Ήταν 7 Μαΐου 2013… Σαν σήμερα, πριν από ένα χρόνο, όταν η γιορτή προς τιμήν του πρώτου των πρώτων, Νίκου Γκάλη, συγκλόνισε όλη την Ελλάδα, σε μια μοναδική βραδιά.
Ήταν η βραδιά που δάκρυσε ο “γκάνγκστερ” και μαζί του δάκρυσαν χιλιάδες φίλαθλοι μέσα και έξω από το Αλεξάνδρειο. Ήταν μια βραδιά αντάξια του τεράστιου ονόματος του Γκάλη, όνομα που “δόθηκε” στην σάλα του θρυλικού Παλέ ντε Σπορ και εγένετο: “Nick Galis Hall”!
Σε ένα κατάμεστο γήπεδο, παρέλασαν όλα τα μεγάλα αστέρια του μπάσκετ, οι παίκτες του “Αυτοκράτορα”, αντίπαλοι… Στο πλευρό του, ο alter ego του στο μπάσκετ, ο Παναγιώτης Γιαννάκης. Στιγμές δέους, ανατριχίλας, κιτρινόμαυρης υπερηφάνειας. Όλοι τους υποκλίθηκαν στον τεράστιο αυτό θρύλο του ελληνικού αθλητισμού! Μια γιορτή που άργησε πολλά χρόνια, αλλά όπως δήλωσε τότε ο Γκάλης: “Καλύτερα αργά παρά ποτέ. Ήταν μια συγκινητική βραδιά, όχι μόνο για μένα αλλά και για όλο τον κόσμο. Ήταν η πρώτη φορά που δάκρυσα μέσα στο γήπεδο. Είναι πολύ διαφορετικό από όλο αυτό που έγινε με έναν αγώνα. Σε έναν αγώνα πρέπει να είσαι ρομπότ, αλλά στη καθημερινή ζωή είναι αλλιώς τα πράγματα”.
Όσοι έζησαν εκείνη τη βραδιά, δεν θα την ξεχάσουν ποτέ… Πώς να ξεχάσουν τη στιγμή που η φανέλα με το Νο6 ανέβαινε στον ουρανό του Αλεξάνδρειου, στολίζοντας τους 21 τίτλους του “Αυτοκράτορα’;
Όπως δεν θα ξεχάσουν την βαριά κληρονομιά του Νίκου Γκάλη, το δέος που έκανε όλους μας να νιώθουμε βλέποντας τον να μεγαλουργεί μέσα στο γήπεδο, αλλά και την ελπίδα που ίσως μόνο αυτός μπορεί να δώσει για να “αποδράσει” ο σύλλογος από την μιζέρια και τα τεράστια προβλήματα.
