Λέω, καμιά φορά, πως τον ξέρω τον Άρη. Από παιδί μικρό. Πως, τάχαμου, είναι ικανός να σε παγώνει και να σε καίει, όπως έκλεινα και το προηγούμενο άρθρο. Και κάθε φορά, θα έρχεται μία στιγμή, ένας αγώνας, μία υπέρβαση, να μου υπενθυμίζει πως τίποτα δεν ξέρω. Πως έχει κι άλλη φλόγα να δώσει αυτή η ομάδα, αυτός ο Σύλλογος
Ο τσαμπουκάς ενός… Φλώρου
Όταν κατέβαινε στην Αθήνα ο Νίκος Γκάλης και μιλούσε, βουρκωμένος, έξω απ’ την αντιπροσωπεία αυτοκινήτων του Μητρούδη, υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως δεν θα λατρέψω, ξανά πρόσωπο. Μιλάμε για τον υπέρτατο αθλητή και επαγγελματία, για τον “Γκάνκστερ”, για αυτόν που άλλαξε την μοίρα μίας ομάδας, ενός λαού ολόκληρου.
Ακολούθησε η επόμενη φουρνιά. Ένα δίδυμο, μετά τα τοτέμ του Νικ και του “δράκου”. Δύο γκαρ, όπως λέγαμε τότε, η αξία των οποίων φάνηκε με τον καιρό. Κι αν, σε εκείνο το διπλό του μακρινού 1997 ο Σιούτης έμεινε χωρίς πόντο, με τον Λιαδέλη να βάζει 20, ήρθε “στον τελικό των απλήρωτων” και στην Προύσα, να σηκώσει δυο κούπες, με τεράστια συνεισφορά σε σκορ και με πολλά κιλά μπασκετικής προσωπικότητας και μαγκιάς. Η γιαγιά στην Χελιδόνα, στο τριεθνές του Έβρου και ο παππούς στην Γαύδο, που έγιναν Άρης απ’ την ομάδα του αιώνα πανηγύρισαν με την ψυχή τους. Για εκείνα τα ματς είναι φτιαγμένο το μέταλλο αυτής της ομάδας, που αγαπήθηκε από άκρη σε άκρη σε όλη την Ελλάδα και στο εξωτερικό, παρά τα όσα της επιφύλαξε το μέλλον.
Από εκείνο το απόγευμα, του 77-79, με τον τρίτο σωματοφύλακα του Αυτοκράτορα στον πάγκο, τον Λευτέρη (ή Σλόμπονταν) Σούμποτιτς στον πάγκο, με τον Γουόλτερ Μπέρι να κάνει το δεύτερο ντεμπούτο με τα κιτρινόμαυρα, με τον Χοσέ Πικουλίν Ορτίθ, ( όχι τον Κάρολο τον Σάκλεφορντ αλλά) τον Ολλανδό Ναχάρ, τον Ντίνο Αγγελίδη και τα λοιπά παιδιά (τον Τζανή, έναν… Φλώρο με τσαμπουκά κλπ κλπ) έμελλε να περάσουν 27 χρόνια για να έρθει διπλό επί του Παναθηναϊκού. Πέρα ως πέρα άδικο.
Ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει
Περάσαμε από χίλια μύρια κύματα. Τα απόνερα της Αυτοκρατορίας διήρκησαν ως την κούπα της Λαμίας, μέσα από φωτιά και ατσάλι. Τίποτα δεν σου χαρίστηκε, Άρη, ούτε θα συμβεί κάτι τέτοιο. Είχε “συμβεί” η Λάρισα αλλά πιο πολύ το Λίντο. Μετά την ωμή δολοφονία του Άλκη σταμάτησα να χρησιμοποιώ, ενσυνείδητα, την λέξη “σφαγή”, για να μην χάσει το νόημά της. Τα διαιτητικά όργια, ειδικά του Λαζάρου Βορεάδη (με Βορεάδη, Ταβουλαρέα, τρομάρα τους, συμπαραστάτες), τότε, στέρησαν έναν τίτλο στον Άρη και τον έδωσαν στην ομάδα που ανήκε στους “κοντούς”, το προφίλ των οποίων φιλοτέχνησαν διάφορες πένες. Συγχωρεμένοι, πλέον, ας είναι καλά εκεί που βρίσκονται.
