Εδώ και 30 χρόνια, μπήκαμε στην παρακολούθηση των ταινιών τρόμου σε πραγματικό χρόνο. Αχάραγα έβλεπα τους “σκουντ” και τους “πάτριοτ” να φωτίζουν τον ουρανό της Βαγδάτης, ενώ με την Γιουγκοσλαβία ακολούθησε πιο επιδερμική κάλυψη, μην αγγίξουμε χορδές ευαίσθητες. Μετά τις αρχές του αιώνα, της χιλιετίας και των μιλένιουμ, αλλάξαμε πίστα.
Πύργοι να πέφτουν, νέοι εχθροί, ορατοί και αόρατοι, παιχνίδι με “παραπάνω ομάδες”, για να αποκτήσει ενδιαφέρον που έλεγαν και οι φωστήρες οι οποίοι, ανά καιρούς, έκαναν το ίδιο σε επίπεδο ποδοσφαίρου της χώρας. Σε όλα αυτά, τα παγκόσμια γεγονότα, σαν να ήσουν απαθής, αμέτοχος ως Ελλάδα. Κρίμα. Άργησες, αλλά ήταν να μην μπεις στο γαϊτανάκι!
Είσαι η χώρα στην οποία το κράτος, εκ του κραταιός, ισχυρός, αντί να μεταδίδει συναισθήματα τέτοια, σιγουριάς, βεβαιότητας, διαφάνειας, αποτελεσματικότητας, δηλαδή, αυτό πράττει αντίθετα και συνεπώς ο φόβος ποτίζει την κοινωνία, τους πολίτες της γωνιάς ετούτης της γης. Πάμπολα τα παραδείγματα, συνεχείς οι τραγωδίες, καθημερινές και με ταχύτατο ρυθμό οι δυσάρεστες ειδήσεις, τα “σοκ” των sites. Απ’ την Ρικομέξ και το Σάμινα πέρασαν 20 και κάτι χρονάκια. Λίγοι θυμούνται πως ο ιδιοκτήτης του δεύτερου, αφού κατανάλωσε πολύ ποτό και κάποιες καρτέλες με ηρεμιστικά, ένα κοκτέιλ χαπιών, φούνταρε απ’ τον 6ο όροφο των γραφείων του, κάπου στην Ακτή Κονδύλη, στον Πειραιά πάλι. Έντονοι οι συμβολισμοί. Βουτιά από ψηλά. Σε μολυβένια θάλασσα. Σαν τον στίχο.
Homo idiot!
Η νοοτροπία του ατομικισμού πότισε και ποτίζει το μεδούλι μικρών ή και μεγαλύτερων κομματιών της ζωής. Δεν μου αρέσει να κάνω κανόνα την μεμονωμένη, ανεύθυνη ή εγκληματική, συμπεριφορά. Το τσουβάλιασμα, το “όλοι είναι” γίνεται η αρχή του φασισμού. Παρόλα αυτά, βιώνουμε την αποθέωση στον ιδιώτη, εκ του αγγλικού idiot. Μην καμαρώνουμε, μόνο, πως οι ξένοι μας πήραν τα φώτα του πολιτισμού. Διαλέγουμε κι εμείς, άμα λάχει! Ο ηλίθιος, η εξέλιξη του idiot, του ιδιώτη, του ατομικιστή. Με καμάρι κάναμε σημαία την φιλοσοφία ζωής που τον αποθεώνει! Αυτό κυνηγάμε, η μεγάλη πλειοψηφία, κακά τα ψέματα. Την δημιουργία, λέμε και εννοούμε, μέσες άκρες, τα υλικά, τα χρήματα, τα σπίτια. “Φτιάχνω στην ζωή”, μεταφράζεται σε περιουσία, σε λεφτά, που εξελίσσονται σε “γούστα”. Τραγουδιούνται όλα αυτά, στις μέρες μας και απολαμβάνει ο νέος, η νέα, την Χ ή Ψ αποχέτευση με μικρόφωνο να εξυμνεί γκάνια, ντρόγκια, γκόμενες και λοιπές “απολαύσεις” , τάσεις και στάσεις ζωής. Μέτρο ισχύος και κύρους. Η εξέλιξη του idiot. Ο homo idiot! Μην απορείς. Αλήθειες διαβάζεις.
