Με αφορμή τα 118α γενέθλια του Άγιαξ, φιλοξενείται στο διαδίκτυο αφιέρωμα για τους Beatles των γηπέδων, τη μεγάλη ομάδα του Άμστερνταμ που άλλαξε μια για πάντα το ποδόσφαιρο και είχε έντονο ελληνικό χρώμα. Stoiximan.gr: Θα επιστρέψει ως πρώτος ο Άρης στη Superleague;
Διαβάστε το αφιέρωμα του sport24.gr:
Στη δεκαετία του 60 ζυμώθηκαν ορισμένα από τα μεγαλύτερα κινήματα πανταχόθεν. Ειδικά στην Ευρώπη, όπου η νεολαία της Ηπείρου, ζώντας για πρώτη φορά εν ειρήνη μετά τους δυο παγκοσμίους πολέμους, μπήκε στην πρωτοπορία. Η μουσική ήταν, ενδεχομένως, ο βασικός τρόπος έκφρασης των νέων που ήθελαν κάτι διαφορετικό, κάτι άλλο, απ’ όσα οι μεγαλύτεροι τους είχαν συνηθίσει, ή αν προτιμάτε τους… υποχρέωναν να ακούν.
Τα μακριά μαλλιά των αγοριών, τα μίνι των κοριτσιών και μια μπάντα από το Λίβερπουλ, που ξεκινούσε την ξέφρενη πορεία της, με μια περίεργη ονομασία: Σκαθάρια, The Beatles.
Η επιρροή τους σε ό,τι ακολούθησε ήταν τεράστια. Άλλαξαν τη μουσική, άλλαξαν τη μόδα, τις συνήθειες και τον τρόπο ζωής εκατομμυρίων νεαρών σε όλο τον πλανήτη.
Από τα μέσα της δεκαετίας του ’60, η Ευρώπη άρχισε να γνωρίζει κι ένα διαφορετικό ποδόσφαιρο, από αυτό που είχε συνηθίσει. Η επανάσταση δεν ερχόταν από το νησί, που δίδαξε το άθλημα σε όλο τον κόσμο, αλλά από μια χώρα που βρίσκεται κάτω από το επίπεδο της θάλασσας.
Κι ένα κλαμπ, ο Άγιαξ από το Άμστερνταμ, έμοιαζε να κάνει στο ποδόσφαιρο ό,τι οι Μπιτλς στη μουσική. Έμοιαζαν και λίγο οι πρωταγωνιστές. Οι μαλλιάδες, από τη σκηνή, μεταφέρονταν στο ποδόσφαιρο. Στη θέση του Πολ Μακάρτνεϊ και του Τζον Λένον, ο Γιόχαν Κρόιφ και ο Γιόχαν Νέεσκενς.
Κάθε γενιά έχει τους ήρωές της. Τις αγαπημένες της ομάδες. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, ωστόσο, ο Άγιαξ από το Άμστερνταμ, μένει ανεξίτηλος. Ο Άγιαξ των … μαλλιάδων, του ολοκληρωτικού ποδοσφαίρου, που επωάστηκε στα τέλη της δεκαετίας του 60 και μεγαλούργησε στις αρχές των 70’s σε μια ιστορία, όπου εμπλέκεται και πολύ η Ελλάδα.
Αυτό το κλαμπ, η ομάδα που έπαιξε το ποδόσφαιρο το οποίο με κάποιες παραλλαγές και σίγουρα, πολύ μεγαλύτερη ταχύτητα βλέπουμε ακόμη στα ευρωπαϊκά γήπεδα, γιορτάζει σήμερα. Κλείνει 115 χρόνια ζωής και αξίζει τον κόπο να μνημονεύσουμε κάποια σημαντικά στοιχεία μιας ένδοξης ιστορίας.
