Ο Γιάννης Μπέζος είναι ένας εξαιρετικός ηθοποιός. Σε συνέντευξη του για αθλητικά, πρόσωπα και καταστάσεις, έδειξε ότι χρειάζεται… πολύ διάβασμα, γιατί προφανώς “δεν το έχει”. Μίλησε για τον Γκάλη και τον Χριστοδούλου, τον Διαμαντίδη και τον Σπανούλη, υποστηρίζοντας ότι ο Γκάλης δεν ήταν ο κορυφαίος του μπάσκετ. Δικαίωμα του η προσωπική του άποψη, αλλά… εκτέθηκε.
Διαβάστε τι είπε στο sport24.gr μεταξύ άλλων:
– Φανατικός Ολυμπιακός;
Όχι, δεν θα το έλεγα. Πηγαίνω στο γήπεδο, παρακολουθώ αλλά όχι δεν είμαι φανατικός… Δεν προλαβαίνω κιόλας.
– Και η σχέση σας με τον Αντώνη Νικοπολίδη;
Έχουμε μια κοινωνική σχέση, αυτό μόνο.
-Να υποθέσω, λοιπόν, ότι αν ο Παναθηναϊκός νικήσει έναν ευρωπαϊκό αγώνα θα πανηγυρίσετε;
Φυσικά και θα το πανηγυρίσω!
– Στην Ελλάδα δεν είναι φυσικό.
Στην Ελλάδα τίποτα δεν είναι φυσικό… Τα αυτονόητα δεν υπάρχουν εδώ.
– Περισσότερο μπασκετικός όμως…
Το μπάσκετ προτιμώ να το βλέπω από την τηλεόραση. Το ποδόσφαιρο είναι πιο γοητευτικό μέσα από το γήπεδο.
– Μπορείτε στο γήπεδο να φτάσετε στα άκρα; Να βρίσετε;
Σε καμία περίπτωση.
– Στο θέατρο γίνεται; Να έρθει κάποιος, να μην του αρέσει το θέαμα και να βρίσει;
Όχι, ούτε εδώ. Το κοινό μπορεί να είναι το ίδιο. Αλλά η φόρτιση διαφορετική. Το γήπεδο βέβαια δεν μπορεί να είναι ένα εκκλησίασμα. Και είναι φυσικό να “αφήνεσαι”. Όχι να προκαλείς επεισόδια, αλλά το γήπεδο σου βγάζει μια παιδικότητα. Επίσης ξέρω σοβαρούς ανθρώπους που μεταμορφώνονται στο γήπεδο. Προς το χειρότερο.
– Πώς γίνεται αυτό;
Γίνεται, γιατί βρίσκεις το κλίμα και το κάνεις. Εκφράζεις την παιδικότητά σου. Που δεν μπορείς να το κάνεις στη δουλειά σου. Γιατί ενίοτε μπορεί ένα γήπεδο να μετατραπεί σε “ζούγκλα”. Και εκεί είναι συμφωνημένο άτυπα. Δεν λέω να φτάσουν τα πράγματα στα άκρα. Δεν μιλάω δηλαδή για επεισόδια. Αυτό είναι άλλο φαινόμενο.
– Σας είχα δει σε ένα σήριαλ να παίζετε μπάσκετ, το κάνετε ακόμη.
Ναι, παίζω ακόμη. Παίζω 45 χρόνια μπάσκετ.
-Πριν την εποχή Γκάλη;
Ναι, ο Γκάλης είναι μεταγενέστερος. Εγώ μεγάλωσα με τον Κέφαλο, τον Μπαρλά, του Κόντο, του Ιορδανίδη, τη μεγάλη ομάδα του Παναθηναϊκού. Τότε ο Ολυμπιακός είχε μέτριο μπάσκετ και αργότερα βέβαια Γιατζόγλου, Καστρινάκη κτλ. Παρακολουθούσα ματς στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Και γινόντουσαν 2 ματς, ένα μεσημέρι και ένα απόγευμα. Και είχε 30.000 άτομα που παρακολουθούσαν μπάσκετ.
– Συνεπώς τους έχετε δει όλους. Ποιον θεωρείτε κορυφαίο…
Ποιον θεωρώ κορυφαίο μπασκετμπολίστα; Τον Φάνη Χριστοδούλου. Δεν μιλάω για την πορεία του. Μιλάω ως κατασκευή και σαν προσόντα.
– Πάνω απ’ τον Γκάλη;
O Γκάλης χαρακτήρισε το μπάσκετ. Αλλά ο τρόπος παιχνιδιού του Φάνη μου άρεσε περισσότερο. Ο Γκάλης ήταν ο επαγγελματίας. Αλλά ο Χριστοδούλου είχε τα προσόντα να παίξει όλες τις θέσεις, είχε οξυδέρκεια, είχε ύψος και ενώ είχε αρκετό ύψος (2.03) συμπεριφερόταν σαν να μην έχει. Ήταν το στυλ μου.
– Μιλώντας με τον Παναγιώτη Φασούλα, μου έλεγε ότι ο θρίαμβος του ’87 δεν ήταν ένα αθλητικό γεγονός αλλά ένα κοινωνικό φαινόμενο. Το κορυφαίο κοινωνικό φαινόμενο μετά την “Μεταπολίτευση”. Συμφωνείτε;
Δεν ξέρω πως να το ερμηνεύσω. Μπορεί. Ξέρετε καμιά φορά, ερήμην μας, γίνεται μια συνέρευση όπως το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα ποδοσφαίρου το 2004, που συμπίπτουν τα πράγματα. Μπορεί η κοινωνία να ζητούσε κάτι τέτοιο. Χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Και βεβαίως το ζητούσαν οι αθλητές περισσότερο. Βεβαίως το ’87 είχαμε την έλευση του Γκάλη και του Γιαννάκη που χαρακτήρισαν αυτή τη γενιά, οι οποίοι ήταν στα φόρτε τους. Η διοργάνωση γινόταν στην Αθήνα, το γήπεδο ήταν σχετικά καινούργιο και όλο αυτό έγινε πανηγυρικά.
