Κατεβαίνω να πάρω το εισιτήριο για το παιχνίδι κυπέλλου, φτάνω στο γήπεδο, άργησα. Συνηθισμένος με το διαρκείας, μέχρι την τελευταία στιγμή παρασύρθηκα. Πίστευα πως είναι μέσα στο “πακέτο” που αγόρασα το καλοκαίρι.
Πρέπει να το σκεφτεί πάλι η Π.Α.Ε., να δώσει κι άλλη ώθηση, για όσους θέλουν εξαρχής να είναι τακτοποιημένοι με αυτά, να μην τους απασχολεί τίποτε άλλο απ’ το να δούνε την φανέλα. Σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις. Έφτασα, αγόρασα. Δεν είχα λεφτά στον λογαριασμό, δεν μπορούσα να κλείσω ηλεκτρονικά. Viva, λέει…
Δεδομένα
Αγώνας κυπέλλου, προημιτελική φάση. Στο Καραϊσκάκη είχαμε τον ξένο “Σιδηρόπουλο”, μία αλεπού της σφυρίχτρας, που πρόλαβε, προνόησε σωστότερα, να “σβήσει” την φάση, μην αφήνοντας περιθώρια σε VAR. Ευφυής, πονηρός, έμπειρος; Διαλέγεις και παίρνεις. Αυτά τα είπαμε, εξάλλου. Πέρασαν. Στο τώρα. Η ομάδα του λιμανιού έρχεται στο Κλεάνθης Βικελίδης, έχοντας πλησιάσει τον, παραπαίοντα, Παναθηναϊκό στους 6 βαθμούς.
Θα μπορούσαν να είναι και τέσσερις, αν δεν ισοφαρίζονταν στο Περιστέρι. Δεν ξέρω πώς μεταφράζει ο καθένας τα αγωνιστικά δεδομένα, αλλά ο Ολυμπιακός δέχεται, σταθερά, γκολ απ’ το 65-70 και μετά. Να κάτι που πρέπει να κρατήσουμε. Όχι εμείς, η ομάδα, ο προπονητής με το team του, οι γνώστες τελοσπάντων. Στο πρωτάθλημα, στον πρώτο γύρο, η ορμή, η πίστη στον στόχο και οι ευκαιρίες που δίνει ένα παιχνίδι όταν το διεκδικείς, έφεραν τα πράγματα έτσι ώστε να “χτυπήσουμε” στο διάστημα 70′ με 80′ με δύο γκολ κολλητά και να ανατραπεί το αποτέλεσμα, υπέρ μας. Ζωντανό το παράδειγμα.
Ο χορός της βροχής
Μέσα Σεπτεμβρίου και στην τότε εντεκάδα υπήρχαν Ντιόπ Νταμπό στα χαφ. Μην επαναλαμαβανόμαστε. Τραυματική για την ομάδα η διαχείριση στα χαφ, στον κορμό, στην ραχοκοκαλιά που λέμε. Τέσσερις μήνες μετά η ισχύς στον ίδιο, νευραλγικό, χώρο σαφώς μεγαλύτερη. Ετέμπο, Νταρίντα, Ντουκουρέ. Ο ανεβασμένος, είναι η αλήθεια, Νταμπό τραυματίας, ο αφελής Ντιόπ σε άλλες πολιτείες. Οι υπόλοιποι, μέσες άκρες, ίδιοι. Σχεδόν, δηλαδή…
Η οξυδέρκεια του Μαντσίνι να κυνηγήσει μία φάση, ένας λάθος υπολογισμός του Βατσλίκ, ένα ακόμα γκολ του Πάλμα. Τα τότε δεδομένα. Πρόσωπο, επί του πιεστηρίου, της επικαιρότητας ο Αργεντίνος. (Λένε πως) Έφυγε, ντύθηκε στα πράσινα και για όποιον αντιλαμβάνεται τα πράγματα, έτσι είναι. Μοιραία θα γίνονταν κάτι τέτοιο. Ο Παναθηναϊκός καίγεται για εξτρέμ, ο Μαντσίνι έκατσε στην ομάδα, παρά την ρήξη στις σχέσεις, τίμησε σε αγωνιστικό επίπεδο την παραμονή, πιστώνεται σαν τελευταία εικόνα στο γήπεδο μία ασίστ στον Μανού, αυτήν που άνοιξε το σκορ, στην πρώτη φάση του δευτέρου ημιχρόνου, το περασμένο Σάββατο. Να πάει στο καλό. Περισσότερα, εν καιρώ. Προέχει το τώρα.
Στην ουσία, το 1-0 του πρώτου αγώνα έχει την ίδια αξία με οποιαδήποτε ήττα με ένα γκολ. Ισχύει η νέα συνθήκη, χωρίς το “μπόνους” του εκτός έδρας γκολ. Θέλουμε 2 τέρματα, το ελάχιστο, μπροστά, κανένα πίσω. Μπορούμε, ξεκάθαρα και στα δύο κομμάτια. Σίγουρα, αν ήμασταν πλήρεις. Το timing, με απώλειες αρκετές και σοβαρές, δημιουργεί μειονέκτημα. Καμαρά, Καμάτσο, Εμπακατά, Πάλμα όχι απόλυτα έτοιμος, φανερό στην εικόνα του. Δεν περισσεύει κανένας. Απ’ τον πλέον άπειρο της αποστολής, ως τον μπαρουτοκαοπνισμένο. Πιθανόν να χρειαστεί να προσφέρει ο καθένας, οποτεδήποτε. Συγκέντρωση, συσπείρωση, αποφασιστικότητα, διεκδίκηση. Δεν νομίζω να υπάρχει άλλο λεξιλόγιο και για εμάς, στην κερκίδα. Προσθέτουμε και το τραγούδι, την ένταση, το πάθος, ακόμα και υπό πιθανή βροχή. Χορεύοντας σε αυτήν!
Να θυμάμαι
Πήρα το εισιτήριο και εικόνες Άρη, τζούρες γηπέδου, Χαριλάου. Σε λίγες ώρες εκεί, ξανά, δίπλα σου πάντα εγώ! Σκέψεις πάλι. Ποιος έφυγε; Ποιος έμεινε; Τι με νοιάζει; Να είμαι εγώ εκεί και γι’ αυτούς που λείπουν. Να θυμηθώ, να μην ξεχάσω, την επόμενη φορά να έχω χρήματα στον λογαριασμό, για το εισιτήριο, για την Viva. Άρη… εβίβα!
Τετάρτη, 25 Ιανουαρίου 2023
“ο Χιούι”
