Δεν έχω παρακολουθήσει ακόμα τον φετινό Άρη του μπάσκετ, συνεπώς δεν μπορώ να έχω άποψη ιδίοις όμμασι για τις δυνατότητες της ομάδας, για το μπάσκετ που παίζει, για το μπάσκετ που μπορεί να παίξει.
Σαφώς και δεν θα κριθεί καμιά ομάδα και κανένας προπονητής πριν καν ξεκινήσουν οι επίσημοι αγώνες, πριν καν ολοκληρωθεί το ρόστερ, γιατί αυτό θα είναι άδικο και τη διοίκηση και για τον Βαγγέλη Αλεξανδρή και για τους παίκτες. Ειδικά για την πλειοψηφία των τελευταίων που πρώτη φορά μπήκαν σε επαγγελματική ομάδα και θα παίξουν ευρωπαϊκό μπάσκετ.
Όλα τα παραπάνω δεν είναι δικαιολογίες, είναι λόγοι και μάλιστα πολύ σοβαροί για να μην έχει ρολάρει αγωνιστικά ο Άρης, όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό από τις δηλώσεις των προπονητών του.
Ο Όλιβερ (που δεν έπαιξε χθες), ο Κιρούς, ο Μάλντροου, ο Μαυραϊδής, ο Γουότκινς είναι παίκτες που πρώτη φορά μπήκαν σε ρυθμούς επαγγελματικού μπάσκετ. Οι πρώτοι τέσσερις προέρχονται από κολέγια, ο δε Γουότκινς έπαιζε στον… Λίβανο.
Καλές ή κακές επιλογές είναι κάτι που θα μπορεί να πει κανείς αν πρώτα τους δει σε μια πορεία αγώνων, υπό σωστές συνθήκες. Δεν παίζουν σε σωστές συνθήκες αυτοί οι παίκτες, γιατί λείπει από όλη την προετοιμασία ο βασικός πλέι μέικερ. Ο δεύτερος πλέι μέικερ, Δημήτρης Βεργίνης, μη ξεχνάει κανείς όλα όσα πέρασε πέρσι. Είναι ίσως σε πιο δύσκολη θέση από τα κολεγιόπαιδα, γιατί έχει αυξημένες υποχρεώσεις από το ένα καλοκαίρι στο άλλο, χωρίς μάλιστα να προέρχεται από μια “γεμάτη” χρονιά. Το αντίθετο. Συνεπώς, χρειάζεται και αυτός να βρει τα πατήματά του μέσα στο γήπεδο.
Πέρα από αυτά, εκείνο που προβληματίζει είναι η έλλειψη συνοχής, η έλλειψη επικοινωνίας, η αμυντική λειτουργία. Είναι στοιχεία της ταυτότητας μιας ομάδας, που θεμελιωδώς μπαίνουν στην προετοιμασία και είναι απορίας άξιον πως ο Άρης δεν έχει παρουσιάσει τίποτα από αυτά μετά από 40 μέρες προπονήσεων και φιλικών. Δεν είναι τόσο θέμα προσαρμοστικότητας των παικτών να αποκτήσουν συνοχή, όσο μεταδοτικότητας και κατανόησης της αγωνιστικής φιλοσοφίας της ομάδας και εκεί ίσως εντοπίζεται το πρόβλημα.
Από τη στιγμή, όμως, που και η διοίκηση και η τεχνική ηγεσία έχουν δημόσια τονίσει πως πρωταρχικός στόχος του Άρη είναι να εξυγιανθεί η ομάδα οικονομικά, θα πρέπει να περιοριστούν – τουλάχιστον για φέτος – και οι απαιτήσεις και οι προσδοκίες.
Για να μη παρεξηγηθώ: Οι απαιτήσεις και οι προσδοκίες για αποτέλεσμα και διάκριση, όχι για να παρουσιαστεί στο γήπεδο μια ομάδα που θα παίζει… κανονικό μπάσκετ και θα έχει παίκτες που θα τα δίνουν όλα. Αυτό είναι απαίτηση και προσδοκία απαραίτητη να υπάρχει από τον κάθε φίλαθλο και φυσικά βασική προϋπόθεση για να πάει στο γήπεδο και να στηρίξει.
