Ο ΑΡΗΣ κατάφερε να γίνει η χαρά των ουραγών. Απέτυχε να κερδίσει Ιωνικό, Λαμία , Λεβαδειακό, ομάδες που όλοι οι άλλοι έκαναν πάρτι απέναντί τους. Τι απαιτήσεις να έχω πλέον από αυτή την ομάδα. Όσο και να ήθελα να πιστέψω ότι έστω και τώρα στο τέλος, ότι θα μπορούσε να κάνει ένα πραγματικό come back , απογοητεύτηκα μετά από την εμφάνιση της στο Δ.Α.Κ. της Λαμίας.
Ο μόνος που αποτέλεσε όαση σ’ αυτή την αναποτελεσματική παρουσία της ομάδας , ήταν για μία ακόμη αγωνιστική , ο Νταρίντα. Τα έκανε όλα , εκτός από το βάλει γκολ, αλλά οι συμπαίκτες του ήταν αλλού. Κόντρα σε μια ομάδα που έπαιζε την ύπαρξη της, ο ΑΡΗΣ μας έδειξε ότι δεν ήταν έτοιμος για να διαχειριστεί την πίεση που θα ασκούσαν οι γηπεδούχοι. Ένας δεν φτάνει για να τραβήξει τους άλλους δέκα μπροστά. Και αυτό δυστυχώς είναι το ανησυχητικό της όλης φετινής ιστορίας του ΑΡΗ. Δεν βρέθηκαν, δύο, τρεις, τέσσερις , ταυτόχρονα σε ένα ματς να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά. Συμπαθητικές έως καλές , ανά περιόδους, εμφανίσεις από κάποιους , χωρίς να αποτελούν ούτε σταθερά, ούτε βάση για να χτίσει κάποιος πάνω τους. Χωρίς κορμό που θα μπορούσε να ανταπεξέλθει στις ανάγκες των αγώνων δεν μπορεί να πάει παρακάτω ο ΑΡΗΣ.
Είδαμε ένα σωρό λάθη στην άμυνα, λες και έπαιζαν πρώτη φορά μαζί ο Μπράμπετς με τον Ενκουλού. Από τα δύο γκολ , μέχρι τις κακές πάσες για να γίνει η ανάπτυξη του παιχνιδιού. Έναν Ετέμπο στο πρώτο ημίχρονο , που δεν ήξερε τι ήθελε να κάνει. Ο Πάλμα από τον τραυματισμό του και μετά, δεν έχει επανέλθει στο σημείο που βρισκόταν πριν απ’ αυτόν. Ο Πίρσμαν μία του ύψους και μία του βάθους. Ματέο και Ιτούρμπε επέστρεψαν στις γνωστές ανούσιες, άοσμες και άγευστες αποδόσεις, ενώ ο Καμαρά δεν βρήκε ποτέ τον χώρο για να γυρίσει πρόσωπο στην εστία. Η πίεση των αντιπάλων ήταν τέτοια, που δεν έδωσε ποτέ το δικαίωμα στον ΑΡΗ , να κατεβάσει τη μπάλα με αξιώσεις στην περιοχή τους. Εντυπωσιακό επίτευγμα , αν σκεφτεί κανείς ότι τις προηγούμενες αγωνιστικές ούτε ο Ο.Φ.Η. , ούτε κι ο Ατρόμητος το κατάφεραν. Να πούμε ότι έλειψε ο Ρουπ; Θα είναι μεγάλη ντροπή για τους υπάρχοντες παίκτες γιατί δεν μπορεί να είναι βαρόμετρο ένας ποδοσφαιριστής που ήρθε πριν ένα μήνα. Πιθανόν να μην υπάρχουν καθρέφτες στα αποδυτήρια του Δασυγένειου , για να καταλάβουν οι παίκτες του ΑΡΗ ότι το πρόβλημα είναι οι ίδιοι και πρέπει να λύσουν τα θέματά τους κοιτώντας πρώτα τους εαυτούς τους κατάματα.
Στο δεύτερο ημίχρονο είδαμε σε παγκόσμια πρώτη , την διάταξη με δύο φορ. Καμαρά και Γκρέι βρέθηκαν μαζί στην ενδεκάδα. Η ύπαρξη τους ταυτόχρονα στον αγωνιστικό χώρο, λειτούργησε ως μοχλός πίεσης και γύρισε τη Λαμία πίσω, κάτω από το κέντρο. Χαλάρωσε η πίεση στην πρώτη πάσα και φάνηκε πως ο ΑΡΗΣ έχει τις πιθανότητες με το μέρος του, να ισοφαρίσει. Οι ευκαιρίες έγινα και χάθηκαν. Μία ο Γκρέι, μία ο Χριστοδουλόπουλος, δεν κατάφεραν να στείλουν τη μπάλα στα δίχτυα. Εκεί τελείωσε και η όποια προσπάθεια για να φύγει έστω με τον ένα βαθμό η ομάδα από το γήπεδο. Έλειψε η πάσα θα έσπαγε την άμυνα, ενώ οι σέντρες, εκτός μίας που ο Ματέο έστειλε τη μπάλα λίγο άουτ, δεν βρήκαν αποδέκτες.
Ο ΑΡΗΣ κατάφερε να φέρει τα χαμόγελα στα χείλη των αντιπάλων, η Λαμία πέτυχε τη δεύτερη νίκη της στο πρωτάθλημα, οι οποίοι συνεχίζουν να πιστεύουν ότι θα αποφύγουν την τελευταία θέση. Έγινε ο καλύτερος αντίπαλος που θέλει όποιος χρειάζεται βαθμούς. Πικρή αλήθεια αλλά αυτό μας έδειξαν οι παίκτες μας.
Ο Παλίκουτσα έχει την τεράστια ευθύνη να κάνει τις αλλαγές που απαιτούνται ώστε αυτό το συνονθύλευμα να γίνει ομάδα. Κάθε κίνηση , κάθε εισήγηση είναι υποχρεωτικό να αποτελεί κομμάτι του πάζλ που θα προσφέρει λύσεις. Θα έχει ως αρχή να παίξει για την ομάδα που τον πληρώνει. Θα βρίσκει κίνητρο ακόμα και εκεί που δεν θα είναι προφανές. Γιατί ο ΑΡΗΣ έχει ανάγκη από παίκτες που πιστεύουν στους εαυτούς τους , ξέρουν πως θα προσφέρουν το καλύτερο για την ομάδα και θα απαιτούν να κερδίζουν.
Ο ΑΡΗΣ δεν μπορεί φέτος να στρώσει. Η λύση του φεύγουν όλοι κι έρχονται άλλοι ακούγεται ελκυστική, δεν είναι όμως πάντα η καλύτερη. Κάθε χρονιά έχει τους δικούς της ήρωες , κάτι που δεν μπορεί κανείς να ξέρει ποιος θα είναι από πριν. Η φετινή χρονιά δεν είχε αρχή, μέση και τέλος οπότε πορευόμαστε με την ελπίδα ότι θα βλέπουμε κάτι καλύτερο σε κάθε παιχνίδι, όχι όμως και απαραίτητα νικηφόρο. Κι αυτό είναι αβάσταχτο….