Οι μικροί θύλακες σκέψης, κουβέντας, προβληματισμού, ροπής στο όμορφο, στο ρομαντικό, στο ποιοτικό, που να αφορά σε οποιονδήποτε τομέα, χάθηκαν ή χάνονται. Εκλείπει η γνώση, η ευγένεια, ο σεβασμός, επικρατεί η ημιμάθεια, κυριαρχεί ο επιθετικός λόγος, η βία, λεκτική μα και στην πράξη. Σπέρνεται φόβος, ως αποτέλεσμα. Φόβος και τρόμος, που μετατρέπει την Ελλάδα σε χώρα αποκτήνωσης, στείρας οργής και μεγάλο κομμάτι του κόσμου της σε υποτελείς κατοίκους. Πολιτικοποίηση του ποδοσφαίρου, ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής, χουλιγκανοποίηση της κοινωνίας. Δοχεία συγκοινωνούντα.
Χάνεται η αρχή, η μέση και το τέλος των εννοιών. Μία γενική ευθύνη, στον παρανομαστή του “μαζί τα φάγαμε”, της αλησμόνητης, προκλητικής, ατάκας. Μια λούπα, μία περιδίνηση, ένα κυνηγητό της ουράς του σκύλου. Ένα κυνήγι σκιών και φαντασμάτων. Μία ευθύνη αόριστη, ανθρώπων, ανεύθυνων σε θέσεις εξουσίας. Μία αρρώστια εκούσιας σχέσης εξουσιαζόντων και εξουσιαζομένων. Εκ της ουσίας, η κυριολεκτική έννοια της λέξης εξουσία. Έχασαν το νόημα φράσεις και έννοιες, συναισθήματα και αξίες, χάθηκε και η ουσία.
Αμέτρητα τα συμβάντα. Τρένα, αεροπλάνα, πλοία. Σφαίρες, δρεπάνια, μαχαίρια. Αίμα, θάνατος, δολοφονίες. Μη τιμωρίες και αντί αυτού πανιά στήριξης, αφού “η λευτεριά στα αδέρφια” είναι, λέει, δικαίωμα. Αισχρός, χυδαίος λόγος κυριαρχεί. Βούτυρο στο ψωμί του κάθε άξιου ηγέτη, άριστου ή αόριστου, κομπογιαννίτη, σαλτιμπάγκου, απατεωνίσκου, απαίδευτου. Ονόματα, σκέτα, μικρά, για να δηλωθεί η συμπάθεια, η οικειότητα, η λύπη για τον νεκρό. Δολοφονημένος είναι, αλλά δεν ακουμπάμε τις λέξεις. Φόβος και τρόμος! Μιχάλης, Άλκης, Τόσκο, Νάσος, τώρα Αντώνης… Οι ανώνυμοι, επώνυμοι νεκροί. Posts θλίψης και το χρέος εκπληρώθηκε. Πάμε παρακάτω, να ξεχαστούμε, μέχρι να ξαναθυμηθούμε. Να βγάλουμε απ’ το ηλεκτρονικό ντουλάπι, απ’ την σοσιαλμιντιακή καβάντζα τα “ποτέ ξανά”. Συνείδηση ήσυχη! Ύπνος ελαφρύς. Δίκαιος. Ο ύπνος του δικαίου!
Δεν είναι απαραίτητο
Κανονικά, σε αυτή την γωνιά γράφονται πράγματα για αυτό που διαμορφώνει μέρος της καθημερινότητας και των συναισθημάτων μας. Γίνεται προσέγγιση στα δρώμενα του Άρη, στα αγωνιστικά, στα εξωαγωνιστικά, στο κοινωνικό αποτύπωμα, μέσα από βιώματα σε κερκίδες. Μέσα από παρακολούθηση αγώνων της ομάδας μας, μέσα από συνύπαρξη στον ίδιο χώρο ανθρώπων που ενώνονται, ενώ διαφέρουν, που στοιχίζονται πίσω από αγαπημένα χρώματα. Το κίτρινο και το μαύρο, συγκεκριμένα .