Ο Άγιαξ θεωρείται, όχι άδικα, ένας από τους πιο γνωστούς και επιτυχημένους ποδοσφαιρικούς συλλόγους σε ολόκληρο τον κόσμο. Για την ακρίβεια, θεωρείται η 7η πιο επιτυχημένη ομάδα του 20ού αιώνα και μια από τις πέντε, που κέρδισαν το δικαίωμα να κρατήσουν το Κύπελλο Πρωταθλητριών στα Γραφεία ή στο Μουσείο της. Οι τρεις συνεχόμενες κατακτήσεις του (1971, 72, 73) κράτησαν την αυθεντική κούπα με τα αυτιά στο Άμστερνταμ. Εκείνη η ομάδα που ξεκίνησε να γοητεύει την Ευρώπη με ένα άλλου είδους ποδόσφαιρο, κερδίζοντας στο Γουέμπλεϊ τον Παναθηναϊκό 2-0, άρχισε να γράφει την ιστορία του, με τα πιο χρυσά γράμματα.
Υπήρχε, άλλωστε, και συνέχεια. Ο Άγιαξ κέρδισε και τους τρεις μεγάλους ευρωπαϊκούς τίτλους της UEFA (μόνο η Γιουβέντους, η Μπάγερν και η Τσέλσι, έχουν πετύχει κάτι ανάλογο), συν το Διηπειρωτικό Κύπελλο, το Ράπαν και το Ιντερτότο.
Τέσσερις Ολλανδοί, το 1900 σε μια καφετέρια του Άμστερνταμ, αφού είχαν επιλέξει το κόκκινο και το άσπρο σαν χρώμα της ομάδας που ίδρυαν διάλεξαν το όνομα Αίαντας, επηρεασμένοι από την Ιλιάδα του Ομήρου. Από τότε η σχέση του Άγιαξ με την Ελλάδα έγινε άμεση
Πριν από 115 χρόνια λοιπόν, στις 18 Μαρτίου του 1900 τέσσερις φανατικοί Ολλανδοί ποδοσφαιρόφιλοι, οι αδερφοί Χαν και Γιόχαν Ντάντε, ο Φλόρις Στέμπελ και ο Κάρελ Ρίζερ, βρέθηκαν στο καφέ-μπαρ “Ανατολικές Ινδίες” και συζητούσαν για το νέο κλαμπ που ήθελαν να ιδρύσουν. Επέλεξαν τα χρώματα (κόκκινο και άσπρο) και, σύμφωνα με τον αστικό μύθο, στις 9:45 το πρωί, αποφάσισαν και για την ονομασία του. Επηρεασμένοι από την Ιλιάδα του Ομήρου, επέλεξαν τον βασιλιά της Σαλαμίνας, Αίαντα. Τον ήρωα, που πολέμησε στην Τροία. “Αγιαξ” όπως προφέρεται στα ολλανδικά.
Ήταν η πρώτη επαφή του θρυλικού κλαμπ με την Ελλάδα. Πολλά χρόνια αργότερα θα ακολουθούσαν κι άλλες, με ξεχωριστό ενδιαφέρον.
Οι “Εβραίοι” όπως ήταν για πολλά χρόνια το παρατσούκλι της ομάδας ( η ιστορική έδρα “Ντε Μεερ” βρισκόταν μέσα στις εβραϊκές συνοικίες του Άμστερνταμ και για πολλά χρόνια οι φανατικοί φίλοι της ομάδας, επέλεγαν αυτό το προσωνύμιο) άρχισαν να παίζουν μπάλα, με έναν Άγγλο κόουτς να βάζει τα θεμέλια για τη δημιουργία του μεγάλου κλαμπ.
Ο Τζακ Ρέινολντς (1881-1962) θεωρείται ο “πατέρας” του ολοκληρωτικού ποδοσφαίρου. Αν προτιμάτε ο θεμελιωτής του. Πηγαίνοντας στο Άμστερνταμ και αναλαμβάνοντας τον Άγιαξ πριν και μετά τους δυο πολέμους, εφάρμοσε επαναστατικές μεθόδους: Διπλές προπονήσεις, το ίδιο σύστημα σε όλες τις ομάδες από τους παίδες μέχρι τους άνδρες, ενώ έβαλε στην ενδεκάδα για πρώτη φορά ακραίους παίκτες. Τους wingers.