Φλεβάρης ήταν πάλι, κατά σύμπτωση. Δεν έχω πρόχειρα τα στατιστικά του 2005, θυμάμαι να “είναι φορτωμένη” όλη η ομάδα μας φάουλ, ενώ το σκορ το κυνηγούσε ο Π.Α.Ο. καθώς ο Άρης ξέφυγε ως και 18 πόντους διαφορά. Τα παιδάκια με τα γκρι, χτες, σε παιχνίδι που δεν έκρινε τίτλο, ζήλεψαν τους διαιτητικούς δασκάλους τους. Αν έχεις τον Θεό σου, ρε φίλε. Ο Άρης πήγε για έξι (6) μόλις βολές, έναντι εικοσιεννέα (29). Ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει, που λένε! Κερασάκι στην πράσινη τούρτα, τα κεράκια της οποίας δεν πρόλαβαν να ανάψουν οι γκρι αναπτήρες, οι δηλώσεις του ποδηλάτη, ανοιχτόκαρδου, μεγαλομετόχου τους, περί δίκαιης νίκης του Άρη και αίτησης επανάληψης του αγώνα, σε περίπτωση αλλού αποτελέσματος. Εκ πρώτης όψεως σωστές, βέβαια. Και καλά, θα πω εγώ. Εκ του ασφαλούς.
Να, ποιος είναι ο δρόμος
Ο Περσίδης, ο Καλόγηρος, ο Σλαφτσάκης, ο Κατσίβελης! Όλοι μαζί, πιθανόν να μην παίρνουν ούτε ένα μεροκάματο ενός εκ των πράσινων αναπληρωματικών. Η σπέκουλα των ελλείψεων στον Παναθηναϊκό, φυσικά, δεν μπορεί να μετρηθεί στην σοβαρή κριτική του αγώνα. Η βαρύτητα της απουσίας του Γκάλινατ για αυτό τον Άρη είναι προφανές πως ζυγίζει τόνους παραπάνω απ’ το αν μείνει εκτός πράσινης αποστολής ο Χ ή ο Ψ παίχτης. Να είμαστε σοβαροί.
Με τα πολλά και τα λίγα, έσπασε μία “κατάρα”, ένα κακό σπυρί. Να, ποιος είναι ο δρόμος. Το ένα τμήμα παραδειγματίζει το άλλο. Η παραμονή ενός ικανού προπονητή, η στήριξη και ενίσχυση του staff, η πίστη στην δουλειά και η… ησυχία του, μπορεί να φέρει αποτελέσματα τόσο σε αγώνες όσο και σε τουρνουά (βλέπε Ευρώπη, με το ένα πόδι στην επόμενη φάση), κόντρα σε πολλαπλάσια μπάτζετ. Σε ένα άθλημα που, κατά κόρον, δεν υποσκελίζεται εύκολα η οικονομική διαφορά στο παρκέ. Συνεπώς, σε όσα αφορούν τα προσεχώς στο ποδόσφαιρο, το νου μας. Προηγούνται τα ημιτελικά, στον μεγάλο στόχο της ομάδας. Ακόμα πιο πριν, ένα ματς στα Γιάννενα, που μπορεί να έχει την αξία ενός μπασκετικού εκτός έδρας στην Πάτρα ή στην Ρόδο, για παράδειγμα. Εκεί που δημιουργείς την νοοτροπία για να έρθουν απογεύματα όπως αυτό του Ο.Α.Κ.Α.
Τετάρτη, 7 Φεβρουαρίου 2024
“ο Χιούι”