Θεωρούσα, μέχρι πριν από λίγα 24ωρα, πως η σκασίλα και η έννοια μου ήταν το να βρει η ομάδα τον τρόπο ώστε να μπορώ να παρακολουθήσω άνετος το τελευταίο 10λεπτο ή τέταρτο του ματς, να μην γίνει 3-2 το 3-1. Την επόμενη σκεφτόμουν τους στίχους του τραγουδιού. “Μη μιλάς, δεν είναι απαραίτητο”, με αφορμή τις πολυδιαφημιζόμενες δηλώσεις του μεγαλομετόχου, του Θοδωρή Καρυπίδη, που σήκωσαν ντόρο. Έγραψα, παραπάνω, για την βουτιά από ψηλά. Στο ίδιο τραγούδι αναφέρει… “Ό,τι φτιάχνω κι ό,τι χάλασα”, φράση που συνοψίζει το ρεζουμέ των λεγόμενων του προέδρου, αλλά είπαμε πως με όσα συμβαίνουν τριγύρω, αυτά κάποιες φορές, περνούν σε δεύτερη μοίρα.
Η υποτέλεια του φόβου
Έρχεται η τραγική πραγματικότητα να αναδείξει την μικρή σημασία των “σημαντικών,” στο κεφάλι μου. Οριοθετώ εκ νέου. Κοιτάζω εκεί που πρέπει, γιατί είμαι ον κοινωνικό, είμαι οπαδός και ο οπαδός είναι άνθρωπος, όπως σωστά έχει γραφτεί. Έρχονται ολόκληροι Υπουργοί να κάνουν τον πρόεδρο να φαντάζει λέκτορας, πριν “αλέκτορα φωνήσαι τρις”! Τρεις φορές, διευκρινίζω, για να μην μπερδευτούμε με δουλειές, αντιπαροχές και απευθείας αναθέσεις που αποφέρουν κέρδη σε “τρις”(εκατομμύρια, ευρώ!).
Το καλοκαίρι καίγεσαι, το φθινόπωρο πνίγεσαι, τον χειμώνα ακινητοποιείσαι, την άνοιξη αράζεις, αντί να κοιταχτείς, να προετοιμαστείς, να διορθωθείς. Θυμίζει, είμαι η αλήθεια, λειτουργία Άρη όλο αυτό, αν το δεις από μία άλλη ματιά. Το ζήτημα είναι οι λύσεις. Μακροπρόθεσμες, βραχυπρόθεσμες, εφικτές και όχι λόγια του αέρα. Η πράξη που, πρέπει να, έπεται της θεωρίας. Η σιωπηλή εργασία, η δουλειά, για να έρθει το αποτέλεσμα, για να φύγει ο φόβος που οδηγεί στην παράνοια. Περνάει κάτι απ’ το χέρι σου; Κάν’ το. Μπορείς να επέμβεις κάπου, έτσι ώστε να κοιμηθείς ήσυχος, πως άφησες ένα αποτύπωμα και όχι έναν λεκέ, στην ώρα , στην μέρα, στην εβδομάδα, στον μήνα, στον χρόνο; Δεν μπορείς; Μίλησε, πες το, ζήτησε την συμπόρευση. Αν δεν έχεις κάτι να πεις μην ανοίγεις το στόμα. Αν δεν ξέρεις, επίσης, πώς να το πεις, πάλι σιώπησε. Δούλεψε και περίμενε. Η δουλειά, με σοβαρότητα, υπευθυνότητα, με αρχές και συνέπεια πάντα αποδίδει καρπούς.
Φοβάσαι , ε; Μην φοβάσαι. Ο φόβος κάνει τον άνθρωπο υποτελή! Αν δεν το άκουσες παλιά, μάθε το τώρα. Άλλαξε. Βήμα βήμα ξεκίνα. Ποτέ δεν είναι αργά.
Τα παραπάνω, υπό τους ήχους του… https://youtu.be/XiK40L1BE7c?si=1sYhrG3bwYFgy_TS
Σάββατο, 9 Σεπτεμβρίου 2023
“ο Χιούι”