Ένας ποδοσφαιριστής του, ο Ρίνους Μίχελς (1928-2005), θα ήταν ο δημιουργός μιας ποδοσφαιρικής φιλοσοφίας που σημάδεψε το άθλημα για πάντα. Τις βασικές αρχές του, τις εφαρμόζουν ακόμη και σήμερα, οι κορυφαίες ευρωπαϊκές ομάδες. Σε μια εποχή που δέσποζε το … κατενάτσιο, η το ποδόσφαιρο των αντεπιθέσεων, ο Μίχελς δίδαξε στους Ολλανδούς κάτι άλλο. Κάτι πολύ πιο ελκυστικό. Κάτι μοντέρνο. Σαν τα τραγούδια που έπαιζαν οι Μπιτλς.
Ο Μίχελς ήταν ένας ιδιόρρυθμος τύπος. Πολύ σοβαρός όταν ήθελε, πολύ πλακατζής όταν έκανε φάρσες, πανέξυπνος αλλά και παροιμιώδης τσιγκούνης!
Το ανέκδοτο που κυκλοφορούσε γι αυτόν ήταν χαρακτηριστιό: “Έχει δει κανείς το χρώμα του πορτοφολιού του Μίχελς;”
Το IQ του ήταν πολύ μεγάλο, στα ταξίδια κουβαλούσε πάντα ένα βιβλίο το οποίο θεωρούσε υποχρέωσή του να έχει διαβάσει όταν θα επέστρεφε, δεν έκανε παρέα με τους συμπαίκτες του, αλλά όταν το έκανε του έδινε να καταλάβει! Στα 50ά γενέθλια του Άγιαξ έγραψε, σκηνοθέτησε και έπαιξε θεατρικά σκετς, ενώ μετά τους αγώνες στα αποδυτήρια, είτε έχανε, είτε νικούσε ο Άγιαξ, δοκίμαζε τη φωνή του στο τραγούδι.
Έκανε φάρσες, δεν δίσταζε να φορέσει γυναικεία γούνα και να προσποιηθεί τη … γυναίκα των συμπαικτών του, ή να βουτήξει στη λίμνη, ενώ όλοι οι άλλοι ψάρευαν.
Αυτός ο χαρισματικός άνθρωπος, αλλά και λίγο τρελούτσικος, το 1999 ανακηρύχθηκε ως ο προπονητής του αιώνα, από την ίδια την FIFA.
Κάμποσα χρόνια πριν (το 1965) κι αφού είχε παίξει μπάλα στον Άγιαξ από το 1946 ως το 1958, αναλάμβανε την τεχνική ηγεσία της ομάδας του Άμστερνταμ. Ο αστείος Μίχελς, έγινε ο σοβαρός “στρατηγός” που έλεγε ότι το “ποδόσφαιρο είναι κάτι σαν πόλεμος, αλλά έχει σημασία να συμπεριφέρεσαι σωστά και όταν χάνεις”.
Η φιλοσοφία του, για το ποδόσφαιρο βασίστηκε στους εξής άξονες:
- Δεν υπάρχουν συγκεκριμένες θέσεις
- Όλοι μαρκάρουν κι όλοι επιτίθενται
- Παίζουμε στον κενό χώρο, δηλαδή χωρίς την μπάλα
Το … ακίνητο ποδόσφαιρο, που είχε συγκεκριμένες θέσεις, γινόταν αίφνης μια διαρκής κίνηση σαν μπαλέτο. Με δεδομένη την καλή φυσική κατάσταση, που οφειλόταν στις κοπιαστικές προπονήσεις, το σχέδιο ήταν απλό. Αν κάποιος παίκτης από την άμυνα βρισκόταν για κάποιο λόγο μπροστά, κάποιος άλλος έπαιρνε τη θέση του και το αντίστροφο. Αυτό προδιέθετε ομαδική λειτουργία τελείως διαφορετική από τα έως τότε δεδομένα, όπου τα πάντα βασίζονταν στις ατομικές δεξιότητες κάποιου προικισμένου ποδοσφαιριστή.
