως γνωστό πλέον πώς οι αρμόδιοι που κρατούν στα χέρια τους τις τύχες του Ελληνικού κράτους, αλλα και εν γένει του αθλητισμού στη χώρα όχι μόνο δεν έχουν μεριμνήσει να σταθούν αρωγοί σε τέτοιου είδους προσπάθειες, αλλά και κάνουν ότι μπορούν για να τις υποβαθμίσουν να τις υποτιμήσουν και να τις απαξιώσουν.
Για το λόγο αυτό πιστεύω πώς εάν υπάρχει σύμπνοια, όρεξη για δημιουργία μα πάνω απʼ όλα καλή θέληση, μπορούμε να πετύχουμε τα πάντα δείχνοντας πώς η ιδιαιτερότητα ατόμων με κινητικά προβλήματα δεν μπορεί να σταθεί ικανή για να τους αποξενώσει από τέτοιου είδους δραστηριότητες.
Μια ακόμη παράμετρος που στοιχηματίζω πώς όλοι θα υπολογίσετε ειδικά στους χαλεπούς σε οικονομικό επίπεδο καιρούς τους οποίους διάγουμε, είναι αυτή του κόστους που θα έχει μια τέτοια κίνηση. Γνωρίζω πώς σε καμία περίπτωση δεν υπάρχει περιθώριο για ένα τέτοιο οικονομικό άνοιγμα, νομίζω όμως πώς με συλλογική προσπάθεια όλοι αυτοί οι παράγοντες που αναμφίβολα αποτελούν τροχοπέδη για την υλοποίηση ενός τέτοιου εγχειρήματος, που όπως προανέφερα θα αποφέρει πολλαπλά οφέλη σε πάρα πολλούς τομείς, μπορούν να ξεπεραστούν.
Πολλοί από αυτούς που θα διαβάσουν αυτό το άρθρο πιθανόν να βιαστούν να με χαρακτηρίσουν ρομαντικό και ίσως να μην έχουν άδικο, ωστόσο πίστευα και εξακολουθώ να πιστεύω ακράδαντα μέχρι και σήμερα που γράφω αυτές τις γραμμές, πώς αν μια κοινωνία θέλει να αυτοαποκαλείται, μα κυρίως να την αποκαλούν οι υπόλοιποι οργανωμένη, οφείλει να συνυπολογίζει όλους τους πολίτες με ισότητα και ισονομία
Κλείνοντας θα ήθελα να κάνω μια έκκληση σε όλους όσους θα διαβάσουν το άρθρο αυτό, ζητώντας τους να δίνουν σημασία και να μην απορρίπτουν ελαφρά τη καρδία τέτοιες κινήσεις που αποσκοπούν όσο περίεργο και αν σας φαίνεται αυτό, στην εξέλιξη κατά κύριο λόγο του σάπιου [όπως τον κατάντησαν] πολιτισμού μας και μετέπειτα στη μακροημέρευση του αθλητισμού στη χώρα.
Εγώ θα είμαι ειλικρινά ευτυχής εάν το κείμενο αυτό αγγίξει έστω και μερικούς απʼ όσους θα το διαβάσουν. Και να ξέρετε πάντοτε πώς οι ιδιαιτερότητες μερικών ανθρώπων δεν μπορούν να τους απαγορεύσουν να ονειρεύονται και να έχουν φιλοδοξίες για ένα καλύτερο μέλλον, αντιθέτως τους οδηγεί καθημερινά στο συμπέρασμα πώς η διαφορετικότητα είναι δικαίωμα.
Δημήτρης Σαχινίδης».