Ο Άγιαξ λειτουργούσε σα σύνολο τόσο στην επίθεση, όσο και στην άμυνα. Οι αυτοματισμοί, οι αλληλοκαλύψεις και άλλα που τώρα θεωρούνται η ποδοσφαιρική αλφαβήτα, εμφανίζονταν για πρώτη φορά στις προπονήσεις του Μίχελς και των ποδοσφαιριστών του.
Ο ιδιοφυής νεαρός Γιόχαν Κρόιφ
Ένας νεαρός, που είχε ανέβει στην πρώτη ομάδα του Άγιαξ ένα χρόνο νωρίτερα από τον Μίχελς (το 1964) ονόματι Γιόχαν Κρόιφ, έμελλε να αποδειχθεί ο … ευαγγελιστής του Μίχελς πανω στο χορταρι. Αυτός ήταν ο απόλυτος εκφραστής του ολοκληρωτικού ποδοσφαίρου, ο παίκτης που ξεκινούσε σέντερ-φορ, ξαφνικά βρισκόταν εξτρέμ, αλλά ήταν ταυτόχρονα και ένα δεκάρι ολκής. Όχι ακριβώς δεκάρι, αλλά 14άρι! Ναι αυτός ο ιδιοφυής ποδοφαιριστής, που όταν τελείωνε η προπόνηση, ή ο αγώνας, άναβε γρήγορα ένα τσιγάρο, έγινε ο πρώτος που κατάργησε και την αρίθμηση από το 1 έως το 11. Ο Κρόιφ φορούσε το 9, αλλά ένας τραυματισμός τον άφησε εκτός γηπέδων για αρκετό καιρό. Όταν επέστρεψε, μπήκε σαν αλλαγή και φορούσε το νο 14, που από τότε του έμεινε στην πλάτη, είτε με τη φανέλα του Άγιαξ, είτε με εκείνη της εθνικής Ολλανδίας. Αυτό το νούμερο (το 14) είναι και το μοναδικό που έχει αποσύρει ο Άγιαξ όλα αυτά τα χρόνια.
Με τον Μίχελς ο Κρόιφ, έγινε σιγά-σιγά ο παίκτης που θα μεσουρανούσε στην Ευρώπη και θα έφταναν μαζί σε ένα μικρό θαύμα, που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Την κατάκτηση του Μουντιάλ του 74, μέσα στη Γερμανία, κόντρα στον Μπεκενμπάουερ και τον Γκερντ Μίλερ. Η ιστορία δεν ήθελε και τους δυο. Αλλά το ποδόσφαιρο που είχε παίξει η Ολλανδία το 1974, μνημονεύεται ακόμα. Ήταν το ποδόσφαιρο του Άγιαξ! Άλλωστε, ακόμη κι αν η Δ.Γερμανία πήρε το Κύπελλο, όλοι κατά βάθος ήμασταν με τους “τυπάδες” από το Άμστερνταμ, που έπαιζαν … κάπως αλλιώς.
Ο Κρόιφ ήταν ο δευθυντής ορχήστρας του Άγιαξ: “Το θέμα ήταν ο χώρος, κάθε φορά. Ο Κρόιφ μας έλεγε, που πρέπει να πάμε, που να τρέξουμε, που να σταθούμε. Ήταν ζήτημα χώρων, που έπρεπε να εκμεταλλευτούμε και να δημιουργήσουμε. Ενα είδος αρχιτεκτονικής μέσα στο γήπεδο. Συζητούσαμε για την ταχύτητα της μπάλας, τον χρόνο και τον χώρο. Που πρέπει να βρίσκεται, ανά πάσα στιγμή κάθε παίκτης. Πώς πρέπει να παίζουμε με την μπάλα. Και όλοι έπρεπε να καταλάβουμε την όλη γεωμετρία” εξηγούσε ο δυναμικός Μπάρι Χουλσόφ, που ερχόταν πολλές φορές σαν οδοστρωτήρας από τα μετόπισθεν του Άγιαξ.
Ο ίδιος ο Κρόιφ ήταν πιο … απλός: “Κάθε προπονητής μιλάει για τη κίνηση, για το τρέξιμο. Εγώ δεν λέω, ότι δεν πρέπει να τρέχεις τόσο πολύ. Το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα που παίζεται με το μυαλό σου. Πρέπει να είσαι στην κατάλληλη θέση, την κατάλληλη στιγμή, όχι τόσο νωρίς, ούτε πολύ αργά…”
Εύκολο να τα λες, δύσκολα να τα κάνεις. Ο Κρόιφ όμως και οι συμπαίκτες του, τα έκαναν να φαίνονται σαν χορογραφίες μέσα στο γήπεδο. Για όλους, αυτό το ποδόσφαιρο ήταν μια πραγματική επανάσταση. Αργότερα ο Κρόιφ, όταν ο Μίχελς έφυγε από τη ζωή,. του αναγνώριζε: “Τόσο σαν παίκτης, όσο και σαν προπονητής δεν υπήρξε κανένας, που να με δίδαξε τόσα πολλά, όπως αυτός. Θα μου λείψει ο Ρίνους Μίχελς. Πάντα θαύμαζα την ηγετική του φυσιογνωμία”.
Ο Άγιαξ που είχε πάρει τα πρωταθλήματα Ολλανδίας τρεις συνεχόμενες σεζόν (1966-8), έφτασε στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1969, αλλά ηττήθηκε από τη Μίλαν. Ακόμη δεν ήταν έτοιμος. Έδειχνε όμως ότι ερχόταν με φόρα. Τη σεζόν 1966-67 είχε πετύχει 122 γκολ στην Eredivisie, ενώ την περίοδο 1969-70, έπαιρνε το τέταρτο συνεχόμενο πρωτάθλημα στην Ολλανδία (και το δεύτερο νταμπλ) με 100 γκολ σε 34 αγώνες.
Στις 2 Ιουνίου του 1971, ο Αγιαξ συναντούσε τον Παναθηναϊκό στο Γουέμπλεϊ. Ήταν το ραντεβού του με την ιστορία. Οι “πράσινοι” προσπάθησαν όσο μπορούσαν, αλλά οι Ολλανδοί ήταν ακαταμάχητοι. Ο Βαν Ντάικ και ο Άρι Χααν, έκαναν το 2-0 και το πρώτο Κύπελλο Πρωταθλητριών ήταν γεγονός. Όπως ήταν γεγονός ότι αυτή η συνάντηση με τον ΠΑΟ, δεν θα ήταν η πρώτη, αλλά ούτε και η τελευταία με το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Η χούντα είχε εκμεταλλευτεί την επιτυχία του Παναθηναϊκού, ως δείγμα της … ευημερίας του τόπου. Έτσι κι αλλιώς οι συνταγματάρχες είχαν βρει στο ποδόσφαιρο, πεδίο λαμπρό για να “διαπαιδαγωγούν” τα πλήθη.
Κάποιοι οπαδοί του Ολυμπιακού, ωστόσο, έριξαν το σύνθημα μετά το Γουέμπλεϊ: “Φέρτε μας τον Άγιαξ”! Να δείξουν οι “ερυθρόλευκοι” ότι είναι καλύτεροι από τον Παναθηναϊκό αλλά και την κορυφαία ομάδα της Ευρώπης, που άρχισε να μεσουρανεί, κερδίζοντας πλέον τα πάντα.
Άλλο που δεν ήθελε ο Νίκος Γουλανδρής. Ο πρόεδρος του Ολυμπιακού, έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για να φέρει τον Άγιαξ στην Ελλάδα. Ο πολύς Κωνσταντίνος Ασλανίδης δεν είπε όχι κι έτσι η παρέα του Κρόιφ, ήρθε στην Ελλάδα και έδωσε τρεις αγώνες!
Ένα στη Θεσσαλονίκη με τον ΠΑΟΚ (1-1), ένα στο Καραϊσκάκη κόντρα στον Ολυμπιακό τον οποίο νίκησε 2-1 (σε ένα παιχνίδι όπου υπήρξε και ένα ατύχημα στην Θύρα 7, προπομπός της τραγωδίας του 81) και ένα στη … Σαλαμίνα. Ναι καλά διαβάσατε. Οι Ολλανδοί, δεν παρέλειψαν να πάνε και στο νησί του Αίαντα, για να τιμήσουν την ονομασία τους και έπαιξαν με την ομώνυμη ομάδα την οποία και νίκησαν με 2-0. Στο ξερό γήπεδο της Σαλαμίνας, το ματς έχει μείνει στην ιστορία. Ο Τζόνι Ρεπ ήταν ο μόνος από τους βασικούς παίκτες του Άγιαξ, που είχαν αγωνιστεί σε εκείνο τον αγώνα και μάλιστα μετά το ματς δήλωνε ότι ο Κρόιφ, ήταν πολύ πιθανό να συνεχίσει την καριέρα του στη Μπαρτσελόνα, όπου ήδη είχε πάει ο Μίχελς (στον πάγκο του Άγιαξ καθόταν ο Στέφαν Κόβατς).
Δεν ήταν η πρώτη φορά που ο Άγιαξ δίχαζε το ελληνικό ποδόσφαιρο. Μετά το 2-1 στο Καραϊσκάκη η “Αθλητική Ηχώ” βγήκε με τίτλο “Ντροπή” για το πέναλτι που είχε δοθεί στον Ολυμπιακό (το έχασε ο Υβ Τριαντάφυλλος). Ήταν η παναθηναϊκή απάντηση στην αμφισβήτηση του Γουέμπλεϊ.
Είκοσι δυο χρόνια μετά, οι μονομαχίες Άγιαξ-Παναθηναϊκού στα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ το 1996, έβγαζαν τους οπαδούς του … Ολυμπιακού στο δρόμο. Όταν, δηλαδή, ο Παναθηναϊκός έχασε στο ΟΑΚΑ με 3-0, ενώ με το γκολ του Βαζέχα στον πρώτο αγώνα, είχε βάλει μπουρλότο και βάσεις μιας ιστορικής πρόκρισης στον τελικό, όπου τελικά πήγε ο Άγιαξ και έχασε (στα πέναλτι) από τη Γιουβέντους. Ένα χρόνο νωρίτερα (το 1995), ο Άγιαξ του Λουίς Φαν Χααλ θυμόταν τα μεγαλεία της δεκαετίας του 70, τον Κρόιφ και τους άλλους υπεράσους, κερδίζοντας το τέταρτο Κύπελλο Πρωταθλητριών (1-0 τη Μίλαν στον τελικό).
Αλλά δεν είναι μόνο αυτή η σχέση του Άγιαξ με το ελληνικό ποδόσφαιρο. Ο μεγάλος σύλλογος της Ολλανδίας έχει χρησιμοποιήσει τρεις Έλληνες ποδοσφαιριστές. Κατά σύμπτωση και οι τρεις ήταν σέντερ φορ:
- Ο Νίκος Μαχλάς (1999-02) που σε 74 αγώνες έβαλε 38 γκολ
- Ο Γιάννης Αναστασίου (2004-06, 32 ματς-7γκολ)
- Και ο Άγγελος Χαριστέας (2005-06, 31 ματς-12 γκολ)
Δεν συνηθίζεται, ειδικά από μια τόσο μεγάλη ομάδα, να εμπιστεύεται τρεις ποδοσφαιριστές από τη μικρή Ελλάδα. Και οι τρεις μάλιστα … σέντερ φορ!
Και επειδή πολλές φορές ξεχνάμε για ποιο κλαμπ μιλάμε, θυμίζουμε ότι ο Άγιαξ είναι ο πρώτος σύλλογος πανευρωπαϊκά, που έχει εφοδιάσει όλο τον κόσμο με παίκτες του (συνολικά 77), ενώ έχει βγάλει σέντερ φορ του επιπέδου Φαν Μπάστεν και Κλάιφερτ! Ε δεν είναι μικρή υπόθεση να πάρει τρεις Έλληνες, των οποίων το τοπ-10 μπορείτε να το παρακολουθήσεστε στο βίντεο που έφτιαξε ειδικά γι αυτούς η τηλεόραση του ολλανδικού συλλόγου:
Ο Κρόιφ δεν άφησε έτσι την ομάδα που αγάπησε και δόξασε. Μπορεί το 1983 να πήγε στη … μισητή Φέγενορντ, όπου έκλεισε την καριέρα του στα 37 του χρόνια, ωστόσο το 1985 ανέλαβε την τεχνική ηγεσία του συλλόγου, βάζοντας και τις βάσεις για τη δημιουργία των ακαδημιών του Άγιαξ, ένα σχέδιο πάνω στο οποίο αργότερα η Μπαρτσελόνα στήριξε (με τον Κρόιφ να το υποστηρίζει) τη δημιουργία της περίφημης Μασία.
Γράψαμε για την αποστασία του Κρόιφ στη Φέγενορντ. Η αντιπαλότητα της ομάδας του Ρότερνταμ με εκείνη του Άγιαξ είναι παροιμιώδης. Το μεταξύ τους παιχνίδι αποκαλείται de klassieker (το κλάσικο στα ολλανδικά), που βρίσκει αντιμέτωπες τις ομάδες των δυο μεγαλύτερων πόλεων της Ολλανδίας. Η πρωτεύουσα εναντίον της εργατικής τάξης του Ρότερνταμ, με πολύ ένταση και ακόμη περισσότερο … ξύλο, μεταξύ των οπαδών, είτε στις εξέδρες, είτε σε προκαθορισμένα ραντεβού. Θεωρείται ένα από τα πιο άγρια ντέρμπι της Ευρώπης. Στην … πολιτισμένη Ολλανδία.
Ας είναι. Ο Άγιαξ γιορτάζει σήμερα 115 χρόνια ζωής. Δεν είναι σωστό να γράφουμε για τη … Φέγενορντ, αν και όπως συμβαίνει σε αυτές τις αιώνιες μονομαχίες, αν δεν υπήρχε ο ένας θα …πέθαινε κι ο άλλος. Το κλαμπ συνεχίζει να παίζει ωραία μπάλα. Συνεχίζει να τιμά τους ανθρώπους που φόρεσαν τη φανέλα του κι αν δει κανείς το οργανόγραμμα θα διαβάσει ονόματα όπως αυτό του Φρανκ Ντε Μπουρ (προπονητής) , του Μαρκ Όβερμαρς (Τεχνικός διευθυντής) του Ντένις Μπέργκαμπ (βοηθός προπονητή) ή του Έντγουιν Φαν Ντερ Σααρ (διευθυντής μάρκετινγκ) να βρίσκονται στο προσκήνιο. Συνεχίζει να παίρνει και τίτλους. Μια δουλειά που την έμαθε για τα καλά, από το … 1917 όταν στέφθηκε για πρώτη φορά Κυπελλούχος Ολλανδίας.
Στην τροπαιοθήκη του βρίσκονται όχι ένα αλλά 70 τρόπαια, ανάμεσά τους 33 πρωταθλήματα και 18 Κύπελλα Ολλανδίας, 4 Κύπελλα Πρωταθλητριών, 1 Κύπελλο Κυπελλούχων, 1 Κύπελλο ΟΥΕΦΑ, 2 Σουπερ Καπ Ευρώπης, 2 Ιντερκοντινένταλ και ορισμένες από τις ωραιότερες στιγμές που είδαμε ποτέ σε γήπεδα ποδοσφαίρου.
Εκείνους τους μαλλιάδες, όπως ο Κρολ,ο Κάιζερ, ο Χουλσόφ, ο Ρεπ, ο Νέεσκενς, ο Σουρμπίρ, ο Μιούρεν, ο Χάαν και ένας χορευτής που έκανε όργια με την μπάλα: Ο Γιόχαν Κρόιφ.
Πάρτε μια ιδέα από το 4-0 επί της Μπάγερν το 1973:
