Η ανάλυση του Αντώνη Πακαλίδη: Τούμπα, η δεύτερη… έδρα του Άρη

«Στο ίδιο έργο θεατές», θα μπορούσε να είναι ο τίτλος του αγώνα με τον ΠΑΟΚ στη Τούμπα. Ένας ΑΡΗΣ που πήρε τη νίκη με τον πιο εύκολο τρόπο σε σχέση με τα παιχνίδια των τελευταίων χρόνων. Είτε με Μαντσίνι, είτε με Καμαρά, είτε με Μορόν το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Χαλαρά, όμορφα κι ωραία , για μία ακόμα φορά ο ΑΡΗΣ έριξε από την κορυφή τον πρωτοπόρο και αναδεικνύεται σε πολύ σκληρό καρύδι για όποιον παίζει μαζί του.

Αγώνας χωρίς συγκινήσεις , φάσεις , ρυθμό έγινε σε ένα μοτίβο που επέλεξε ο προπονητής του ΑΡΗ. Με καλή αμυντική λειτουργία, έκλεισε όλους τους διαδρόμους προς την περιοχή. Ο ΠΑΟΚ προσπάθησε να μπει από τα πλάγια , έκανε γεμίσματα για να φέρει τη μπάλα κοντά στην εστία, από τον άξονα δεν μπόρεσε να περάσει ούτε η σκιά παίκτη του, έμεινε να περιμένει κάποιο λάθος. Ατύχησε γιατί ο ΑΡΗΣ ήταν αλάνθαστος. Μέσα σε όλα , ο ΑΡΗΣ έχει Μορόν ο ΠΑΟΚ κανέναν. Μία φάση ήταν αρκετή για τον Ισπανό να στείλει τον τερματοφύλακα να μαζέψει τη μπάλα από τα δίχτυα του. Μία κίνηση του άδειασε τον αντίπαλο του μέσα στην περιοχή και με σουτ έστειλε τη μπάλα στα πλάγια του τέρματος. Κάπου εκεί κρίθηκε το ματς γιατί ο ΠΑΟΚ ήταν ανήμπορος να αντιδράσει. Κι αν ο Σαβέριο ήταν πιο προσεκτικός θα είχε πετύχει και δεύτερο γκολ για τον ΑΡΗ και θα έδινε μεγαλύτερο εύρος στη νίκη.

Η τακτική των δύο προπονητών ήταν καθαρή. Ο ΑΡΗΣ έδωσε τη μπάλα στον αντίπαλο και τον περίμενε ανάμεσα στην περιοχή και το κέντρο και κυριολεκτικά τον κατέστρεψε. Δεν άφησε να γίνει κανένα σοβαρό passing game , τοποθετήθηκαν παίκτες πάνω σε αντιπάλους σε ένα man to man σε συγκεκριμένους χώρους, υπήρχαν οι αλληλοκαλύψεις όταν χρειαζόταν, όλα αυτά με υπομονή και ψυχραιμία. Ο αντίπαλος προπονητής δεν βρήκε καμία απάντηση.

Στην απελπισία του , έβαλε ότι επιθετικούς είχε, μέχρι και τον Ζίφκοβιτς έκανε δεξί μπακ αλλά μηδέν ουσία. Ο κόουτς Μάντζιος κέρδισε κατά κράτος και έφυγε με το τρίποντο. Η διαφορά της ομάδας φάνηκε σε σχέση με το ματς της Τετάρτης. Χωρίς άγχος βγαίνουν όλα. Δεν ανησύχησε σε καμία φάση, κι όταν χρειάστηκε ο Κουέστα φώναξε παρόν.

Μεγάλο παιχνίδι από τον Μοντόγια και τον Βερστράτε. Δύο παίκτες που στα προηγούμενα παιχνίδια ήταν μέτριοι έως κακοί, στην Τούμπα φανέρωσαν τις αρετές τους. Ο ένας εξαφάνισε τον Ζίφκοβιτς κι ο άλλος ήταν κυρίαρχος στη μεσαία γραμμή. Ο Ζουλ απέφυγε τα λάθη , ενώ Φαμπιάνο και Μπράμπετς πήραν όλες τις αερομαχίες. Ο Νταρίντα έπαιξε στα επίπεδα που γνωρίζουμε. Σουλεϊμάνοφ και Σαβέριο ήταν πιστοί στα αμυντικά τους καθήκοντα και προσπάθησαν να μεταφέρουν το παιχνίδι στην επίθεση χωρίς μεγάλη επιτυχία. Ο Μορόν είναι ο Μορόν. Του αρκεί μία στιγμή για να εκτελέσει και να θυμίσει σε όλους ότι όποιος δεν μπορεί να τον σταματήσει κινδυνεύει σε κάθε προσπάθεια του. Εντυπωσιακός.

Στα τακτικά, να πούμε ότι ο Μάντζιος έκλεισε όλους τους παίκτες του ΠΑΟΚ και άφησε τη μπάλα στον Κουλιεράκη , ο οποίος φυσικά δεν μπορούσε να κάνει κάτι που θα εκμεταλλευόταν οι συμπαίκτες του. Ήταν μια προφανής κίνηση , για την οποία ο Ρουμάνος τεχνικός των αντιπάλων δεν είχε καμία απάντηση. Ο ΑΡΗΣ ήταν περισσότερο προετοιμασμένος για ένα ματς υπομονής. Η πρόκριση στον τελικό έδωσε φτερά στη ψυχολογία των παικτών , η αποβολή του άγχους ήταν επιστέγασμα μιας προσπάθειας που ξεκίνησε τον Ιανουάριο και τώρα αποδίδει καρπούς. Πλέον ο ΑΡΗΣ έχει να περιμένει μόνο καλά σε κάθε αγώνα, κάθε αναμέτρηση είναι σαν πρόβα τελικού , με τη διαφορά ότι θα μπορεί να μαζεύει βαθμούς και να ρυθμίζει την βαθμολογία της Super League. Όλοι που θα παίξουν με τον ΑΡΗ θα πρέπει να προσπαθήσουν περισσότερο απ΄ όσο υπολόγιζαν. Αλλιώς θα βρεθούν κι αυτοί στη θέση του ΠΑΟΚ.

Η Τούμπα έχει εξελιχθεί σε δεύτερη έδρα του ΑΡΗ και ίσως είναι ο λόγος να μην υποδεικνύεται ως γήπεδο του τελικού. Μάλλον θα θεωρείται έδρα του ΑΡΗ. Ας είναι. Θα βρεθεί γήπεδο αρκεί να μην είναι έδρα κανενός. Το γήπεδο του ΠΑΟΚ πάντως θα βόλευε!!!

Άρης για την… πάρτη του, πήρε νίκη ψυχολογίας, γοήτρου και με “υπογραφή” Μάντζιου… κλείνει στόματα!

Ο Άρης πέτυχε χθες μια ακόμη νίκη επί του ΠΑΟΚ μέσα στην Τούμπα στην πρεμιέρα των πλέι οφ…  Ήταν μια ψυχολογίας και γοήτρου και όχι μόνο. Αποτέλεσε μια νίκη που κατέγραψε ότι η ομάδα του Άρη έχει μέταλλο και χαρακτήρα και είχε την “υπογραφή” του Άκη Μάντζιου.

Ήταν μια νίκη που έκλεισε φυσικά για μια ακόμη φορά πολλά στόματα, μια και οι κιτρινόμαυροι “γκρέμισαν” για τέταρτη φορά φέτος τον πρώτο της βαθμολογίας…

Ο Άρης παρέδωσε μαθήματα τακτικής συμπεριφοράς, έχοντας διαβάσει απέξω και ανακατωτά τον… φλύαρο αντίπαλο του. Είχε εξαιρετική ανασταλτική λειτουργία στο συντριπτικό διάστημα του αγώνα, άσχετα αν η στατιστική του “έδωσε” χαμηλό ποσοστό κατοχής…

Ναι μεν ο ΠΑΟΚ είχε υψηλότατο ποσοστό κατοχής μπάλας αλλά ουσιαστικές φάσεις δεν έκανε. Αντίθετα, ο Άρης ήταν αυτός που θα μπορούσε να είχε τελειώσει το παιχνίδι από τις αρχές του δεύτερου ημιχρόνου.

Ο Άρης έλεγξε το παιχνίδι του αντιπάλου από τα άκρα με Μοντόγια (από τις πιο ουσιαστικές και ώριμες εμφανίσεις του φέτος), Οντουμπάτζιο (ο κορυφαίος του Άρη), δεν είχε πρόβλημα ούτε από τον άξονα. Πολύ καλό παιχνίδι από τα στόπερ που δεν… ένιωσαν πίεση, ενώ Βερστράτε-Ζουλ ανέβηκαν αρκετά μετά το μισό του πρώτο μέρους…

Όσο για τον Λορέν Μορόν; Μια επαφή, ένα γκολ σεντερφορίσιο, ήταν χωρίς άλλο ο MVP στο πρώτο ημίχρονο, πριν γίνει αναγκαστική αλλαγή λόγω τραυματισμού στον αστράγαλο.

Ο Άρης έφυγε με το “τρίποντο” ψυχολογίας και μπαίνει σε ένα 20ήμερο ηρεμίας και διαχείρισης δυνάμεων και καταστάσεων πριν την τελική ευθεία. Σε κάθε περίπτωση απέδειξε σε όλους και φυσικά στον ίδιο της τον εαυτό ότι μπορεί και παίζει μόνο για… πάρτη του με φόντο τον τελικό του κυπέλλου!

“Εμείς κοιτάμε τον εαυτό μας. Θέλουμε να κερδίσουμε όσα ματς μπορούμε. Σίγουρα δεν είναι εύκολο διότι μιλάμε για ντέρμπι. Δεν μας ενδιαφέρει ο 1ος, ο 2ος, ο 3ος και ο 4ος… Εμείς πρέπει να ετοιμαστούμε, να αποφύγουμε τους τραυματισμούς και να είμαστε έτοιμοι για τον Μάιο” όπως τόνισε με έμφαση ο προπονητής του Άρη…

Η ανάλυση του Αντώνη Πακαλίδη: Και τώρα ο υπέρ πάντων αγώνας

Μέχρι τώρα λέγαμε ότι ο ΑΡΗΣ έχει τις πολύ μεγάλες πιθανότητες να προκριθεί στον τελικό. Μετά το παιχνίδι μπορούμε να πού με ότι ο ΑΡΗΣ είναι στον τελικό. Ο αγώνας, που για χάρη του το rotation έγινε συνήθεια , τελείωσε δίνοντας την δυνατότητα στην ομάδα να συμμετάσχει σε έναν τελικό κυπέλλου. Ο μοναδικός στόχος που υπάρχει έγινε πραγματικότητα ,πλέον όλα τα βλέμματα στρέφονται στο τρόπαιο και με ποιον τρόπο θα κατακτηθεί.

Ο αντίπαλος γνωστός , όλα φανερά, οι ομάδες θα αναμετρηθούν στα play offs άλλες δύο φορές, ο ΑΡΗΣ πρέπει να είναι διαβασμένος από το πρώτο δευτερόλεπτο έως το σφύριγμα της λήξης του διαιτητή. Πολλή δουλειά και συνεχή προετοιμασία. Είναι δύο συστατικά για την επιτυχία. Αυτή τη φορά δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Καλώς ή κακώς.

Η ενδεκάδα του ΑΡΗ στον ημιτελικό ήταν ίσως η καλύτερη που μπορεί να συγκροτήσει το υπάρχον ρόστερ. Έφτασε Μάρτιος για να δούμε μία ολοκληρωμένη , χωρίς απουσίες, χωρίς αλλαγές, με ρόλους και ποιότητα από τον κάθε παίκτη. Όλα αυτά θεωρητικά γιατί στην πράξη η απόδοση μεταξύ αμυντικών και επιθετικών είχε μεγάλη διαφορά.

Υπήρξε άγχος και φάνηκε μέσα στη γήπεδο. Οι λανθασμένες αποφάσεις των παικτών σε κρίσιμες φάσεις στοίχισαν πιθανόν κάποιο γκολ που θα ξεκλείδωνε την ομάδα. Σε τέτοια παιχνίδια είναι ευτυχία για τον προπονητή να έχει όλη την αμυντική λειτουργία άψογη κατάσταση και υψηλό επίπεδο. Αν εξαιρέσω τη μία φάση που έκανε ο Παναιτωλικός , από κόρνερ, δεν αντιμετώπισε καμία άλλη κατάσταση απειλής προς την εστία. Ο Βέλεθ ήταν ογκόλιθος μπροστά από τους δύο κεντρικούς αμυντικούς, οι οποίοι κέρδισαν όλες τις μονομαχίες. Οι πλάγιοι μπακ έκαναν ένα μεστό και σίγουρο παιχνίδι , κέρδισαν πολλές μπάλες αφήνοντας τους αντιπάλους μακριάαπό την περιοχή του Κουέστα. Ο Νταρίντα κάλυψε τους χώρους του και συνέβαλε τα μέγιστα στο να μείνει η μπάλα για την περισσότερη ώρα στην κατοχή του ΑΡΗ.

Επιθετικά δεν βγήκε τίποτα. Ο Μορόν έμεινε μακριά από την εστία, ο Σουλεϊμάνοφ προσπάθησε χωρίς ουσία, ο Ζαμόρα αναλώθηκε σε κινήσεις στη γραμμή χωρίς να γίνει απειλητικός. Πιστώνονται και οι δύο την κάλυψη της άμυνας όταν χρειάστηκε για να μην αναπτυχθούν οι αντίπαλοι από τις πλευρές τους. Οι αλλαγές δεν άλλαξαν την εικόνα.

Ο ρυθμός του παιχνιδιού ανήκε εξ’ ολοκλήρου στον ΑΡΗ αλλά το 0-0 δεν άφηνε τον Παναιτωλικό εκτός διεκδίκησης του αποτελέσματος. Χωρίς να μπορεί να γίνει απειλητικός , είχε πάντα στην σκέψη τη μία φάση που μπορεί να προηγηθεί. Όλα θα ήταν διαφορετικά αν ο ΑΡΗΣ είχε πετύχει ένα γκολ. Θα τελείωνε νωρίς η πρόκριση , θα απελευθερωνόταν οι παίκτες να παίξουν με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, θα έβρισκαν σίγουρα χώρους που σημαίνει ότι θα βλέπαμε ένα διαφορετικό ματς .

Η πρόκριση είναι γεγονός όποτε εκ του αποτελέσματος όλα είναι μια χαρά. Δεν δίνω εύσημα σε κανέναν γιατί θεωρούσα δεδομένη αυτή την επιτυχία. Μισή επιτυχία όμως γιατί ολόκληρη θα είναι η κατάκτηση του κυπέλλου.

Στο δια ταύτα , με λίγο περισσότερο άγχος, με καλή άμυνα, ψύχραιμη διαχείριση του αγώνα, καλές τακτικές εφαρμογές, χωρίς γκολ, χαιρόμαστε για το ότι ο ΑΡΗΣ θα πάει στον τελικό. Είναι ο υπέρ πάντων αγώνας της φετινής χρονιάς. Η επιστροφή από εκείνο το ματς ο ΑΡΗΣ υποχρεούται να την κάνει με το τρόπαιο.

Οι επόμενοι αγώνες μπορεί να μην έχουν καμία σημασία για την ομάδα, σε καμία περίπτωση όμως δεν είναι αγώνες προετοιμασίας. Έχει τόσα ντέρμπι για να δείξει ότι θα είναι ισάξιος και ισότιμος διεκδικητής ενός τίτλου. Καμία έκπτωση δεν είναι αποδεκτή για να αφήσει παιχνίδι χωρίς την σκέψη και την προσπάθεια για νίκη. Η πρόκριση δεν είναι πανάκεια από μόνη της. Η κατάκτηση είναι σίγουρα. Για να φτάσει ανταγωνιστικός μόνο με την ιδέα του δυνατού και του απαιτητικού μπορεί να βρει κίνητρο και να παίξει όλα τα παιχνίδια σαν τελικούς.

Αν το κάνει θα αυξήσει τις πιθανότητες να σηκώσει το κύπελλο ψηλά και να δώσει το σύνθημα για ένα τρελό ξεφάντωμα στην πόλη του θεού.

Οι… οιωνοί για τον Μάντζιο και το ξέσπασμα: “Θέλω το τρόπαιο για όλους”

Οι οιωνοί για τον Άκη Μάντζιο  δείχνουν στο… βάθος κύπελλο!

Ο προπονητής του Άρη ρωτήθηκε χθες στη συνέντευξη τύπου γι αυτούς τους οιωνούς και έδωσε την ευχή να γίνουν πράξη… Τι εννοούμε;

Ο Μάντζιος ως ποδοσφαιριστής έδωσε το παρών με την φανέλα του Πανιωνίου στον τελικό κυπέλλου του 1998 με αντίπαλο -και τότε- τον Παναθηναϊκό και μάλιστα στέφθηκε κυπελλούχος.

Κατακτητής του τρόπαιου με την πρώτη του παρουσία ως παίκτης.

Τώρα, μετά από 14 χρόνια ο Άρης του Άκη Μάντζιου είναι και πάλι σε τελικό του Κυπέλλου Ελλάδος. Εκεί όπου θα αντιμετωπίσει τον Παναθηναϊκό. Για τον 54χρονο προπονητή θα είναι η πρώτη φορά που οδηγεί ομάδα σε αυτή την φάση του θεσμού.

Μοναδική συγκυρία, με τον ίδιο να εκφράζει στη σχετική ερώτηση περί οιωνών και επιτυχίας, ίσως την πιο… θερμή απάντηση που έχει δώσει το τελευταίο διάστημα.

«Το θέλω για τον εαυτό μου, για την ομάδα, για τον κόσμο, για τον οργανισμό…», είπε σε μια έκρηξη συναισθημάτων.

Λίγο νωρίτερα είχε αγκαλιάσει τους πάντες. Από τον πρώτο παίκτη, μέχρι και το πιο αθόρυβο και μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας μέλος της ομάδας.

Οι “ξεγραμμένοι” απάντησαν με πράξεις και τώρα είναι έτοιμοι να… γράψουν ιστορία

Ο Άρης από το βράδυ της 6ης Μαρτίου σφράγισε το εισιτήριο στον τελικό του κυπέλλου… ξορκίζοντας άδοξους αποκλεισμούς, πατατράκ, άτυχες στιγμές εδώ και 14 χρόνια.

Η ομάδα του Άκη Μάντζιου, έχοντας καταφέρει να πετάξει έξω από τον θεσμό την κάτοχο του κυπέλλου (και συγχρόνως) πρωταθλήτρια ΑΕΚ, απέκτησε ψυχολογικό και αγωνιστικό πλεονέκτημα και με δυο συνεχόμενες προκρίσεις σε βάρος της Νίκης Βόλου και του Παναιτωλικού πήρε θέση απέναντι στον Παναθηναϊκό για τελικό της διοργάνωσης (προφανώς θα διεξαχθεί στις 18 Μαΐου).

Δεν χρειάζεται να σταθούμε περισσότερο στο τι έγινε χθες στο γεμάτο άγχος 0-0 απέναντι στο… πούλμαν του Παναιτωλικού, που δεν είχε να χάσει τίποτα, την ώρα κατά την οποία ο Άρης έπαιζε τα πάντα. Ακόμη και την ίδια του την ύπαρξη, χωρίς καμία δόση υπερβολής. Η ιστορία έγραψε άλλωστε ότι ο ένας φιναλίστ 2023-24 είναι ο Άρης.

Η ουσία είναι αλλού. Ο Άρης κουβαλούσε χθες:

Α. Τους τέσσερις (4) απίστευτους αποκλεισμούς στο κύπελλο (ΑΕΚ, Ολυμπιακό, Λαμία και πάλι Ολυμπιακό), μένοντας εκτός με… κάθε τρόπο.

Β. Την απουσία από έναν τελικό εδώ και 14 χρόνια.

Γ. Την πορεία 54 χρόνων χωρίς τίτλο. Φουλ του… τέσσερα.

Βαρύ το φορτίο, πράγματι… Δεν νομίζετε;

Την ίδια ώρα, κουβαλούσε και πολλά άλλα: μια αγωνιστική περίοδο που ξεκίνησε με προβληματική, στα όρια της ανεπαρκούς προετοιμασίας, την άστοχή επιλογή προπονητή (Τόλης Τερζής), μια σειρά από μεταγραφές που αποδείχθηκαν κατώτερες των περιστάσεων, πολλοί, σχεδόν ατέλειωτοι τραυματισμοί… Σε όλα αυτά υπήρξε ο πρόωρος αποκλεισμός από την Ευρώπη και η απώλεια βαθμολογικού εδάφους στη Super League που απομάκρυνε την τετράδα σε μια χρονιά, κατά την οποία είναι τα ευρωπαϊκά εισιτήρια μειωμένα σε… τέσσερα (4).

Μέσα σε αυτό το κάδρο κι ενώ η κλήρωση του κυπέλλου έφερε την ΑΕΚ στο δρόμο του, η πλειοψηφία της ποδοσφαιρικής Ελλάδας έσπευσε να… ξεγράψει τον Άρη. Ειδικά όταν στις 3 Ιανουαρίου ήρθε η απίστευτη ανατροπή στην ήττα των κιτρινόμαυρων από τον Αστέρα Τρίπολης.

Χρειάστηκε να διαθέτουν γερό στομάχι πράγματι (και όχι μαγικά ραβδιά) ο Άκης Μάντζιος, οι συνεργάτες του για να εμπνεύσουν, να σώσουν ό,τι σώζεται και μαζί με τους παίκτες να απαντήσουν με πράξεις, όπως κι έγινε. Μέσα στον Ιανουάριο, ο Άρης είχε μια περίοδο “φωτιά”, μέσα στην οποία κατάφερε να κάνει τη μετάβαση: Από το “με την πλάτη στον τοίχο” μετάβαση στο “ζωντανός στους στόχους”!

O προπονητής του Άρη κατά τη διάρκεια της συνέντευξης τύπου χθες, πρόβαλε το… φιλμ όλων των παραπάνω, τονίζοντας: “Μετά την ΑΕΚ όμως όλοι πιστέψαμε ότι είναι η χρονιά μας. Δεν ήταν εύκολο… Είχα να διαχειριστώ μία ομάδα καινούργια, με προβλήματα και πολλούς τραυματισμούς, με ανομοιογένεια λόγω των πολλών νέων παικτών. Έπρεπε να βελτιωθούμε ως ομάδα και όταν βάλαμε τον παράγοντα του Κυπέλλου στην καθημερινότητά μας, ήταν δύσκολο με τόσα προβλήματα και τραυματισμούς να στοχεύσουμε στο Κύπελλο και να κάνουμε ροτέισον. Ένας ήταν όμως ο στόχος να πάμε στον τελικό. Συγχαρητήρια σε όλο το γκρουπ για αυτή την πορεία. Όλους όσους είμαστε στο Ρύσιο και φυσικά σε αυτόν τον υπέροχο κόσμο που έδειξε τη δύναμη του και μας βοήθησε να πάμε στον τελικό. Σε όλους όσους δουλεύουν στην ομάδα, στον πρόεδρό μας…”.

Τώρα κι ενώ ο τελικός κυπέλλου απέχει χρονικά σχεδόν 2.5 μήνες, ο Άρης μπαίνει στη μάχη των πλέι οφ, έχοντας πετύχει ένα μέρος από τον στόχο: να είναι στον τελικό. Γιατί ο τελικός στόχος είναι η κατάκτηση του κυπέλλου.

Όπως όμως φάνηκε οι “ξεγραμμένοι” αφού απάντησαν με έργα και πράξεις, τώρα είναι έτοιμοι να… γράψουν ιστορία, ξεδιψώντας τον κόσμο του Άρη και αλλάζοντας την πορεία ολόκληρου του συλλόγου!

 

Ο Άρης “νίκησε” την περιρρέουσα ατμόσφαιρα και ετοιμάζεται για τον… τελικό πριν τον τελικό!

Να ξεκινήσω απ’ ότι δεν μπήκε ο Γκουγκουλιάς στο παιχνίδι. Με ένα τέτοιο rotation ο Team Manager είχε θέση στην ενδεκάδα. Κατάφωρη αδικία του προπονητή στο πρόσωπο του…

Πράγματι ο προπονητής Μάντζιος έκανε ένα ολοκληρωτικό λίφτινγκ στην ενδεκάδα και ξεκίνησε με τον… ΑΡΗ Β’ το παιχνίδι. Η σκέψη να είναι όλοι οι παίκτες διαθέσιμοι για τον επαναληπτικό, δεν δημιούργησε κανένα δίλημμα για το ποιοι πρέπει να αποτελούν την αρχική ενδεκάδα. Σίγουρα υπήρξαν πολλές απορίες γι’ αυτό. Βλέπετε η περιρρέουσα ατμόσφαιρα έκανε πάλι τα δικά της , αποφασίζοντας το νικητή πριν καν γίνει το παιχνίδι. Παρόλα αυτά η απόδοση ήταν καλή, χωρίς υπερβολές , μετρημένη , με αδύναμα και δυνατά σημεία.

Δυστυχώς το πέναλτι που δίνεται εις βάρος του ΑΡΗ είναι αποκύημα της φαντασίας του διαιτητή και βαρίστα που είδαν κάτι που δεν έγινε ποτέ. Ή καλύτερα δεν είδαν αυτό που πραγματικά έγινε. Να σημειώσω ότι έπρεπε να δοθεί επανάληψη γιατί τρεις παίκτες της ΑΕΚ μπαίνουν στην περιοχή πριν την εκτέλεση. Για κακή τους τύχη όμως αυτό άλλαξε το momentum του αγώνα, έκανε την ομάδα περισσότερο κινητική και με την παρέμβαση του Μάντζιου έφτασε στην ισοφάριση.

Τι έκανε ο κόουτς; Αφού ο Φαμπιάνο με τον Ζουλ προωθούσαν τη μπάλα σωστά, έβαλε τον Φετφατζίδη στην κορυφή της επίθεσης και έφερε τον Ανσαριφάρντ λίγο πιο πίσω για να διεκδικεί τις κεφαλιές. Αυτή η αλλαγή μπέρδεψε τα στόπερ της ΑΕΚ με αποτέλεσμα να δέχονται πίεση από χαμηλά , με στρωτό ποδόσφαιρο , βγάζοντας τον Βίντα εκτός παιχνιδιού. Κάπως έτσι κάνουν και το λάθος ώστε να χρηστεί σκόρερ ο Φετφα , περνώντας και τον τερματοφύλακα.

Η άμυνα «πονούσε» από την πλευρά του Μοντόγια γιατί ο Άμπραμπατ έκανε ότι ήθελε. Δεν μπόρεσε να τον κοντράρει ούτε στη δύναμη ούτε στην ταχύτητα. Βερστράτε και Ζουλ κράτησαν τον άξονα αλλά είχαν συνέχεια παίκτες που κινούνταν προς την περιοχή και έχαναν μαρκαρίσματα. Ο Σαβέριο προσπαθούσε να κάνει φάσεις αλλά δεν του έβγαινε τίποτα. Ο Παναγίδης , περιόρισε τον πλάγιο της ΑΕΚ , επιθετικά δεν μπόρεσε να απειλήσει. Γενικά το πρώτο ημίχρονο ήταν μοιρασμένο με την ΑΕΚ να έχει κατοχή μεν , χωρίς να πετύχει δεύτερο γκολ και τον ΑΡΗ να επιβάλλει τον ρυθμό του μετά το μισό και να ισοφαρίζει μέσα από τις κινήσεις του.

Το δεύτερο ημίχρονο χαρακτηρίζεται από τις αλλαγές και την συνέχεια της διαχείρισης που έκανε ο κόουτς. Ο ΑΡΗΣ κατάφερε να προηγηθεί από φάση βγαλμένη από την προπόνηση. Κατέβασμα της μπάλας από τον Μορόν, πάσα την κατάλληλη στιγμή στο Σαβέριο, διπλή προσπάθεια απ’ αυτόν και το ματς γύρισε τούμπα. Η ΑΕΚ από το σημείο εκείνο έγινε πάρα πολύ επιθετική, κατάφερε να ισοφαρίσει από λάθος της άμυνας και να προηγηθεί πάλι με κακή αμυντική λειτουργία της ομάδας. Οι ενέργειες που έκαναν οι αντίπαλοι δεν ήταν κάτι σπουδαίο, απλώς δεν υπήρχαν ανάλογες απαντήσεις που θα είχαν να κάνουν με δύναμη, με πίεση, με ταχύτητα, ώστε να μην φτάσει ποτέ η μπάλα στους σκόρερ.

Κάπου εκεί άρχισαν να πυκνώνουν τα σύννεφα για την τελική έκβαση του αγώνα. Οι μουρμούρες έδινα κι έπαιρναν, παρότι δεν είδαμε καμιά ΑΕΚ να «πατάει» τον ΑΡΗ. Η φάση που γίνεται το πέναλτι στον Μορόν κακώς έχει την ακύρωση του από το VAR. Κανένας δεν παίζει τη μπάλα με το χέρι.

Ο Μορόν είναι ο παίκτης που μπορεί να βρίσκεται στο γήπεδο και μόνο που ανασαίνει να τον νιώθουν οι αντίπαλες άμυνες. Τόσο ποιοτικός και γεμάτος αυτοπεποίθηση δεν αφήνει σε κανέναν να αμφισβητήσει το ποιος είναι και τι μπορεί να κάνει. Μεγάλο πλεονέκτημα για τον ΑΡΗ να έχει τέτοιον παίκτη στη σύνθεση του. Ο Βέλεθ βλέπουμε ότι αποτελεί το χαρτί του κόουτς όταν η άμυνα πιέζεται ασφυκτικά. Έχει τον τρόπο του να κόβει και να διώχνει τη μπάλα. Ο Σαβέριο χρειάζεται βοήθειες όταν επιτίθεται. Την μία ντρίπλα μπορεί να την έχει αλλά μετά θέλει στήριγμα. Ειδικά όταν δέχεται τη μπάλα μακριά από την περιοχή. Ο Φετφατζίδης είναι ο παίκτης που μπορεί να κάνει την ζημιά ανά πάσα στιγμή και με οποιονδήποτε τρόπο. Μπορεί να μην είναι για ενενήντα λεπτά παιχνιδιού , γνωρίζει τόσο το ποδόσφαιρο που και για λιγότερο είναι υπερπολύτιμος.

Θα φτάσει η Τετάρτη και επιτέλους θα γίνει κι αυτός ο πολυσυζητημένος ημιτελικός.

Όλοι είμαστε αισιόδοξοι αλλά καλό είναι να τελειώσει κι αυτό το παιχνίδι για να μιλάμε για τελικό. Να δούμε από κει και πέρα τις αποφάσεις του κόουτς για τις ενδεκάδες και που αποσκοπούν οι τόσες δοκιμές. Γιατί τα play offs θέλουν ένα ΑΡΗ διεκδικητή , ειδικά μέσα στο Χαριλάου. Η ιστορία γράφει.

Αδίκησε τον εαυτό του, τον αδίκησε ο διαιτητής, πρέπει να βρει τώρα κίνητρο

Το κατεστημένο επέβαλλε μία αδιάφορη ήττα στον ΑΡΗ γιατί δεν αντέχονται κι άλλοι χαμένοι βαθμοί στη Λεωφόρο από τον ΠΑΟ. Ήταν η Λαμία, ήταν η Κηφισιά δεν θα έπρεπε να είναι κι ο ΑΡΗΣ. Η τετράδα πρέπει να φτάσει αλώβητη στα play offs για να γίνει «το πιο ανταγωνιστικό πρωτάθλημα» όλων των εποχών. Δυστυχώς ο ΑΡΗΣ χωρίς να βγάλει κίνητρο έπεσε εύκολο θύμα στις διαθέσεις ενός διαιτητή και του Ιωαννίδη που έκανε ότι ήθελε στο γήπεδο. Τα πειράματα του Μάντζιου έχουν αρχίσει και πλέον θα υπάρχει η περιέργεια να βλέπουμε τι θέλει να κάνει.

Οι απαιτήσεις των αγώνων έχουν μία βασική αρχή. Να θέλει κάποιος να τις αποδεχτεί και να μοχθήσει για να πετύχει. Ο ΑΡΗΣ μπήκε στο παιχνίδι μετά το πρώτο τέταρτο. Μέχρι τότε έψαχνε να βρει τι θα κάνει. Ο Ζουλ στο βασικό σχήμα δημιούργησε αναστάτωση στην αμυντική γραμμή. Ο Τζούρασεκ σαν να μην υπήρχε. Η εικόνα αποκαρδιωτική. Μετά το 15ο λεπτό άρχισε να κινείται και οι ανορθογραφίες διορθωνόντουσαν για να γίνει η ομάδα πιο επιθετική. Ήταν αδύνατο χωρίς κάποιον που να μπορεί να κρατήσει μπάλα και να την προωθήσει.

Η άμυνα απέτυχε παταγωδώς. Οντουμπάτζιο και Μπράμπετς ήταν κακοί, ο Ρόουζ προσπαθούσε και το μόνο θετικό του Μοντόγια ήταν τα ανεβάσματα που έκανε, κάτι που δεν έχουμε συνηθίσει. Επιθετικά υπήρχαν κάποιες ατομικές ενέργειες αλλά δεν έφταναν.

Στο δεύτερο ημίχρονο η λειτουργία της ομάδας άλλαξε, μπήκε ο Μανού που κοντρόλαρε το ρυθμό , προσπάθησε να βγάλει τη μπάλα στην περιοχή του αντιπάλου με αποτέλεσμα να μείνει ο ΠΑΟ πίσω. Οι χαμένες ευκαιρίες στοίχισαν και δεν έδωσαν την ευκαιρία να πιέσει περισσότερο ο ΑΡΗΣ, κάτι που ήταν εφικτό.

Από τη στιγμή που ο προπονητής έχει αποφασίσει ότι θα δοκιμάζει ότι θέλει και όπως θέλει καμία κριτική δεν έχει σημασία. Ο καθένας θα σκέφτεται ενδεκάδα και θα πιστεύει ότι η δικιά του θα ήταν καλύτερη απ΄ αυτή που εμφανίστηκε στον αγωνιστικό χώρο της Λεωφόρου. Με κακή αμυντική γραμμή, αναιμικό κέντρο και ανύπαρκτη επίθεση πολλά χρειάζονται να αλλάξουν. Ο ΑΡΗΣ ήταν φλύαρος , έχασε την ουσία και έμπλεξε σε ένα αμυντικό σύστημα του αντιπάλου που του βγήκε γιατί οι αποφάσεις των παικτών μας ήταν ως επί τω πλείστων λάθος. Ότι διορθώθηκε στην πορεία φάνηκε να αλλάζει την απόδοση , όχι όμως το αποτέλεσμα.

Μιας και μιλάμε για αποτέλεσμα , το μόνο σίγουρο είναι ότι ο καταλύτης του παιχνιδιού ήταν ο διαιτητής. Προφανώς θα ήξερε ότι ο Αλαφούζος «έριξε» πρόστιμο στους παίκτες του ΠΑΟ και δεν ήθελε να είναι ο λόγος που θα τους τιμωρούσε ξανά ο πρόεδρος τους. Δεν εξηγείται διαφορετικά για πιο λόγο δεν είδε το χέρι στην κεφαλιά του Ρόουζ, τα μαρκαρίσματα – φάουλ σε Νταρίντα και Μορόν, προστάτεψε τους παίκτες των πράσινων από κάρτες σε επικίνδυνα μαρκαρίσματα. Το VAR προφανώς χάλασε στη φάση αυτή και δεν ειδοποίησε τον ιρακινοσουηδό. Καταλαβαίνεις την διάθεση του από το πόσο γρήγορα καθαρίζει τη φάση του πέναλτι στο Σουλεϊμάνοφ και το δίνει χωρίς καν να ελέγξει ότι η μπάλα βρίσκει κεφάλι και μετά χέρι. Βάσει κανονισμού δεν είναι πέναλτι. Για τον συγκεκριμένο τίποτα δεν έπαιζε ρόλο, παρά μόνο να νικήσει ο ΠΑΟ. Έπρεπε να κερδίσει γιατί δεν γίνεται να κερδίζουν οι άλλοι κι αυτός να χάνει βαθμούς. Θα πάει κόντρα στους κανόνες μάρκετινγκ που έχουν στήσει οι «εξυγιαντές» ώστε να υπάρχει ενδιαφέρον μέχρι το τέλος. Ο ΑΡΗΣ δεν μπορεί να μοιραστεί μαζί τους τα όποια οφέλη γιατί είναι μόνο δικά τους.

Οι δορυφόροι – ομάδες που παίζουν στο πρωτάθλημα έχουν το δικαίωμα να κερδίζουν παιχνίδια που πρέπει να πάρουν βαθμούς και να σωθούν, ο ΑΡΗΣ είναι υποχρεωμένος να χάνει γιατί ο μύθος των τεσσάρων ομάδων είναι αδιαπραγμάτευτος. Μόνο αυτοί υπάρχουν και δεν δικαιούται κανένας να τους αμφισβητήσει. Η αλητεία που φέρνει τα πράγματα σ’ αυτό το επίπεδο είναι σίγουρο ότι δεν λειτουργεί για το καλό του ποδοσφαίρου, που τόσο μας έχουν κουράσει για τα τεκταινόμενα τους. Η… μπόχα έχει πάρει διαστάσεις περιβαλλοντικής καταστροφής. Φαταούλες κάθε είδους μοιράζουν επιρροές και πετυχαίνουν επιτυχίες , για την δικιά τους υστεροφημία και επιδιώκουν αφανισμούς σε κάθε εμπόδιο που βρίσκεται στο δρόμο τους.

Ο ΑΡΗΣ να βρει άμεσα κίνητρο στο πρωτάθλημα και τα play offs γιατί αν συνεχίσει έτσι θα βρεθούν όλοι να τον εκμεταλλευτούν και να διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους για το ποδοσφαιρικό έγκλημα. Ας ετοιμαστεί από τώρα για μάχες και πολέμους , ο δρόμος για τον τελικό έχει πολλούς άλλους τελικούς ενδιάμεσα.

Κανένας αγώνας δεν είναι χαμένος παρά μόνο αν δεν τον παίξεις.

Η ανάλυση του Αντώνη Πακαλίδη: Η εύκολη νίκη, το “φάρμακο” και το “θείο δώρο”!

Ο ΑΡΗΣ με την νίκη του επί του Βόλου, καπάρωσε και μαθηματικά την 5η θέση στο πρωτάθλημα αποτέλεσμα του οποίου είναι η συμμετοχή στα play offs του φετινού πρωταθλήματος. Δυστυχώς δεν υπάρχει η δυνατότητα να ελπίζει σε κάτι περισσότερο από τον ρόλο του ρυθμιστή σ’ αυτό το μίνι πρωτάθλημα, αλλά έστω κι έτσι θα μπορέσει να κοντραριστεί με τις ομάδες που μέσα από τον ανταγωνισμό θα τον κάνουν καλύτερο.

Γιατί η αλήθεια είναι ότι ο ΑΡΗΣ θέλει χρόνο για να παίξει με βάση τις δυνατότητες των παικτών του. Όλη τη χρονιά παιδευόταν να βρει μία ενδεκάδα, έναν κορμό , μία συνοχή που να έχει διάρκεια και να κερδίζει παιχνίδια. Από τον Ιανουάριο δείχνει να έχει βρει έναν δρόμο και οι αγωνιστικές με αντιπάλους τους διεκδικητές του πρωταθλήματος είναι το φάρμακο που μπορεί να λειτουργήσει ως δυναμωτικό για το τέλος αυτής της χρονιάς και την αρχή της επόμενης. Αυτό είναι το ζητούμενο πλέον. Η τέταρτη θέση θα ήταν “Θείο Δώρο” χωρίς όμως να διαφαίνεται κάτι τέτοιο σήμερα.

Ο αγώνας ήταν μιας ομάδας που προσπαθούσε να παίξει ποδόσφαιρο εναντίον ενός σκορποχωριού που δεν ήξερε τι ήθελε να κάνει μέσα στο γήπεδο. Η στατιστική έγραψε 4 τελικές από τις οποίες μόνο μία έφτασε στον Κουέστα. Ένα σουτ συρτό έξω από την περιοχή , εντελώς αδύναμο. Αυτή η ομάδα ήρθε να διεκδικήσει βαθμό ή βαθμούς στο Κλ. Βικελίδης. Θα έπρεπε να μας προετοιμάσουν ότι δεν είναι σε θέση να παρουσιάσουν ποδοσφαιρική ομάδα. Ας είναι. Ότι μπορεί ο καθένας.

Ο ΑΡΗΣ έπαιξε τα δύο τελευταία τέταρτα των κάθε ημιχρόνων. Ταλαιπώρησε τη μπάλα αρκετά μέχρι να βρει λύσεις. Υπάρχουν θετικά και αρνητικά ζητήματα που προέκυψαν από το παιχνίδι. Στα θετικά σίγουρα είναι η αμυντική λειτουργία. Καμία απειλή προς το τέρμα. Σε λίγο ο Κουέστα θα παραγγέλνει καφέ για να βλέπει τα ματς. Η τοποθέτηση του Βέλεθ ξανά σε θέση κόφτη , δείχνει να κουμπώνει με την υπόλοιπη ομάδα και να σταματάει επιθέσεις προτού αυτές φτάσουν στην άμυνα. Ο προπονητής τοποθετεί τον Μανού έξω από την περιοχή με σκοπό να δημιουργεί ρήγματα στην αντίπαλη άμυνα και να τροφοδοτεί με κοντινές πάσες τον Μορόν.

Σ’ αυτό το ρόλο, ο Ισπανός, έχει ακόμα σκαμπανεβάσματα. Επί μισή ώρα, στο πρώτο ημίχρονο , δεν μπορούσε να βρει πάσες και στο τελευταίο τέταρτο μόλις άρχισε να εκμεταλλεύεται την ταχύτητα του, την τεχνική του , την ατομική ποιότητα του, ήταν ασταμάτητος , έκανε την ευκαιρία που κατέληξε στο δοκάρι από τον Μορόν, όλα μπαίνουν κι όλα χάνονται, έδωσε την ασίστ στο φορ για να σκοράρει και γενικά αναστάτωνε την άμυνα του Βόλου. Ακόμη, στα θετικά ότι σκόραραν και οι δύο φορ της ομάδας.

Στα αρνητικά σημειώνω ότι η ανάπτυξη ήταν πάλι προβληματική. Δεν βρέθηκε η εύκολη πάσα που να σπάει την άμυνα και να βγάζει παίκτες στην περιοχή. Σαβέριο κυρίως και Σουλεϊμάνοφ ήταν κινητικοί αλλά όχι απειλητικοί όσο θα μπορούσαν. Από την πλευρά του Ρώσου υπήρχε το τρυκ του εσωτερικού διαδρόμου στον Οντουμπάτζιο αλλά δεν δούλεψε καλά. Από την άλλη πλευρά ο Σαβέριο προσπαθούσε να συγκλίνει, αφήνοντας τον Φεράρι στη γραμμή , χωρίς κι αυτό να βοηθήσει στην επίθεση.

Ήταν παιχνίδι που ο ΑΡΗΣ είχε τη δυνατότητα να πετύχει ευρεία νίκη. Με τέτοιους αντιπάλους μπορείς να κάνεις πάρτι. Δεν το έκανε. Αυτό βέβαια που μετράει είναι οι τρεις βαθμοί και η ομάδα τους πήρε, απλά εύκολα, ήρεμα.

Η συνέχεια έχει δύο αγώνες ακόμα μέχρι τη λήξη της κανονικής διάρκειας του πρωταθλήματος. Οι δύο αντίπαλοι ΠΑΟ και ΑΕΚ έχουν την πίεση του αποτελέσματος κάτι που για τον ΑΡΗ είναι πλεονέκτημα. Δεν έχει να χάσει τίποτα και μπορεί να αγωνίζεται χωρίς κανένα άγχος. Οι νίκες και στα δύο ματς θα μειώσουν τη διαφορά και να δημιουργήσουν ψυχολογία για τους επερχόμενους αγώνες. Αν ήμασταν στην Ισπανία, ο ΑΡΗΣ θα είχε μαζέψει πολλά λεφτά από τα πριμ που θα του έταζαν οι ομάδες για να νικήσει αγώνες και αυτοί να στεφθούν πρωταθλητές. Εδώ στην Ελλάδα η ιστορία, η υστεροφημία, το σήμα της ομάδας , η πίστη των οπαδών, αναπληρώνει αυτή την οικονομική υπερβολή των ιβήρων. Οπότε καταλαβαίνουμε όλοι ότι ο ΑΡΗΣ την μόνη πολυτέλεια που έχει έναντι των υπολοίπων είναι ότι μπορεί να παίζει ελεύθερα. Αυτό το παιχνίδι όμως πρέπει να οδηγεί σε νίκες. Τίποτα λιγότερο. Ας το σκεφτούν καλά παίκτες και προπονητές ότι δεν συμβιβαζόμαστε με «διδακτικές ήττες». Νίκες παντού.

Υ.Γ. Είδα ότι υπάρχει συζήτηση για έδρα του τελικού, ποια θέλει ο καθένας, δηλώσεις των παικτών για στόχο του κυπέλλου κ.λπ. Είναι αδύνατο να σταματήσεις τη σκέψη και τον λόγο του καθενός αλλά όλο αυτό μου μοιάζει πέρα για πέρα άκαιρο. Πρώτον υπάρχει ο δεύτερος ημιτελικός, που θα περάσουμε βέβαια, δεύτερον ο τελικός είναι το Μάιο δηλαδή περίπου 2,5 μήνες μετά τον ημιτελικό.

Τσάμπα βάρος για όλο αυτό από τώρα. Υπάρχει χρόνος για να διευθετηθούν όλα τα ζητήματα.

Ο Ανσαριφάρντ έγινε ο 14ος σκόρερ του φετινού Άρη, έστειλε μηνύματα και κατέθεσε ψυχή!

«Λογαριασμό» με τη φανέλα του Αρη… άνοιξε ο Καρίμ Ανσαριφάρντ, καθώς διαμόρφωσε στο 88′ το μετέπειτα τελικό 2-0 στο παιχνίδι τους με τον Βόλο.

O Ιρανός φορ όχι μόνο σημείωσε το πρώτο του γκολ με τους κιτρινόμαυρους αλλά παράλληλα έχει σκοράρει πλέον με τέσσερις διαφορετικές ομάδες στη Super League, αφού στο παρελθόν βρήκε στη μεγάλη κατηγορία από 17 φορές δίχτυα με ΑΕΚ, Ολυμπιακό και 14 ως παίκτης του Πανιωνίου, που ήταν και η ομάδα που τον έφερε στην Ελλάδα.

Το τελευταίο του εν Ελλάδι γκολ ήταν στις 20/2/2022, στο 2-0 που κέρδισε τότε η ΑΕΚ τον ΠΑΣ Γιάννινα στο ΟΑΚΑ.

Ο Ανσαριφάρντ έγινε ο… 14ος σκόρερ των κιτρινόμαυρων φέτος, με τον Λορέν Μορόν να ηγείται.

Ο Ισπανός είναι το πρώτο “βιολί” της κιτρινόμαυρης επίθεσης με 14 γκολ (13+1), την ώρα που έχουν σκοράρει άλλοι δέκα παίκτες πλην του Ανσαριφάρντ που βρίσκονται τώρα στο ρόστερ του, συν τους Λουίς Πάλμα και Μενέντες που έχουν αποχωρήσει.

Συγκεκριμένα οι λίστα των εν ενεργεία παικτών που έχουν σκοράρει

Φαμπιάνο, Νταρίντα, Σουλεϊμάνοφ με 5 γκολ.

Σαβέριο με 4 γκολ.

Σαμόρα με 3 γκολ.

Τζούρασεκ με 2 γκολ.

Βέλεθ, Πάρντο, Χριστοδουλόπουλος, Φετφατζίδης, Ανσαριφάρντ με 1 γκολ.

Σε κάθε περίπτωση, πέρα από την χθεσινή αποτελεσματικότητα, εκείνο που καταγράφεται είναι η “κατάθεση ψυχής” του Ανσαριφάρντ.

Όπως είπε: «Ήταν εξαιρετική η ατμόσφαιρα, το “Κλεάνθης Βικελίδης” είναι ένα από τα καλύτερα γήπεδα για να αγωνίζεσαι και είναι τιμή μου να φοράω την φανέλα του Άρη» για να συμπληρώσει για το κύπελλο: «Θα δώσουμε τον καλύτερο μας εαυτό. Είναι βασικός μας στόχος να κατακτήσουμε το κύπελλο και να κάνουμε χαρούμενους τους φιλάθλους μας. Βέβαια, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως πρέπει να είμαστε προσεκτικοί και να περάσουμε το εμπόδιο του Παναιτωλικού στα ημιτελικά».

Πού ήσουν τόσο καιρό; Ο… μαέστρος Μάνου Γκαρθία φώναξε παρών για τον Άρη!

Πού ήσουν τόσο καιρό; Μια ερώτηση την οποία μαζί με μας, είμαστε σίγουροι ότι την έκαναν χιλιάδες φίλοι, όχι μόνο του Άρη, αλλά του ποδοσφαίρου…

Ο Ισπανός μέσος όχι άδικα παίρνει τον τίτλο του MVP του Άρη. Ή καλύτερα του MVP του αγώνα;

Ήταν μέσα σε όλες τις απειλές που δημιούργησαν οι κιτρινόμαυροι απέναντι στην πολυπρόσωπη άμυνα του Βόλου, ξεχωρίζοντας με τις επιθετικές του αρετές.

Εκτός από την εξαιρετική ασίστ του με το… τακουνάκι στο γκολ του Λορέν Μορόν, «ξεσήκωσε» το «Κλεάνθης Βικελίδης» με όμορφους ελιγμούς σε ορισμένες περιπτώσεις και γι’ αυτόν τον λόγο καταχειροκροτήθηκε κατά την αντικατάσταση του.

Ήταν ένα χειροκρότημα που το κέρδισε σαν άλλος… μαέστρος με το σπαθί του, ακριβώς 13 μήνες μετά το σκληρό (αγωνιστικά και ψυχολογικά) τραυματισμό του, που έμοιαζε ικανός να του σταματήσει το δικαίωμα στο ποδοσφαιρικό όνειρο και φυσικά να κάνει τον Άρη να χάσει για μεγάλο διάστημα τις υπηρεσίες της πιο ακριβής μεταγραφής του όλων των εποχών.

Το χθεσινό παιχνίδι μόνο τυχαίο δεν ήταν… Ο Μάνου Γκαρθία συμπλήρωσε 31 αγώνες με την φανέλα του Άρη και χθες συνειρμικά οι μνήμες “επέστρεψαν” στην περσινή σεζόν, όταν ο Ισπανός έκανε το καλύτερό του παιχνίδι με τη φανέλα του Άρη κόντρα στους Θεσσαλούς. Είχε αγωνιστεί στις 21/1/2023, ακριβώς έναν χρόνο κι ένα μήνα πριν πετυχαίνοντας και τα τρία γκολ στη νίκη των κιτρινόμαυρων με σκορ 3-0.

Χωρίς υπερβολή ήταν μια εντυπωσιακή εμφάνιση, έμελλε όμως λίγες μέρες μετά να τραυματιστεί στον αγώνα κυπέλλου με τον Ολυμπιακό και να ξεκινήσει ένας “Γολγοθάς” μέχρι την επιστροφή του…

Το χθεσινό χειροκρότημα (πρέπει να) αποτέλεσε την καλύτερη επιβράβευση!

Βόσδου: “Από τον Άρη το Βίτσαν και του Λίμπρεχτς μέχρι τον… Μπάιντεν!” (photos_)

Ο Λεωνίδας Βόσδου ξεχώριζε όταν αγωνιζόταν στον ΑΡΗ για τον δυναμικό του χαρακτήρα και την πειθαρχία του στο αγωνιστικό πλάνο της ομάδας. Δεν ήταν όμως πάντα έτσι… Πολλοί τον θυμούνται για τα ξανθά του μαλλιά στη θέση του αμυντικού χαφ της ομάδας. Στα νεανικά του χρόνια πριν τον αποκτήσει ο ΑΡΗΣ τον είχε ζητήσει ο Παναθηναϊκός, όμως   ο πατέρας του είχε δώσει τα χέρια με τον Άρη.

Ήταν τα χρόνια της αθωότητας και της μπέσας που τότε μετρούσε πιο πολύ κι από υπογραφή. Ο Λεωνίδας Βόσδου ήταν ένας παίκτης που αγαπούσαν οι φίλαθλοι της ομάδας που έπαιζε και τον εχθρεύονταν οι αντίπαλοι. Έκανε τα πρώτα του βήματα στις αλάνες της Φλώρινας. Στο σπίτι ούτε που ήθελε η μαμά του να ακούσει για ποδόσφαιρο. «Έπεφτε ξύλο… αλύπητο από την μάνα μου», αναφέρει στην κουβέντα που παραθέτουμε.

Η κυρία Όλγα δεν δεχόταν κουβέντα. Ο κύριος Πέτρος ήταν πιο αποστασιοποιημένος. Μαραγκός στο επάγγελμα έλεγε « Εσύ θα διαλέξεις. Σχολείο ή μαραγκάδικο». Και o Λεωνίδας Βόσδου είχε διαλέξει, ούτε το ένα ούτε το άλλο. Ποδόσφαιρο.Αλλά πήρε και το πτυχίο του ως καθηγητής Φυσικής Αγωγής.

Η συνέπεια και η ευσυνειδησία του μαζί με το αγωνιστικό του πάθος τον καταξίωσαν στις καρδιές των φιλάθλων του ΑΡΗ. Θεωρεί εξέχουσες προπονητικές προσωπικότητες του Ντέτμαρ Κράμερ και Τάις Λίμπρεχτς….

Το 1981 στο Χαριλάου βρήκε προπονητή τον Τσέχο Μίχαλ Βίτσαν. Στον ΑΡΗ ξεκίνησε ως αμυντικό χάφ. Κι επιστρατευόταν ως κεντρικός μπακ ανάλογα με τις ανάγκες της ομάδας ανταποκρινόμενος εξαιρετικά στις υποχρεώσεις του. Τελικά τον καθιέρωσε ως κεντρικό μπακ ο Πάνος Μάρκοβιτς!

  -Ξεκινάμε την ιχνηλάτηση της πορείας σου Λεωνίδα από το βιβλίο που έγραψες και που κυκλοφορεί.  Πότε ξεκίνησες να το γράφεις και σε τι αναφέρεται αυτό το βιβλίο;

-Ακου λοιπόν πώς δημιουργήθηκε αυτό το βιβλίο των 230 σελίδων. Εγώ από 12-13 ετών κρατούσα ημερολόγια. Κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ σημείωνα όλα τα γεγονότα της ημέρας που είχε περάσει. Τον Απρίλιο του 2020 τότε άρχισα να ξαναγράφω όλα όσα συμπεριλαμβάνονταν στα ημερολόγια μου.. Πιο πριν δεν έχω γράψει απολύτως τίποτα και ότι έχω διαβάσει είναι κάποια ελάχιστα βιβλία λογοτεχνικά.

Από ότι μου είπαν οι φιλόλογοι που το είδαν, το διάβασαν και μου διόρθωσαν προκειμένου να εκδοθεί, εκτός από κάποια λάθη που βρήκαν το χαρακτήρισαν ως προσωπικό αφήγημα. Ακριβώς αυτό μου είπαν.

Το ημερολόγιο σταμάτησε όταν σταμάτησα το ποδόσφαιρο. Όταν σταμάτησα από τη Νάουσα σταμάτησα να γράφω και το ημερολόγιο. Κάποια στιγμή χωρίς να υπάρχει πρόβλημα κορωνοϊου ή οτιδήποτε άλλο, σε μια γωνιά στο σπίτι υπήρχε μία βιβλιοθήκη στην οποία αν έπρεπε να μπει μία τάξη κάποτε… λοιπόν ενώ κανόνιζα ώστε η κατάσταση να είναι εντάξει στη βιβλιοθήκη και τακτοποιούσα βιβλία και μπιμπελό, βρήκα και τα προσωπικά μου ημερολόγια τα οποία ήξερα ότι υπάρχουν αλλά οι αναμνήσεις και όλα αυτά που περιείχαν μου έδωσαν το ένα θέμα για να αρχίσω να το γράφω υπο μορφή ιστόρησης. Ποτέ δεν είχα σκεφτεί ότι αυτό το πράγμα θα γίνει βιβλίο ή θα εκδοθεί ή εγώ θα κάνω παρουσιάσεις αυτό το βιβλίου αυτό το πράγμα προέκυψε χωρίς εγώ να το έχω προσχεδιάσει. Θεωρούσα ότι αυτό το βιβλίο αποτελεί μία κατάθεση ψυχής και πίστευα πάντα ότι θα το βγάλω σε κάποια αντίτυπα από μόνος μου στο μέλλον και θα το μοιράζω σε φίλους μου.

-Το βιβλίο σου μιλάει για τη ζωή ενός επαγγελματία ποδοσφαιριστή όταν βρίσκεται εκτός αγωνιστικού χώρου. Πόσο επηρεάζουν όμως τα 90 λεπτά την προσωπική ζωή του αθλητή;

-Αναφέρομαι στην ζωή του ποδοσφαιριστή, για αυτό το λέω και στον τίτλο, «η ζωή πριν και μετά τα 90’». Αναφέρομαι στις δυσκολίες που υπάρχουν σε έναν ποδοσφαιριστή, γιατί δεν είναι μόνο αυτό που βλέπουμε τα 90’. Είναι το πως θα προετοιμαστείς για τα 90’, πως θα γυμναστείς, και κάτι πολύ σημαντικό, ψυχολογικά πως θα είσαι. Αναφέρομαι σε όλη αυτή την διαδρομή που κάνει ένας ποδοσφαιριστής και τις δυσκολίες που υπάρχουν, γιατί δεν είναι εύκολο. Δεν είναι μόνο αυτό που βλέπουμε στην τηλεόραση τα 90’. Είναι όλα τα άλλα. Νομίζω λοιπόν πως ζεις για τα 90 λεπτά και επηρεάζουν την καθημερινότητα σου. Όταν τελειώνουν προετοιμάζεσαι  για τα επόμενα 90 λεπτά. Οπότε ζεις και αναπνέεις για αυτό.

Το βιβλίο αποτελεί ουσιαστικά ένα προσωπικό αφήγημα. Είναι λοιπόν πώς ξεκίνησα από τη Φλώρινα σαν ένα παιδί που στην παιδική μου ηλικία ήμουνα ήμουν ένα αγρίμι η μάνα μου μού έδινε πάρα πολύ ξύλο γιατί ήμουν άτακτος και ζωηρός κάθε μέρα λοιπόν έτρωγα ξύλο γιατί είτε κάποια τζάμια θα είχαν σπάσει (τα είχα σπάσει εγώ δηλαδή) είτε θα είχα μαλώσει θα είχα τσακωθεί με τα παιδιά στο ποτάμι και όταν μάλωνα με τα παιδιά τα έριχνα στο ποτάμι!

Αυτά όλα έγιναν ως τα 17 μου. Αλλά και μετά απόσο θυμάμαι ήμουν ιδιόρρυθμος και κάπως παράξενος σαν χαρακτήρας, όμως όταν γεννήθηκε το πρώτο μου παιδί εκεί ήρθαν τούμπα όλα…Το πρώτο μου παιδί γεννήθηκε το 1986 . Δηλαδή με το που γεννήθηκε ο γιος μου άρχισα να το παίρνω αλλιώς το πράγμα θεωρώ ότι σαν να έγινε μία έκρηξη μέσα μου και όλη αυτή την οργή και το νεύρο που είχα μέσα μου αυτά λοιπόν όλα μου φύγανε και ειδικά όταν γεννήθηκαν και τα άλλα μου δύο αγόρια μετατράπηκα σε σούπερ ευαίσθητο άνθρωπο. Νομίζω λοιπόν ότι αυτή ήταν η πιο τρομακτική αλλαγή στον εαυτό μου.

-Εκανες πέρσι τρεις παρουσιάσεις του βιβλίου σου σε ισάριθμους Δήμους. Πώς προέκυψε αυτό;

-Βασικά ποτέ δεν πίστεψα ότι θα φτάσω να κάνω παρουσιάσεις για το βιβλίο μου ποτέ δεν πέρασε από το μυαλό μου ότι οι δήμαρχοι θα ανταποκριθούν γιατί πρέπει να πω ότι το βιβλίο είναι υπό την αρωγή των δήμων Φλώρινας και Νάουσας αλλά και της Πάτρας. Αλλά το ότι θα εκδοθεί το βιβλίο και θα το πάρει ένας εκδοτικός οίκος πραγματικά αυτό δεν το περίμενα ποτέ όταν ξεκινούσα να το γράφω…

-Πώς μπήκαν στο χορό οι 3 Δήμοι, ποιος τους ενημέρωσε;

-Κοίτα να δεις όταν πήγα στην Nάουσα όπου έχω συγγενείς και κουμπάρους αρχικά η σκέψη μου ήταν το βιβλίο να το παρουσιάσω σε ένα βιβλιοπωλείο όμως στην αρχική αυτή κουβέντα με το φίλο μου που είναι ο βιβλιοπώλης, παρών τελείως συμπτωματικά ήτανε ο αντιδήμαρχος πολιτισμού και αυτός λοιπόν είπε ότι δεν υπάρχει περίπτωση άλλη από το να το αναλάβει ο Δήμος γιατί αφορούσε εμένα έναν αθλητή ο οποίος βοήθησε την Νάουσα να πάει στην Α΄Εθνική κάτι το οποίο δεν θα ξαναγίνει ποτέ και αυτό δεν το έχουν ξεχάσει ποτέ. Από αυτή την ιστορία ο δήμαρχος Φλώρινας εξαιτίας του ότι η παρουσιάστηκε του βιβλίο στην Νάουσα μου ζήτησε να το παρουσιάσουμε και στην πατρίδα μου τη Φλώρινα κάτι που φυσικά έκανα με χαρά. Και βέβαια και εκεί υπό την αρωγή πάλι του Δήμου

-Το βιβλίο σου Λεωνίδα έχει απήχηση; Πουλάει;

-Κοίταξε να δεις όσοι το διάβασαν τους άρεσε πάρα πολύ και δεν πιστεύουνε στα μάτια τους γυρνάνε συνέχεια το εμπροσθόφυλλο για να δούνε ότι όντως εγώ το έχω γράψει που πρέπει να σου πω λοιπόν ότι παραδόξως γιατί εγώ δεν τα παρακολουθώ έχω αφήσω την εκδοτικό οίκο και τα κάνει αυτά η πρώτη παρτίδα που τυπώθηκε έφυγαν όλα. Πουλήθηκαν πάρα πολλά στην Ναουσα αν και ο εκδοτικός οίκος είναι στη Φλώρινα λέγεται «Φλωρινιώτικες εκδόσεις» και τώρα κοίταξε να δεις κάτι παράδοξο: ποτέ στη ζωή μου δεν έχω διαβάσει το ένα βιβλίο. Αστερίξ, Μπλεκ μικρό ήρωα διάβαζα, λογοτεχνικά βιβλία όμως ιστορίες μυθιστορήματα και λοιπά δεν έχω διαβάσει ποτέ ούτε ένα στη ζωή μου. Το μόνο βιβλίο που διάβασα ήταν Τα μυστικά του βάλτου της Πηνελόπης Δέλτα και αυτό για το πάθος μου για τον Μακεδονικό Αγώνα Παύλος Μελάς, Καπετάν κότας κλπ. Το βιβλίο μου είναι 230 σελίδες και το έχω γράψει όλο χειρόγραφα γιατί δεν ξέρω να γράφω στον υπολογιστή. Χρησιμοποίησα 8 στυλούς μέχρι να το τελειώσω. Το έδωσα το χειρόγραφο σε 3 φιλόλογους οι οποίοι εντυπωσιάστηκαν που δεν είχα κάνει ούτε ένα ορθογραφικό λάθος.

-Τι δουλειά έκανε ο πατέρας σου;

-Ο πατέρας μου ήταν μαραγκός και η μητέρα μου ήταν μοδίστρα προσπαθούσανε με αυτά τα μέσα να σταθούν στα πόδια τους αλλά από τη στιγμή που ασχολήθηκα εγώ με το ποδόσφαιρο στη ζωή μου δεν μου έλειψε τίποτα. Όταν ήμουνα μικρός βέβαια μου λείπανε πολλά πράγματα, αλλά λόγω χαρακτήρα ποτέ δεν ζήλεψα ποτέ δεν ζήλεψα κάποια παιδιά από τους φίλους μου γιατί αυτός κάθεται αυτό το σπίτι το ωραίο και εμείς καθόμαστε σε ένα σπίτι που χρειάζεται να έχουμε 5 κουβάδες γιατί στάζει η σκεπή από δέκα σημεία. Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου λοιπόν ποτέ δεν είχα ζηλέψει και ουσιαστικά να στεναχωριέμαι γι αυτό κανέναν άλλον. Σε αυτό το θέμα υπήρξα από τότε πολύ περήφανος και αξιοπρεπής και αυτό με ωφέλησε στη διαμόρφωση του χαρακτήρα μου. Όταν τραυματιζόμουν, στα ξερά γήπεδα της περιοχής, κλειδωνόμουν στην τουαλέτα. Φρόντιζα μόνος του τα τραύματα μου.

Η μητέρα μου ήρθε να με δει σε αγώνα μου μια φορά όλη και όλη. Φοβόταν να με βλέπει «να… κλωτσιέμαι» όπως έλεγε. Ο πατέρας μου, ουδέποτε σχολίαζε την απόδοση μου στα γήπεδα. Απλά, ανέβαζε κάθε φορά τον πήχη λέγοντας. «Μπορείς και καλύτερα».

-Η μητέρα σου γενικά πώς συμπεριφέρθηκε σε όλο αυτό μέχρι την απόφαση σου να ασχοληθείς με τη μπάλα;

-Η μάνα μου ως παραδοσιακή εκείνη στις εποχής θεωρούσε ότι προτεραιότητα για μένα ήταν το σχολείο. Μου έλεγε συχνά «δεν μπορείς να επιλέγεις πρώτα την μπάλα και μετά το σχολείο πρώτα λοιπόν θα κοιτάς το σχολείο και μετά την μπάλα πρώτα το σχολείο». Προτεραιότητα ήταν γι αυτήν λοιπόν το σχολείο. Η πραγματικότητα όμως ήταν ότι εγώ ήθελα να παίζω μπάλα. Το ξύλο που έχω φάει από τη μαμά μου πιστεύω ότι με συνέτισε μέχρι ενός σημείου εκείνη την εποχή αυτή ήταν η παιδαγωγική μέθοδος… το ξύλο. Εγώ έκανα ό,τι αταξία μπορούσες να έχεις φανταστεί υπήρχαν δύο γριούλες που έμεναν δίπλα μας και πήγαινα κάθε εβδομάδα και τους έσπαζα τα τζάμια οπότε έτρωγα ξύλο. Τσακωνόμουνα με τους φίλους μου τους έδερνα τους έριχνα στο ποτάμι οπότε έτρωγα ξύλο. Έκανα άλλες σκανταλιές οπότε έτρωγα ξύλο.

Η παιδαγωγική μέθοδος με το ξύλο νομίζω προφανώς δεν ήταν σωστή αλλά νομίζω ότι δεν με συνέτισε εμένα το ξύλο από τη μάνα μου νομίζω ότι με συνέτισε τον ποδόσφαιρο. Στο ποδόσφαιρο ήμουνα πάρα πολύ πειθαρχημένος και πάρα πολύ με τους κανόνες. Εκείνη την εποχή όταν πρωτοξεκίνησα εγώ το ποδόσφαιρο στη Φλώρινα είχαμε ανεβεί στην Εθνική ερασιτεχνική αλλά μιλάμε τότε με ομαδάρες παίζαμε με Αιολικό με Εθνικό Αλεξανδρούπολης… εκεί λοιπόν πιστεύω ότι και λογω ηλικίας αλλά και λόγω των συνθηκών ηρέμησα και έβαλα κάπως μυαλό και να σου πω και κάτι για να δεις λιγάκι πώς το εννοώ όταν λέω συνετίστηκα ή ηρέμησα ή οτιδήποτε άλλο έχω τρία αγόρια και αυτά όταν ήτανε μικρά και σκανδαλιές κάνανε και άτακτα ήταν κλπ δεν έχω ακουμπήσει τα παιδιά μου ποτέ δεν παραδειγματίστηκα από το ξύλο που έτρωγα εγώ από τη μαμά μου για να συμπεριφερθώ με τον ίδιο τρόπο ποτέ. Όμως με τα παιδιά μου μόνο που τους κοιτούσα καταλάβαιναν τι έπρεπε να κάνουν για να διορθωθούν δεν έχω τραβήξει ούτε ένα αυτί δεν έχω τραβήξει ούτε ένα τσουλούφι και τα παιδιά μου σε πληροφορώ είναι πάρα πολύ καλά παιδιά… ο Αλέξανδρος, ο Βασίλης και ο Πέτρος που έχει το όνομα του παππού του.

-Η Εθνική Νέων πώς προέκυψε τότε;

– Ήταν σύμπτωση αλλά…. ευτυχής, επειδή κι εγώ ωφελήθηκα και πιστεύω και η Εθνική. Ο Στέφανος Πετρίτσης πήγαινε στην Καστοριά, για να παρακολουθήσει τον αγώνα της μεγάλης ομάδας τότε, της λίμνης με τον Ολυμπιακό. Στον δρόμο σταμάτησε για ένα καφέ σε ένα χωριό έξω από τη Καστοριά. Εκεί λοιπόν, έπαιζε η ομάδα μου, ο Μέγας Αλέξανδρος Φλώρινας. Με είδε, μάλλον με ξεχώρισε και στην επόμενη κλήση για την Εθνική Νέων ήμουν παρών.

-Ας έρθουμε τώρα στο πώς πήγες στον ΑΡΗ

Έπαιζα στα χαφ στο κέντρο δηλαδή αλλά οι περισσότεροι με γνώρισαν όταν πήγα στην Εθνική νέων το 1978 το 1978 με 79 ήμουνα στην εθνική νέων και πήραμε την πρώτη βαλκανική νίκη. Αυτή η επιτυχία της τότε ο εθνικής ομάδας νέων με έβαλε στην Γυμναστική Ακαδημία. Είχα δώσει βέβαια εξετάσεις αλλά με αυτή την επιτυχία πήρα αβαντάζ βαθμολογικό και πέρασα. Από τα παιχνίδια της Εθνικής Νέων λοιπόν με είδαν οι άνθρωποι του ΑΡΗ και ο συγχωρεμένος ο Γιάννης Καρακασίδης και με πρότεινε στην ομάδα. Ο ΑΡΗΣ λοιπόν εκεί την εποχή έδωσε για να με αποκτήσει 3.000.000 δραχμές.

Η ομάδα μου η Φλώρινα είχε κάνει ένα συμβόλαιο σε συμβολαιογράφο να μην με παραχωρήσουν κάτω από 3 εκατομμύρια δραχμές. Ο ΑΡΗΣ λοιπόν έδινε 2,5 εκατομμύρια στη Φλώρινα και 500.000 σε μένα και προκειμένου να φύγω εγώ από την ομάδα και να πάω στον ΑΡΗ έδωσα τα δικά μου 500 χιλιάρικα για να μπορέσει να γίνει μεταγραφή. Τόσο μεγάλη ήταν η δίψα μου να ανέβω κατηγορία. Και ο ΑΡΗΣ πάντα ήταν ένας σπουδαίος σύλλογος. Εγώ πάντως από μικρός ήμουνα Ολυμπιακός γιατί στη Φλώρινα όπως πιστεύω και σε όλες τις επαρχιακές πόλεις οι περισσότεροι υποστήριζαν Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός και ΑΕΚ.

-Οι ομάδες της Θεσσαλονίκης είχαν σημαντική παρουσία…

Όσον αφορά τις ομάδες της Θεσσαλονίκης τον Ηρακλή των μάθαμε από τον Αϊδινίου που ήταν από τη Φλώρινα και πήγε στον Ηρακλή και τον ΑΡΗ τον μάθαμε από τον Δράμπη που ήταν από τη Φλώρινα επίσης. Ακόμη και τώρα είμαστε πάρα πολύ φίλοι με τον Κώστα… Αλλά όσον αφορά σε αυτό που λες, εκείνη την εποχή οι εφημερίδες που ερχόντουσαν στα περίπτερα της επαρχίας και τα περιοδικά φιλοξενούσανε πέντε σελίδες Ολυμπιακό 3 σελίδες Παναθηναϊκό 2 σελίδες ΑEK μισή σελίδα ΠAOK μισή σελίδα ΑΡΗ και μισή σελίδα όλες οι υπόλοιπες ομάδες, υπήρχε και αυτή η υπερπροβολή. Όταν ξεκίνησα να παίζω μπάλα στα 16-17 μου χρόνια δεν ασχολιόμουνα μετά με τις ομάδες ούτε με ένοιαζε ασχολιόμουν μόνο με το πώς θα βελτιωθώ εγώ ως παίκτης και τίποτα άλλο. Γιατί ήμουν ευέξαπτος και ιδιαίτερα παθιασμένος με την μπάλα και εκνευριζόμουν όταν δεν μπορούσα να κάνω όσα σκεφτόμουν και γι αυτό μου έβγαινε μια επιθετικότητα.

– Εγώ πάντως Λεωνίδα σε θυμάμαι στον ΑΡΗ και δυσκολεύομαι να θυμηθώ ότι δεν ήσουνα ήρεμος παίκτης

-Κι όμως δεν ήμουν καλά και εκεί και σε εκείνη την περίοδο που ήμουνα στην ομάδα του ΑΡΗ ήμουνα λίγο… παραβατικός. Ήμουνα εγωιστής, ατομιστής δε σκεφτόμουν κανένα πέρα από τον εαυτό μου -τώρα ουσιαστικά είναι σαν απολογούμαι αλλά αυτή είναι η αλήθεια- και αυτό λοιπόν που σαν ποδοσφαιριστές νεαροί τοτε λέγαμε για το τι μπορούμε να αποκτήσουμε αυτοκίνητα, γκόμενες, ξενύχτια κλπ εμένα δεν μου άρεσαν αυτά ποτέ στη ζωή μου. Δεν έχω ζηλέψει κανέναν γιατί αυτός έχει καλύτερο αυτοκίνητο από μένα ποτέ δεν σκέφτηκα γιατί να μη ζω και εγώ σε μία καλή συνοικία γιατί ήμουν φτωχός στη Φλώρινα. Δόξα το Θεό όλα πήγαν σχεδόν ιδανικά.

-Τι ρόλο έπαιξαν τα χρήματα που σίγουρα ήρθαν μέσω του ποδοσφαίρου;

Τα λεφτά αυτά δεν άλλαξαν τη ζωή μου. Όπως σου είπα και πριν εγώ δεν είχα ζηλέψει ποτέ ούτε να πάρω αυτοκίνητο καινούργιο ούτε να έχω κύκλο και κοπέλες να με περιτριγυρίζουν κυρίως τα χρήματα που έπρεπε να μείνουν. Να φανταστείς δε μιλάμε εκείνη την εποχή και τίποτα φοβερά χρήματα, αλλά τα χρήματα που έπαιρνα τα τρωγα με τους φίλους μου. Ερχόταν οι φίλοι μου από τη Φλώρινα να με δουν και έλεγα μέσα μου ότι είναι ντροπή να τους αφήσω να πληρώσουν. Το 1981 να φανταστείς ό,τι μισθό έπαιρνα από τον ΑΡΗ σε 5-6 μέρες δεν υπήρχε τίποτα και ήμουνα μετά με πάρα πολύ στέρηση, αλλά όσον αφορά τη διαχείριση των εσόδων μου και τώρα δεν έχω καλή διαχείριση δεν ξέρω ποιο τρόπο γίνεται αυτό το πράγμα. Η διαχείριση νομίζω για να πετυχαίνει πρέπει να το χεις μέσα σου και για αυτό τα θεματα με τα χρήματα τα έχει αναλάβει όλα η γυναίκα μου.

Ουσιαστικά η γυναίκα μου με έκανε άνθρωπο, η οποία είναι νηπιαγωγός. Χάρη στη γυναίκα μου έχω περιουσιακά στοιχεία 2-3 σπίτια που αποκτήσαμε. Αυτή βέβαια τα διαχειρίζεται εκ των οποίων τα σπίτια είναι δύο στη Θεσσαλονίκη και ένα στη Σίβηρη, εξοχικό. ‘Όπως σου είπα αυτή ουσιαστικά με στύλωσε στα πόδια μου γιατί είμαστε από 17 χρονών μαζί. Η γυναίκα μου είναι από την αρχαία Ολυμπία αλλά ο πατέρας που ήταν στρατιωτικός πήρε μετάθεση στη Φλώρινα και γνωριστήκαμε εκεί. Και η γυναίκα μου όμως πέρασε μαζί μου μεγάλο λούκι γιατί είχα τις εκρήξεις μου σαν χαρακτήρας είχα τις ανασφάλειές μου αποφάσιζα ξαφνικά στα καλά καθούμενα και έλεγα θα σταματήσω το ποδόσφαιρο δεν θέλω να συνεχίσω αυτή η όμως είχε την ψυχραιμία και την φρόνηση και με κρατήσει και αυτή με κράτησε στα πόδια μου. Οφείλω πάρα πολλά στη γυναίκα μου τη Δήμητρα.

-Στη Γυμναστική Ακαδημία μπήκες επειδή εκεί ήταν η κλίση σου;

-Να σου πω και ένα μυστικό δεν το έχω πει ποτέ. Εγώ ήθελα να δώσω στο πανεπιστήμιο και να περάσω στη φαρμακευτική Θεσσαλονίκης και έκανα φροντιστήρια στο «Ιατρικό» οι καθηγητές μου όταν οι Ζουζουνίκος, Βακάλης πολύ γνωστά ονόματα καθηγητών εκείνη την εποχή. Από την πέμπτη για την έκτη γυμνασίου ερχόμαστε από τη Φλώρινα μόνο και μόνο για να κάνουμε φροντιστήρια. Στην τελευταία μέρα πριν ξεκινήσουν οι εξετάσεις μας έβαλαν ένα τεστ σε αυτό το τεστ έγραψα κάτω από τη βάση 6 ή 7 νομίζω και αυτά τα θέματα που μας βάλαν στο τεστ ήταν τα θέματα που μπήκανε στις εισαγωγικές εξετάσεις της προηγούμενης χρονιάς εκεί λοιπόν όταν είδα το εξάρι απογοητεύτηκα και είπα μέσα μου «Λεωνίδα δεν είσαι για αυτά αφού θέλεις να ασχοληθείς με το ποδόσφαιρο καλύτερα καμιά γυμναστική Ακαδημία». Δε λέω με βοήθησε φυσικά και η Εθνική Νέων και η πρωτιά που σου είπα πριν να για να μπω και έτσι άλλαξα ρότα. Από τότε λοιπόν φαινόταν ότι ήμουν αρκετά ώριμος είχα το «γνώθι σε αυτόν». Το σημαδιακό ήταν εκείνο το τεστ –το πιο σημαντικό υποτίθεται- ότι παω να γράψω 17 ή 18 για να πάρω κουράγιο για να συνεχίσω και να στοχεύσω στην φαρμακευτική και εγώ πήρα λοιπόν έξι. Το διανοείσαι; Έξι…

-Σου άρεσε η σχολή σου;

-Να σου πω και κάτι ή Γυμναστική Ακαδημία είχε τρομερό ενδιαφέρον για μένα με το που μπήκα μου άρεσε πάρα πολύ σχολή και τα μαθήματα και όλα δεν μετάνιωσα ποτέ για την επιλογή μου αυτή και επίσης να σου πω και κάτι άλλο σε όλα τα χρόνια της καριέρας μου χαιρόμουν που ήμουν γυμναστής χάρη στην άριστη σχέση με τους μαθητές μου οι οποίοι πέρασαν από τα χέρια μου. Εγώ ως γυμναστής είχα διορισθεί στην Πάτρα το 1990 μετά συνέχισα στη Νάουσα. Όταν διορίστηκα στην Πάτρα ως καθηγητής φυσικής αγωγής ήμουνα ήδη στην ομάδα της Παναχαϊκής είχα δηλώσει τότε θυμάμαι μόνο Νομό Αχαΐας για να διοριστώ καμία άλλη περιοχή δεν είχα δηλώσει. Και διορίστηκα κατευθείαν εκεί γιατί τότε υπήρχε ένας γυμναστής που λεγόταν Σχίζας που ως καθηγητής είχε κάνει μετάταξη στο πανεπιστήμιο και είχε κενωθεί μία θέση και βασικά να σου πω και κάτι άλλο επειδή τώρα πλέον σε αυτή την εποχή που ζούμε μετράνε πάρα πολλά πράγματα και εκείνη την εποχή μετρούσε το μέσον εγώ δεν είχα κανένα μέσον δεν έκανα καν καμία προσπάθεια να χρησιμοποιήσω πλάγιους τρόπους για να διοριστώ είχα διοριστεί κανονικά με τα προσόντα μου.

-Και ξαφνικά το 2018, προέκυψε από το πουθενά η Αμερική. Μύγα σε τσίμπησε;

-Σαν να ακούω τη γυναίκα μου… με τη σύζυγο μου είμαστε πολύ αγαπημένοι ακόμη και σήμερα παρά αυτή την απόφαση που πήρα. Λοιπόν είμαι ένας άνθρωπος που δεν μπορώ να κάθομαι σε ένα σημείο ακίνητος και χωρίς να κάνω τίποτα να λέω στον εαυτό μου ωραία ήρθα στη Φλώρινα, πήρα σύνταξη, ωραία θα περιμένω να πεθάνω…Είμαι και ήμουν ανέκαθεν ένας άνθρωπος πολύ δραστήριος ήθελα να κάνω κάτι στη ζωή μου για μένα τα παιδιά μου που και τα τρία τα έχω τακτοποιημένα με την έννοια ότι είναι μία χαρά έχουν τις σχέσεις τους ο πρώτος είναι και παντρεμένος…το χρέος μου το έχω κάνει.

Χωρίς να πω τίποτα σε κανέναν έστελνα βιογραφικά σε Αυστρία Ελβετία γνωρίζοντας μόνο τα Αγγλικά. Στις 3:00 το βράδυ χαράματα χωρίς να ξέρει τίποτα τα γυναίκα μου και κανένας άλλος ήρθε το συμβόλαιο από την Αμερική με e-mail το υπέγραψα το ξανάστειλα πίσω και η αμοιβή μου στην Αμερική όσο ήμουνα ήταν γύρω στα 4.200 δολάρια το μήνα. Αυτά που λένε για αμοιβές πολλών χιλιάδων στις ΗΠΑ είναι μύθος στις περισσότερες περιπτώσεις. Εγώ στο σχολείο που ήμουν έπαιρνα 4.200 δολάρια το μήνα όμως τα 1800 δολάρια τα έδινα στο ενοίκιο αλλά εγώ δεν πήγα στην Αμερική για να κερδίσω λεφτά δεν ήταν αυτός ο σκοπός μου. Για να πω την αλήθεια δεν μου εμενε απολύτως τίποτα κάθε φορά πληρωνόμουν και μέχρι την επόμενη πληρωμή ήμουνα ταπί αλλά αυτή η εμπειρία για μένα ήταν μοναδική. Ηταν λοιπόν μία καταπληκτική εμπειρία αλλά έτσι κι αλλιώς στην Aμερική όλα είναι XXL .

-Φύγαμε όμως από το θέμα

Έχεις δίκιο, λοιπόν από κει που σταμάτησα θα συνεχίσω όταν μου ήρθε το e-mail από την Aμερική τρεις η ώρα τα χαράματα πριν πάω δηλαδή σηκώθηκε από το κρεβάτι γυναίκα μου και με ρώτησε έχεις κάτι και της είπα «ναι μου ήρθε το συμβόλαιο φεύγω Αμερική» και μου λέει «συγνώμη νόμιζα ότι έχω κουφαθεί δεν άκουσα καλά»… Για να δεις πόσο τι ποιότητας άνθρωπος είναι γυναίκα μου μού είπε «αν είναι καλό αυτό για σένα να πας». Υπέγραψα λοιπόν το συμβόλαιο που σου είπα εκείνο το ξημέρωμα και σένα μήνα μέσα πήγα στην Αμερική στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα ήμουνα λοιπόν υπεύθυνος ακαδημιών ποδοσφαίρου σε ένα σχολείο που το είχανε φτιάξει οι ΑΧΕΠΑΝΣ αλλά ανήκε στο αμερικάνικο δημόσιο είχε μέσα ελληνικό τμήμα οργάνωσα ακαδημία ποδοσφαίρου η προπονήσεις της ακαδημίας ήτανε 3-5 μμ κάθε μέρα το πρωί όμως το αμερικανικό δημόσιο δεν με άφηνε να είμαι σπίτι μου για να ξεκουράζομαι με απασχολούσε στο σχολείο με πολλές άλλες εργασίες.

-Πώς ήταν το καθημερινό σου πρόγραμμα στην Αμερική;

Τώρα θέλω να σου πω και κάτι άλλο για την Αμερική. Στην Αμερική υπάρχει μόνο δουλειά τίποτα άλλο κάθε μέρα ξυπνούσα στις 5:00 το πρωί στις 6:00 ακριβώς ερχόταν έξω από το σπίτι μου ένα ταξί με πήγαινε στο σχολείο στις 6:30. Από τις 6:30 μέχρι τις 7:00 ήμουνα υπεύθυνος για τα λεωφορεία φορούσα λοιπόν ένα φωσφοριζέ γιλέκο και κρατούσα και ένα stop. Περνούσαν πρώτα τα λεωφορεία που μετέφεραν ο μαθητές και μετά το ιδιωτικά αυτοκίνητα που μετέφεραν τα παιδιά τους οι γονείς στο σχολείο. Αυτό γινόταν κάθε μέρα μέχρι στις 7:30. Μετά ξεκινούσαν οι πρωινές μου βάρδιες συνόδευα κάποια παιδάκια και να πάνε στην αίθουσα κομπιούτερ στις 10:00 πήγαινα στο νηπιαγωγείο έπαιρνα ένα group από άλλα παιδάκια και τα συνόδευα για να πάνε στο στην αίθουσα του εστιατορίου για να φάνε στις 11:00 έπρεπε δύο με τρία παιδάκια με προβλήματα προσαρμογής να τα πάω είτε σε μία παιδική χαρά για κούνια ή σε κάποια παιχνίδια για να παίξουνε λίγο μπάλα.

Στις 12:00 είχα μία άλλη τάξη υπ ευθύνη μου να απασχολήσω στις 1:00 είχα ένα μικρό group από παιδάκια που έπρεπε να τους μάθω κάποιες βασικές αρχές Ελληνικών στις 3:00 μμ ξεκινούσε προπόνηση της ακαδημίας ποδοσφαίρου στις 5:00 τέλειωνε η προπόνηση έφευγα λοιπόν και πήγαινα στο σπίτι στις 5:30 με 6 έτρωγα το φαγητό μου αφού όλη τη μέρα ήμουνα νηστικός γύρω στις 7 άντε 7:30 βαριά – βαριά έπεφτα για ύπνο κουρασμένος μέχρι εκεί που δεν πάει. Και την άλλη μέρα πάλι το ίδιο αυτό ήταν το καθημερινό μου πρόγραμμα στην Αμερική και ο μοναδικός ελεύθερος χρόνος που υπήρχε και που υπάρχει ήταν τα Σαββατοκύριακα. Μόνο στην Αμερική για οποιονδήποτε Ελληνα που πηγαίνει εκεί είτε για λίγο καιρό όπως εγώ που ήμουνα για λίγο καιρό είτε για περισσότερο μπορείς να κάνεις ότι θέλεις τα σαββατοκύριακα. Και να σου πω και κάτι άλλο τους έλληνες τους Ελληνοαμερικάνους δηλαδή εγώ τους έμαθα να πίνουν καφέ αυτή τη συνήθεια που έχουμε εδώ στην Ελλάδα κάθε τρείς και λίγο να πίνουμε καφέδες 3-4 φορές τη μέρα εκεί δεν υπάρχει. Εκεί υπάρχει μόνο δουλειά.

-Και τι έκανε έναν ολόκληρο χρόνο στην Ελλάδα η σύζυγος σου;

-Ήταν μια χαρά. Είχε το σχολείο δηλαδή τη δουλειά της. Είχε τα παιδιά της, τις φίλες της. Παρόλο λοιπόν που έλειψα για έναν ολόκληρο χρόνο βέβαια πρέπει να πω εδώ ότι τα Χριστούγεννα ήρθε στην Αμερική και είμαστε μαζί για περίπου 20 μέρες. Όταν επέστρεψα διαπίστωσα ότι αυτή η σχέση που έχουμε τη γυναίκα μου είναι μοναδική αγαπιόμαστε πάρα πολύ δυνατά είμαστε πάρα πολύ αγαπημένοι να σου πω τώρα και κάτι άλλο. Εγώ ήμουνα στην Παναχαϊκή και έπαιζα ποδόσφαιρο η γυναίκα μου σπούδασε στην Καρδίτσα νηπιαγωγός οπότε το μυστικό σε μία σχέση να ξέρεις ειδικά όταν είσαι παντρεμένος είναι να μη βλέπεις στην γυναίκα σου ή η γυναίκα των άντρα της πάρα πολύ συχνά. Άμα είσαι από το πρωί μέχρι το βράδυ μαζί νομίζω τα πράγματα είναι λίγο δύσκολα. Εγώ φυσικά το έχω εφαρμόσει κατά γράμμα. Με αυτή τη μέθοδο που σου έχω μόλις πει δεν βαριέσαι ποτέ να σου μέσα στο γάμο και να σου πω και να το πάρω και από την άλλη πλευρά αν η γυναίκα μου μού ανακοινώσει ότι βρήκε μία θέση στη Ρόδο να πάει για ένα χρόνο εγώ θα είμαι μέσα στη χαρά μου και όχι μόνο αυτό αλλά θα πάω και εγώ… Προφανώς δεν περίμενες τέτοια απάντηση από μένα.


-Μιλάς για την Αμερική ακόμα και τώρα με πάθος ε;

-Σχεδόν δεν περνάει στιγμή από το μυαλό μου που δεν σκέφτομαι την εμπειρία μου τη μοναδική αυτή η εμπειρία που είχα στην Αμερική. Ήταν μια τεράστια εμπειρία, αφού ένιωθες λες και βρισκόσουν σε άλλον πλανήτη, αλλά και ατέλειωτες ώρες μοναξιάς. Τα προηγούμενα χρόνια σκεφτόμουν να πάω σε κάποιο μέρος στην Ευρώπη, όπου θα μπορούσα να ασχοληθώ με το ποδόσφαιρο. Για την Αμερική δεν το είχα σκεφτεί ποτέ. Αλλά δεν το μετάνιωσα. Παρ’ ότι αναγκάστηκα να διακόψω το συμβόλαιό μου, λόγω ενός οικογενειακού προβλήματος που με έκανε να επιστρέψω νωρίτερα στην Ελλάδα, έχω στο πίσω μέρος του μυαλού μου να ξαναπάω στο μέλλον.

Αλλά πέρα από αυτό θέλω να ξαναζήσω μαζί με τους φίλους που έχω που έχω κάνει εκεί πέρα τις φιλίες που έχω δημιουργήσει. Λοιπόν τόσο πολλούς φίλους ώστε η καθηγήτρια που ουσιαστικά ήταν αυτή που με επέλεξε και πήγα σε αυτό το σχολείο μου είπε ότι «εγώ εάν έμενα 10 χρόνια στην Αμερική τόσους φίλους που έκανες εσύ μέσα σε ένα χρόνο δεν θα είχα κάνει».
Έκανα πολύ ισχυρές γνωριμίες με φίλους με ανθρώπους από την Ελλάδα.

Έλληνες που έχουν προκόψει στην Αμερική ένας από αυτούς έχει 32 πιτσαρίες ο άλλος έχει εφτά πιτσαρίες ο άλλος δεν ξέρει τι έχει ο άλλος είναι χρηματιστής άλλος δούλευε σε μία μεγάλη χημική εταιρεία και αυτές τις πόρτες δε μου τις άνοιξε ούτε το ποδόσφαιρο ούτε το σχολείο ούτε η ευκαιρία που μου δόθηκε. Νομίζω ότι είναι θέμα του χαρακτήρα μου η Αμερικάνοι βέβαια είναι από τη φύση τους πάρα πολύ καχύποπτοι σε περνάνε από πολλά τεστ αν καταλάβουν λοιπόν μέσω από τις κουβέντες που κάνεις μαζί τους ότι αυτό που λες αυτό εννοείς και όχι ότι έχεις στο πίσω μέρος στο μυαλού σου κάτι άλλο δηλαδή θέλουν να δουν αν είσαι ένας άνθρωπος straight αυτό που λες αυτό να αντιπροσωπεύεις αυτό να είσαι αμέσως λοιπόν τότε αυτοί ανοίγουν τις καρδιές τους και φυσικά το σπίτι τους και σε βάζουνε στο σπίτι τους κατευθείαν.

Κυρίως οι ελληνοαμερικάνοι το κάνουν αυτό ενδεχομένως να έχουν και μία έλξη προς τους συμπατριώτες τους δηλαδή αυτούς που προέρχονται από την Ελλάδα αλλά και οι γνήσιοι Αμερικάνοι άνοιξαν λοιπόν τις πόρτες δεν με αφήσανε ούτε στιγμή να αισθανθώ ότι ήμουν μόνος Σάββατο. Τα σαββατοκύριακα πηγαίναμε Νέα Υόρκη, Ουάσιγκτον κλπ. Με έπαιρναν από το σπίτι και πηγαίναμε βόλτες και εκδρομές όπου έβγαινε το πρόγραμμα και αυτά εγώ δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ επειδή εγώ είμαι ένας άνθρωπος όπως είπα πολύ ανοιχτός. Δύο από αυτούς τους ανθρώπους ήρθαν στη Σίβηρη το καλοκαίρι και τους πήγα παντού στο Sunny στο Porto Karras τους πήγα σε όλα τα μεγάλα ξενοδοχεία φυσικά δεν ήθελα να μείνουν στο σπίτι μου ως φιλοξενούμενοι άμεσα. Έμεναν στο Παλλήνη αλλά όλα τα άλλα τραπεζώματα βόλτες, διασκεδάσεις κλπ ήταν όλα δικά μου και βέβαια δεν το έκανα αυτό από καμιά ιδιοτέλεια στους αγαπάω πάρα πολύ.

-Τον Μπάϊντεν τον πλανητάρχη πώς τον γνώρισες;

Εγώ όταν ήμουν στις ΗΠΑ, κατοικούσα στο Ντέλαγουερ, το οποίο βρίσκεται μισή ώρα από τη Φιλαδέλφεια και δύο ώρες μακριά από τη Νέα Υόρκη. Στην αρχή ένιωθα πολύ ξένος, αλλά στη συνέχεια έκανα παρέα με πολλά μέλη της ελληνικής κοινότητας και εγκλιματίστηκα. Τα απογεύματα συνηθίζαμε να κάνουμε μεγάλες βόλτες στη γύρω περιοχή και πολλές φορές περνούσαμε έξω από το σπίτι του Τζο Μπάιντεν, το οποίο απείχε 800 μέτρα από το δικό μου. Εγώ έκανα πλάκα στους φίλους μου, λέγοντάς τους πως ‘έχει πλάκα τώρα να γίνει κανά ντου και να υπάρξουν παράπλευρες απώλειες’. Τότε ο Μπάιντεν ήταν γερουσιαστής.

Ένα από αυτά τα απογεύματα, λοιπόν, βρισκόμουν με έναν φίλο μου σε μία γνωστή αλυσίδα καφέ, που απείχε πέντε λεπτά από το σπίτι μου, και ήρθε ο Μπάιντεν μαζί με τη σύζυγό του. Μου λέει τότε ο φίλος μου ότι αυτός είναι ο Μπάιντεν. Δεν ήταν εύκολο να το πιστέψω, γιατί ήταν χωρίς συνοδεία, ενώ αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι περίμενε υπομονετικά στην ουρά μαζί με όλους τους υπόλοιπους, χωρίς ίχνος υπεροψίας και σνομπισμού.

Τον πλησιάσαμε, αφού πήρε τον καφέ του, και του είπαμε ότι είμαστε Έλληνες δάσκαλοι. Τότε, ο Μπάιντεν με αγκάλιασε και μου είπε ‘αγαπώ την Ελλάδα, αγαπώ τους Έλληνες, έχω έρθει μία φορά στη χώρα σας, αλλά θέλω να ξανάρθω! Λέγομαι Μπαϊντενόπουλος’.

Σε δέκα λεπτά είχε μάθει τα πάντα για εμάς, πού μένουμε, πού δουλεύουμε, αν είμαστε ευχαριστημένοι από την παραμονή μας στην Αμερική. Επίσης, χάρηκε όταν έμαθε ότι είμαστε γείτονες. Του ζητήσαμε να βγούμε φωτογραφία και με χαρά δέχθηκε, λέγοντάς μας ‘όχι μόνο μία, όσες θέλετε!’. Στην ουσία γνωρίσαμε έναν απλό άνθρωπο, με χιούμορ, που το διατήρησε παρά τις δύσκολες καταστάσεις που έχει περάσει στη ζωή του. Τον θυμάμαι με πολύ συμπάθεια.
Δύο περίπου χρόνια μετά από εκείνη τη συνάντηση, ο Τζο Μπάιντεν έγινε πλέον ο Αμερικανός πρόεδρος. «Τού φέραμε γούρι γιατί απότι θυμάμαι τότε δεν υπήρχαν βλέψεις να αναλάβει τέτοιο αξίωμα. Μάλιστα, οι φίλοι μου στην Αμερική, όταν πλέον ο Μπάιντεν ήταν υποψήφιος, μου έλεγαν ‘θα είσαι ο μοναδικός Έλληνας που θα έχει βγει με τον πρόεδρο της Αμερικής’. Όπερ και εγένετο!.

-Παρόλα αυτά τέρμα πλέον οι ΗΠΑ;

-Λοιπόν θα σου πω και κάτι υπάρχει μία πιθανότητα του καλοκαίρι να πάω στην Καλιφόρνια για να στήσω ακαδημία ποδοσφαίρου. Στην πραγματικότητα θέλω να πάω για δύο μήνες στην Καλιφόρνια. Στην Καλιφόρνια λοιπόν γίνεται ένα πολύ μεγάλο τουρνουά ποδοσφαίρου υπό την αιγίδα της nike είμαστε σε συζητήσεις και αν ευοδωθούν οι συζητήσεις που κάνουμε ευχαρίστως με όλη μου την καρδιά θα πάω. Θα πάω αυτή τη φορά από την άλλη μεριά να γνωρίσω την Αμερική και από την άλλη πλευρά στο Λός Αντζελες στο Λας Βέγκας κλπ. Όταν το είπα το νέο μου πλάνο στη Δήμητρα μου λέει «Αν το κάνεις αυτό, τέλος, χωρίζουμε»

Και της λέω, παίρνοντας ένα φύλλο χαρτί, ας το γράψουμε αυτό μην και μετανιώσεις μετά (χαχαχα)

……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….
ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΟΣΔΟΥ η ποδοσφαιρική του πορεία

1974 Αστραπή Μεσονησίου
1975 Μέγας Αλέξανδρος Φλώρινας
1977 Φλώρινα
1981 ΑΡΗΣ
1987 Παναχαϊκή
1991 Νάουσα
1995 τέλος το ποδόσφαιρο
1996 προπονητής στον Εορδαϊκό
1997 προπονητής στις Ακαδημίες του Αριστοτελη Φλώρινας
2002-2004 Υπεύθυνος στα κλιμάκια Εθνικών ομάδων Δυτικής Μακεδονίας-Ημαθίας-Πιερίας
2011-2013 scouter του ΑΡΗ επί Αθανασιάδη
2012-2013 Τεχνικός Διευθυντής στις Ακαδημίες ποδοσφαίρου του ΑΡΗ

Νίκη από αυτές που έλειψαν στη χρονιά και δίνουν κίνητρο για τη συνέχεια

Νίκη στο πρωτάθλημα , με τρόπο που μπορείς κάποιος να την χαρακτηρίσει «επαγγελματική». Ο ΑΡΗΣ εδραιώνεται στην πεντάδα και έχει την πολυτέλεια να παίζει απελευθερωμένος ξεκινώντας ουσιαστικά την προετοιμασία για τον ημιτελικό και τελικό του κυπέλλου.

Η ομάδα έχει πλέον , σε κάθε αγώνα, να δοκιμάζει αυτά που πιστεύει ο προπονητής ότι θα κάνουν την παρουσία της καλύτερη ώστε να φτάσει στον προφανή στόχο προετοιμασμένη κατάλληλα. Στο Περιστέρι η χρησιμοποίηση του Βέλεθ σε θέση κόφτη στο κέντρο είναι από τις δοκιμές που αξίζει τον κόπο να ασχοληθούμε. Όπως επίσης και τον τρόπο που παίζει ο Μάνου για να συνεργαστεί με τον Μορόν. Το δίδυμο Μπράμπετς – Ρόουζ παίρνει τον χρόνο του ώστε να βρει την συνεννόηση και την συνοχή για την σωστή , έγκαιρη και ουσιαστική λειτουργία του.

Ο Βέλεθ είναι ένας καλός ποδοσφαιριστής για να παίζει ως «εξάρι», σε αγώνα που η πίεση θα είναι μεγάλη. Η αδυναμία του να παίξει με τη μπάλα, να καλύπτει τους χώρους έξω από την περιοχή, σε υψηλό τέμπο, η μέτρια πάσα που έχει και η μειωμένη ταχύτητα του, τον κάνουν απαραίτητο σε άλλου τύπου ματς. Όταν ο ΑΡΗΣ στο πρώτο ημίχρονο , ήθελε να πιέσει ψηλά, είχε δύο προβλήματα. Τα λίγα τρεξίματα του Μανού στους αντιπάλους που ξεκινούσαν την επίθεση και το αργό μαρκάρισμα του Βέλεθ. Ακόμα και όταν έκοβε τη φάση ήταν αργός στο πως και που θα προωθήσει τη μπάλα. Όταν η φάση πήγαινε να πλησιάσει ο Ατρόμητος την περιοχή , εκεί ήταν κέρβερος. Είναι καλή η σκέψη να ανακαλύψει ο προπονητής έναν κόφτη, από τους υπάρχοντες του ρόστερ, μοιάζει όμως να «κολλάει» σε παιχνίδια όπως τα επόμενα ντέρμπι που έρχονται εκτός έδρας , στο πρωτάθλημα, και στα play offs.

Ο Μάνου τοποθετήθηκε πίσω από τον φορ για να υποδέχεται τη μπάλα ψηλά , κοντά στην περιοχή του Ατρομήτου. Κατάφερε να απασχολήσει αμυντικούς αλλά δεν βρήκε τις πάσες που θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί ο Μορόν. Πίεσε λιγότερο απ’ ότι ο Νταρίντα , όταν τον αντικατέστησε στη θέση που έπαιζε, δεν διακρίθηκε ιδιαίτερα. Η επιθετική λειτουργία , που εξαρτιόταν σε μεγάλο βαθμό από την δική του απόδοση, ήταν πάλι προβληματική. Θέλει δουλειά ο ΑΡΗΣ σε αυτόν τον τομέα.

Αμυντικά η ομάδα ήταν άψογη. Κράτησε τον αντίπαλο μακριά από τον Κουέστα, δεν απειλήθηκε ποτέ, έκοβε με χαρακτηριστική ευκολία κάθε φάση, έδωσε μία ολοκληρωμένη αμυντική παράσταση σε αγώνα εκτός έδρας. Όταν έμπαινε κι ο Βέλεθ στην περιοχή , δεν περνούσε με τίποτα η μπάλα προς την εστία. Πιστώνεται αυτή τακτική στον προπονητή αλλά μένει ημιτελές το έργο γιατί δεν λειτούργησε αντίστοιχα καλά η επίθεση.

Το πείραμα Μπένετ μπορεί να συνεχιστεί , αφού ο Σαβέριο έχει τη θέση του στο αριστερό άκρο, αρκεί να μπει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα στα θέλω της ομάδας. Ο Μοντόγια έπαιξε στη φυσική του θέση, χωρίς να δείξει βελτίωση από τις προηγούμενες εμφανίσεις του. Ο Φεράρι αξιοποίησε την ευκαιρία της συμμετοχής του στο δεύτερο ημίχρονο , όπου ήταν πολύ καλός.

Η αλλαγή του Μορόν είναι από τις στιγμές που σε κάνουν να ηρεμείς γιατί απλά ξέρεις ότι υπάρχει κάποιος να τον αντικαταστάσει για ένα εικοσάλεπτο. Ήταν τραγικά κακό να μην υπάρχει αυτή η κίνηση μέχρι τώρα στο πρωτάθλημα. Κάλιο αργά παρά ποτέ.

Ο ΑΡΗΣ έπαιξε για να κερδίσει, η απόδοση του δεν ήταν ξεχωριστή. Έκανε τη δουλειά του με ένα πέναλτι και ένα γκολ στις καθυστερήσεις. Στην διάρκεια του αγώνα έκανε πολλά λάθη, δεν κρατούσε μπάλα για να αναπτυχθεί σωστά, έκανε ελάχιστες καλές ενέργειες στην επίθεση. Όλα αφορούν το ίδιο πρόβλημα που υπάρχει τη φετινή χρονιά. Οι κλειστές άμυνες του δημιουργούν πολλά προβλήματα. Εκεί επιβάλλεται να βελτιωθεί. Στα ντέρμπι θα έχει μεγαλύτερη πίεση αλλά περισσότερους χώρους. Είναι απαραίτητο να βρει τον τρόπο για να γίνεται πιο επιθετικός με καλή κυκλοφορία μπάλας, καλύψεις με ταχύτητα, αυτοματισμούς , για να μην αναλώνεται σε ατομικές προσπάθειες.

Οι δοκιμές λογικά θα συνεχιστούν και είναι απολύτως κατανοητό. Το ζήτημα είναι να βελτιώνουν την γενική εικόνα και να παράγουν αποτελέσματα. Υπάρχει για την ομάδα δρόμος που θα διανύσει μέχρι το τέλος και ως ρυθμιστής του πρωταθλήματος πρέπει να αποδείξει ότι θα χτυπήσει με όλα του τα όπλα νίκες , ανεξαρτήτως ποιον θα ευνοήσουν.

Γιατί η νίκη πάντα δίνει ένα κίνητρο.  Κι ο ΑΡΗΣ το έχει ανάγκη.

Μόνο κερδισμένος από δω και πέρα στο Κύπελλο ο Άρης

Η πρόκριση στα ημιτελικά του Final 8 του Κυπέλλου Ελλάδας ήταν ο πρωταρχικός στόχος του Άρη, ταξιδεύοντας στο Ηράκλειο, όμως μπροστά του έχει μια τεράστια πρόκληση, με πολύ μεγάλο, βέβαια δείκτη δυσκολίας. 

Οι κιτρινόμαυροι είναι στους τέσσερις της διοργάνωσης και στον αυριανό (17/02, 18:00) πρώτο ημιτελικό θα αντιμετωπίσουν τον Παναθηναϊκό, τον οποίο νίκησαν στις 5 Φεβρουαρίου στο “Νίκος Γκάλης” της Αθήνας, για το πρωτάθλημα.

Η προετοιμασία τους για τον ημιτελικό κόντρα στους πράσινους θα ξεκινήσει σήμερα (16/02), με τον Άρη να μην έχει να χάσει τίποτα, αλλά να μπορεί να έχει αρκετά κέρδη και οφέλη από τον αγώνα αυτόν.

Φυσικά το μεγάλο φαβορί είναι η αθηναϊκή ομάδα, όμως κανείς δεν μπορεί να στερήσει από τον Άρη το δικαίωμα να ελπίζει ότι μπορεί να επαναλάβει το σπουδαίο κατόρθωμά του στο πρωτάθλημα.

Με αυτό το σκεπτικό θα παραταχθεί αύριο στα Δύο Αοράκια, διεκδικώντας όσες πιθανότητες του αναλογούν για την έκπληξη, που θα του δώσει την πρόκριση στον τελικό του θεσμού.

Αυτόν τον Άρη δεν μπορείς να τον ξεγράψεις ποτέ! Τρελαίνει μέχρι και την… στατιστική

Αυτόν τον Άρη δεν μπορείς να τον ξεγράψεις ποτέ! Μια ομάδα που αρνείται να χάσει και αποτελείται από παίκτες-μαχητές, που δεν τα παρατάνε ποτέ, ό,τι κι αν γράφει ο ηλεκτρονικός πίνακας, όποια κι αν είναι η διαφορά. Απόδειξη, μια ακόμη τη φετινή σεζόν, ο χθεσινός προημιτελικός με τον ΠΑΟΚ. 

Για περισσότερο από 30 λεπτά ήταν ο χειρότερος Άρης, που έχει εμφανιστεί μέσα στο 2024. Ανέτοιμος πνευματικά, δίχως αποθέματα ενέργειας και χωρίς συγκέντρωση, με έλλειψη ιδεών και συνεργασιών στην επίθεση και κακή αμυντική λειτουργία.

Στο πρώτο ημίχρονο ήταν φάντασμα του καλού του εαυτού και δεν θύμισε σε τίποτα την ομάδα, που το προηγούμενο χρονικό διάστημα, πέτυχε σπουδαίες νίκες σε Basket League και EuroCup. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να βρεθεί πίσω στο σκορ με διαφορά 16 πόντων, πριν το 43-29 του ημιχρόνου.

Με όπλο την πιεστική άμυνα, η ομάδα του Γιάννη Καστρίτη μείωσε στους πέντε (45-40) στις αρχές της τρίτης περιόδου, αλλά η αντεπίθεση δεν είχε συνέχεια, με τον συμπολίτη να “χτίζει” και πάλι διψήφιες διαφορές.

Και φτάσαμε στο τέταρτο δεκάλεπτο, όπου μέχρι τα μέσα του, τίποτα δεν προμήνυε αυτό, που θα ακολουθούσε, με το σκορ σ’ εκείνο το χρονικό σημείο στο 64-49. Ο Βασίλης Τολιόπουλος άρχισε να βλέπει το καλάθι σαν βαρέλι και ο Άρης ολοκλήρωσε μια μυθική ανατροπή, με επιμέρους σκορ 30-17 στην τελευταία περίοδο.

Μεγάλο ενδιαφέρον, ωστόσο, παρουσιάζουν κάποια στατιστικά στοιχεία, που δίνουν ακόμη μεγαλύτερη αξία στη χθεσινή νίκη-πρόκριση. Ο Άρης… τρέλανε μέχρι και την στατιστική.

Ο Άρης κατάφερε να κερδίσει ένα παιχνίδι, στο οποίο ο αντίπαλος πήρε σχεδόν τα διπλάσια ριμπάουντ, 38 έναντι 20, τα 15 εκ των οποίων επιθετικά κι έχοντας 10 χαμένες βολές (15/25). Είναι από τις φορές που οι αριθμοί δεν λένε την αλήθεια, σ’ ένα παιχνίδι μπάσκετ…

Η ανάλυση του Αντώνη Πακαλίδη: Βρήκε γκολ, πήρε το διπλό, ετοιμάζεται για τον τελικό!

Σε έναν ημιτελικό εκτός έδρας, το μόνο που έχει σημασία είναι το αποτέλεσμα. Ο ΑΡΗΣ πήρε αυτό που ήθελε και πλέον περιμένει το δεύτερο παιχνίδι για να γίνει επίσημα ο ένας από τους δύο φιναλίστ του τελικού κυπέλλου. Το 1-0 μέσα στο Αγρίνιο φαίνεται υπεραρκετό για τη ρεβάνς στο Χαριλάου.

Κανένας δεν πιστεύει, εκτός του προπονητή του Παναιτωλικού (!!!) ότι μπορεί η ομάδα του να ανατρέψει το εις βάρος του σκορ. Η ποιότητα της ομάδας του Αγρινίου έχει ξεπεράσει το ταβάνι της με την πρόκριση στον ημιτελικό. Για παραπάνω θα πρέπει να γυρίσει ο κόσμος ανάποδα, η θεά Τύχη να δώσει απλόχερα ότι δεν τους έχει δώσει μέχρι τώρα , να ανταπεξέλθουν στην πίεση του «Κλ. Βικελίδης» για να βρεθούν αυτοί στον τελικό. Δύσκολα πράγματα.

Ο ΑΡΗΣ έπαιξε τον ημιτελικό με άγχος και αρκετά λάθη. Ήταν προβληματικό το ξεκίνημα του αγώνα γιατί η άμυνα του Παναιτωλικό ήταν στημένη πάνω στο Μανού , με μικρές αποστάσεις στις ζώνες άμυνας και έτσι δεν υπήρχε ανάπτυξη παιχνιδιού προς την επίθεση. Στην άμυνα ο Βερστράτε έχανε πολλές φάσεις , με τον Νταρίντα να μην μπορεί να καλύψει όλους τους χώρους. Όταν άρχισε να «πατάει» καλύτερα στο γήπεδο , άνοιξε τους πλάγιους χώρους με τον Οντουμπάτζιο να μεταφέρει την πίεση στην περιοχή του Αγρινίου. Μετά το 30ο λεπτό ο Μανού έβρισκε τρόπους να μένει ξεμαρκάριστος και το παιχνίδι άλλαξε. Η μαγεία του βρήκε εφαρμογή στην πάσα που έκανε στο Σαβέριο που τον έβγαλε τετ-α-τετ με τον τερματοφύλακα αλλά η ευκαιρία χάθηκε. Στο πρώτο ημίχρονο ο Κουέστα ήταν ο κορυφαίος για τον ΑΡΗ, κράτησε το μηδέν και έδωσε το σύνθημα για ανασύνταξη και συγκέντρωση. Πρόβλημα η αδυναμία του Μοντόγια να βγει στην επίθεση. Από την πλευρά του ο ΑΡΗΣ επιτίθεται μόνο με τον Σαβέριο, με αποτέλεσμα να πέφτει σε διπλό μαρκάρισμα στο διάστημα που αγωνίστηκε.

Το δεύτερο ημίχρονο είναι ένα διαφορετικό παιχνίδι. Ο ΑΡΗΣ έκλεισε διαδρόμους, και περίμενε να βρει τη φάση που θα τον έβαζε σε θέση οδηγού. Η σέντρα του Μανού και η κεφαλιά του Βέλεθ ήταν αυτό που έλειπε από το παιχνίδι της ομάδας μας. Το γκολ απλοποίησε τα πράγματα παρά την προσπάθεια του Αγρινίου να επιτεθεί μαζικά. Δεν έβγαλε επικίνδυνη φάση και όταν χρειάστηκε ο Κουέστα ήταν εκεί.

Ο ΑΡΗΣ δεν μπορεί να κριθεί για την απόδοση του σ’ αυτό το παιχνίδι. Ήταν μέτριος αλλά το αποτέλεσμα ήταν αυτό που κρίνει την επιτυχία του. Η νίκη φέρνει την ομάδα μπροστά στο στόχο της για την συμμετοχή στον τελικό. Ήταν αδιαφιλονίκητο φαβορί στα διπλά παιχνίδια με τον Παναιτωλικό και το απέδειξε με τον τρόπο που πήρε το προβάδισμα. Όσο κακός και να ήταν σε διαστήματα του αγώνα, οι απειλές που δέχτηκε ήταν άσφαιρες. Το Αγρίνιο έπαιξε με την ελευθερία που του έδινε η έλλειψη άγχους και φυσικά ότι κανένας δεν θα ζητήσει ευθύνες γι’ αυτή την ήττα.

Ο χρόνος που έχει ο ΑΡΗΣ μέχρι τη ρεβάνς και μετά μέχρι τον τελικό, δίνει την αίσθηση ότι θα είναι για δοκιμές σε σχήματα και θέσεις. Οι σκέψεις του προπονητή μπορούν να βρουν εφαρμογή σε real time δηλαδή σε αγώνες με ένταση και απαιτήσεις χωρίς να παίζει με την πλάτη στον τοίχο. Το φορμάρισμα των παικτών και του συνόλου είναι το επόμενο στοίχημα του ΑΡΗ. Υπάρχει εμπειρία, ένα καλό επίπεδο ποιότητας , μένει να βρεθούν η συνοχή , η ψυχολογική διαχείριση , οι τακτικές, οι αυτοματισμοί για να πάει με αυτοπεποίθηση στη διεκδίκηση του τροπαίου, ανεξαρτήτως αντιπάλου. Το πρωτάθλημα σίγουρα δεν είναι αδιάφορο σε κανέναν κι αυτό καλά θα κάνει η ομάδα να μην απογοητεύσει τον κόσμο , που περιμένει να δει ανταγωνιστικότητα, νίκες, εγωιστική διάθεση, τσαμπουκά αλλά και βελτίωση.

Ο δρόμος για τον τελικό άνοιξε. Η ομάδα χάρισε χαμόγελα. Ο ΑΡΗΣ πάει να σώσει μια κακή χρονιά στο πρωτάθλημα. Είναι μια μεγάλη ευκαιρία που δεν μπορεί να πάει χαμένη.

Οι προκρίσεις και οι τίτλοι θέλουν… μάτι που γυαλίζει! Κι ο Βέλεθ έδειξε τον δρόμο

Ο Άρης έκανε το… πρώτο μέρος της δουλειάς που καλείται τελειώσει μέχρι τον τελικό. του κυπέλλου. Το έκανε αν και δεν είχε την καλύτερη εμφάνιση σε ένα παιχνίδι (ημιτελικός), όπου δεν επιτρέπονται… εκπτώσεις ενέργειας, πάθους και αποτελεσματικότητας.

Ο Παναιτωλικός το πάλεψε σαν να έπαιζε αυτός τελικό (τι κι αν έχει την πίεση της παραμονής στην κατηγορία), είχε ευκαιρίες και φάνηκε να δικαιούταν ένα γκολ στο πρώτο μέρος, αφού δεν έριξε λευκή πετσέτα, όπως θα περίμεναν πολλοί μετά το 3-0 του Κλεάνθης Βικελίδης, αλλά και το 0-4 του περασμένου Γενάρη.

Στο πρώτο 25λεπτο ο Άρης έδειξε όλες εκείνες τις αδυναμίες και τις παθογένειες που τον χαρακτήρισαν στη φετινή σεζόν, έπαιξε με τη φωτιά, αλλά είχε τον Κουέστα και πάλι φύλακα άγγελο. Αν και θα μπορούσε να… τρέχει πίσω από το σκορ, κατάφερε να πατήσει στα πόδια του και ισορρόπησε στη συνέχεια.

Με μια ισπανική συνεργασία των δύο καλύτερων παικτών του χθες (Μάνου Γκαρθία, Φραν Βέλεθ), μετά την εξαιρετική αλλαγή παιχνιδιού από τον Οντουμπάτζιο. πήρε το προβάδισμα πρόκρισης, με το 0-1. Σκορ που δεν του εξασφαλίζει την πρόκριση, αλλά του δίνει πλεονέκτημα ψυχολογικό και αγωνιστικό ενόψει της ρεβάνς.

Στα πιο… ψιλά του χθεσινού αγώνα, οφείλουμε να σταθούμε στη γενικότερη παρουσία του Βέλεθ. Η “κανονιά” του, έδωσε τη νίκη, αλλά δεν ήταν μόνο αυτή. Ο Ισπανός ήταν εξαιρετικός μέχρι να βρει τα πατήματά του στο ξεκίνημα του αγώνα. «Καθάρισε» όσες φάσεις πήγε να δημιουργήσει ο Παναιτωλικός στα καρέ της ομάδας του και έδωσε το σύνθημα της… αντεπίθεσης με το πάθος το. Ο Βέλεθ έπιασε υψηλά στάνταρ απόδοσης, ήταν από τους κορυφαίους του Άρη, ενώ στο τέλος αγωνίστηκε και αμυντικό χαφ.

Ο έμπειρος αμυντικός “εξήγησε” μεταξύ άλλων και κάτι πολύ απλό. Οι προκρίσεις και οι τίτλοι θέλουν ψυχή, πάθος και… μάτι που γυαλίζει! Ο Βέλεθ τα είχε όλα αυτά κι έδειξε τον δρόμο, τον μοναδικό δρόμο που έχει τέρμα στην κατάκτηση του τίτλου.

O Αντώνης Πακαλίδης αναλύει: Φανερά πλέον ο Άρης ζει και αναπνέει πλέον για το κύπελλο

Η ισοπαλία στα Γιάννενα είναι ίσως το ήσσονος σημασίας σημαντικό αυτής της αγωνιστικής. Το σημαντικό ήταν ότι όλοι οι διαθέσιμοι παίκτες συμμετέχουν και έχουν χρόνο συμμετοχής στους αγώνες. Ο ΑΡΗΣ φανερά πλέον ζει και αναπνέει για τους αγώνες κυπέλλου. Έχει περάσει σε όλο τον οργανισμό ότι ο πιο σημαντικός στόχος είναι η κατάκτηση του τροπαίου εις βάρος φυσικά του πρωταθλήματος.

Σίγουρα δεν ικανοποιούν οι εμφανίσεις και τα αποτελέσματα που φέρνει η ομάδα. Από την άλλη η ζυγαριά έχει γείρει στην συμμετοχή του τελικού και την νίκη που απαιτούν οι φίλαθλοι του ΑΡΗ. Είναι βέβαια αντιληπτό ότι αργεί αυτός ο αγώνας αλλά μπροστά στην επιθυμία για μια επιτυχία στο θεσμό του κυπέλλου, που τόσο λείπει από τον ΑΡΗ, πολλά πράγματα αντιμετωπίζονται διαφορετικά.

Ο ΑΡΗΣ είναι η μοναδική ομάδα στο πρωτάθλημα που προσπαθεί να ετοιμάσει ομάδα χωρίς να έχει στόχο στο πρωτάθλημα. Έχει βγάλει κάθε σκέψη από το μυαλό του για το τι θα μπορούσε να πετύχει , αν έκανε κάποιο σερί νικών στους αγώνες του, αλλά προφανώς ο προπονητής και το επιτελείο του έχουν κρίνει ότι το ρόστερ δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στον ανταγωνισμό. Η Πέμπτη θέση δεν χάνεται οπότε αποφάσισαν να ασχοληθούν με τα ημιτελικά και τον τελικό.

Μέχρι τότε υπάρχουν πολλοί αγώνες και τα Play offs. Ερωτήματα προκύπτουν στο τι θα κάνει ο ΑΡΗΣ στα παιχνίδια τις εξάδας. Θα συνεχιστεί το rotation σε όλους τους αγώνες; Μπορεί να διαβεβαιώσει κανείς ότι σε όλη αυτή τη χρονική διάρκεια δεν θα προκύψουν τραυματισμοί; Για να μην προκύψουν τραυματισμοί θα μπαίνουν στους αγώνες σαν σε φιλικό; Θα ψάξει νίκες ώστε να τιμήσει την ιστορία του;

Μπορούμε να αναρωτηθούμε για πολλά. Οι αγώνες θέλουμε να έχουν ενδιαφέρον για να διεκδικεί η ομάδα αποτελέσματα. Είμαι απ’ αυτούς που πιστεύουν ότι οι ομάδες έχουν υποχρέωση να παίζουν όλα τα παιχνίδια με την καλύτερη δυνατή απόδοση. Αν δεχτώ ότι μόνο το κύπελλο είναι ότι πιο σημαντικό υπάρχει για τη φετινή χρονιά, δεν θέλω να σκεφτώ τι θα γίνει αν κάτι στραβώσει.

Σίγουρα είναι δίκοπο μαχαίρι να αποφασίσει η ομάδα ότι όλα θα εξαρτηθούν , επιτυχία ή αποτυχία της χρονιάς, σε έναν αγώνα. Το βάρος της απόφασης ευτυχώς γι’ αυτούς μοιράζεται από τη στιγμή που όλος ο κόσμος του ΑΡΗ το απαιτεί. Οπότε ο καθένας συμβάλλει στην εικόνα που βλέπουμε στα παιχνίδια. Όχι ότι ο ΑΡΗΣ έχει κάνει καταπληκτικό πρωτάθλημα και έπιασε φοβερές αποδόσεις. Ο αγώνας με τον ΟΣΦΠ ήταν μάλλον ο καθοριστικός για να ξεδιαλύνει η στόχευση. Με νίκη σε εκείνον τον αγώνα πολλά θα έμοιαζαν διαφορετικά.

Με το μυαλό στο Αγρίνιο δεν υπήρχε περίπτωση ο ΑΡΗΣ να ρισκάρει στα Γιάννενα. Δεν έχασε , ξεκούρασε ο προπονητής όποιους ήθελε, έπαιξαν αυτοί που έπρεπε να παίξουν, κι όλοι έφυγαν ευχαριστημένοι. Αν δεν μείναμε ικανοποιημένοι απ’ όσα είδαμε, μάλλον περνάει σε δεύτερη μοίρα.

Ελπίζω αυτή η συγκέντρωση στον πρώτο ημιτελικό να έχει αποτέλεσμα και να κάνει το δεύτερο παιχνίδι διαδικαστικό. Ο Παναιτωλικός δεν έχει να χάσει τίποτα. Συμμετέχει πρώτη φορά σε τέτοια φάση της διοργάνωσης , κάτι που τον κάνει επικίνδυνο. Δεν περιμένει κανείς απ’ αυτόν να κάνει την υπέρβαση. Για να μην τα καταφέρει , η ομάδα πρέπει να τον περιορίσει, να μην δώσει κανένα δικαίωμα αμφισβήτησης της ανωτερότητας του και να είναι κυνικά αποτελεσματικός.

Η ευχή όλων είναι ο ΑΡΗΣ να φύγει από το Αγρίνιο με σκορ πρόκρισης.

O Γκάλης καμάρωσε τα… παιδιά του, Ελλάδα και Ευρώπη χαίρονται τον Άρη!

Ο Άρης κατάφερε να κλείσει νικηφόρα το σκληρό, επίπονο και μακρύ “ταξίδι” των ομίλων του Eurocup με μια νίκη που… φώναζε από μακριά ότι είχε την αύρα του Νίκου Γκάλη, το ενεργειακό πεδίο του Παλέ και τη μοναδική δυναμική αυτού του συλλόγου, ο οποίος διαχρονικά αποτελεί ένα ισχυρό brand name.

Δεν γνωρίζουμε πόσοι περίμεναν όταν ξεκινούσε η διοργάνωση, ότι θα έφτανε εδώ που έφτασε ο Άρης, ειδικά παράλληλα μείνει ανταγωνιστικό και στην 4η θέση στη Basket League, σημειώνοντας μια τεράστια ηθικής σημασίας νίκη μέσα στην έδρα του Παναθηναϊκού κόντρα σε όλους.

Το σίγουρο, όπως φάνηκε είναι ότι το πίστευαν οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές. Οι παίκτες, ο Καστρίτης με τους συνεργάτες του, όλο το σταφ και φυσικά οι άνθρωποι που έχουν αναλάβει τον δύσκολο διοικητικό ρόλο να συνδυάσουν αγωνιστική πορεία με διακρίσεις και αξιοπρέπεια, αλλά και οικονομική εξυγίανση.

Δικαιολογημένα, όπως επισήμανε και ο προπονητής του Άρη, νιώθουν όλοι υπερήφανοι. Ο Άρης βγάζει υγεία, δείχνει εκ του αποτελέσματος πια, ότι η απόφαση για τη συμμετοχή στο Eurocup ήταν σωστή και στο κατάλληλο τάιμινγκ για τον σύλλογο.

Την ίδια ώρα, δεν είναι τυχαίο ότι σχεδόν σε όλα τα ματς της Ευρώπης σημειώθηκε sold-out με τον κόσμο να δείχνει ότι… γουστάρει την ομάδα και την προσπάθεια. Και κυρίως ότι τον πείθει για την προσπάθεια που κάνει.

Ο Άρης δείχνει ότι βαδίζει στον σωστό δρόμο. Ο Νίκος Γκάλης τον καμάρωσε χθες, καμάρωσε τα… παιδιά του, απόλαυσε μια όμορφη μπασκετική γιορτή στο σπίτι του. Μαζί με τον Γκάλη, τον καμάρωσε όλη η μπασκετική Ελλάδα και η Ευρώπη… Έδωσε χαρά μια και όλοι βλέπουν ότι αυτή η ομάδα (η μόνη που κατάφερε στα χρόνια της Αυτοκρατορίας να ενώσει όλη την Ελλάδα) να αρχίζει να πατάει γερά στα πόδια της.

Τα καλύτερα έρχονται… Αρκεί όλοι να μείνουν πιστοί στο σχέδιο και το πλάνο τους.

Βαριά η φανέλα του Άρη! Νικητής κόντρα σε όλους, λυγίζοντας αντίπαλο με 30 φορές μεγαλύτερο μπάτζετ

Όλοι έλεγαν ότι ο Άρης θα αντιμετώπιζε τον Παναθηναϊκό, με το μυαλό στο αυριανό παιχνίδι με την Τρέντο, που μπορεί να κρίνει την είσοδό του στην τετράδα στον Β’ Όμιλο του EuroCup.

Χθες, όμως, αποδείχθηκε από τον τρόπο, με τον οποίο η ομάδα του Γιάννη Καστρίτη μπήκε στον αγώνα και τον προσέγγισε ότι κανείς απ’ αυτούς δεν είχε δίκιο.

Οι κιτρινόμαυροι παρατάχθηκαν στο ΟΑΚΑ, το “Νίκος Γκάλης” της Αθήνας, όχι για να πραγματοποιήσουν μια αξιοπρεπή εμφάνιση, αλλά για να διεκδικήσουν τη νίκη και κατάφεραν να την κατακτήσουν, βάζοντας τέλος σε ένα αρνητικό σερί 27 ετών!

Ο Άρης απέδειξε χθες πόσο μεγάλη ομάδα είναι, πόσο βαριά φανέλα διαθέτει και για ποιον λόγο κουβαλά εδώ και δεκαετίες το προσωνύμιο Αυτοκράτορας. Έπαιξε χωρίς τον καλύτερο σκόρερ του (Γκάλινατ), με παίκτες που προερχόντουσαν από προβλήματα, αλλά τίποτα απ’ όλα αυτά δεν τον λύγισε, δείχνοντας τον χαρακτήρα του και την ταυτότητα, που έχει ως ομάδα.

Ένα μεγάλο μέρος της επιτυχίας πιστώνεται στον Γιάννη Καστρίτη, που έστησε αριστοτεχνικά την ομάδα, διάβασε εξαιρετικά το παιχνίδι και στο τέλος πήρε την ταυτότητα του πολυδιαφημισμένου και δύο φορές πρωταθλητή Ευρώπης, Εργκίν Αταμάν.

Άξιοι συγχαρητηρίων φυσικά και οι παίκτες, οι οποίοι δεν φοβήθηκαν τον αντίπαλο με το 30 φορές μεγαλύτερο μπάτζετ και κατέθεσαν την ψυχή τους και όλες τις δυνάμεις τους στο παρκέ.

Ο Άρης, όμως δεν νίκησε μόνο τα προβλήματά του και τον αντίπαλό του αλλά και την κάκιστη διαιτησία, η οποία προσπάθησε με όποιον τρόπο και μέσο μπορούσε να δώσει τη νίκη στους γηπεδούχους. Ο αριθμός των βολών που εκτέλεσαν οι δύο ομάδες μιλάει από μόνος του. 29 για τους πράσινους, μόλις 6(!) για τους κιτρινόμαυρους.

Ο Άρης έχει μπροστά του μια μεγάλη βδομάδα με δύο πολύ σημαντικές αναμετρήσεις κόντρα σε Τρέντο και ΠΑΟΚ, αλλά το νερό έχει μπει στο αυλάκι και το μόνο σίγουρο είναι ότι τα καλύτερα έρχονται…

ΥΓ: Τελικά ο Άρης παίζει ξύλο και ΜΜΑ ή μπασκετάρα;

To γκολ-ποίημα, η χυμένη καρδάρα των βαθμών και ο… τελικός του Μάη!

Σε ακόμα ένα ματς ο ΑΡΗΣ έχασε τους τρεις βαθμούς στις καθυστερήσεις, αφού δέχτηκε το γκολ τις ισοφάρισης στο 95ο λεπτό, από τον Πανσερραϊκό.

Είναι από τους αγώνες που κρίνουν πόσο ψηλά μπορεί να φτάσει μία ομάδα στο πρωτάθλημα. Ο ΑΡΗΣ έχει χάσει βαθμούς με αντιπάλους που θεωρούνται υποδεέστεροι και έμεινε μακριά από την τετράδα που προπορεύεται. Έτσι και στις Σέρρες χάρισε βαθμό ενώ θα μπορούσε να φύγει νικητής.

Οι δικαιολογίες περί ολιγωρίας , κακιάς στιγμής, λάθος υπολογισμού κ.λπ. είναι πιστευτές. Έχουν συμβεί όλα που δείχνουν την έλλειψη συγκέντρωσης μέσα στο παιχνίδι. Είναι το πρώτο και σημαντικό μειονέκτημα που έχει η ομάδα σε τέτοια ματς. Μόνιμη κατάσταση. Η αδυναμία πιεστικής επιθετικότητας κάνει τους αντιπάλους να πιστεύουν ότι θα βρούνε τρόπο μέσα στο παιχνίδι να εκμεταλλευτούν μία φάση.

Ο ΑΡΗΣ επιθετικά έβαλε ένα γκολ – ποίημα με ατομική ενέργεια του Μορόν, και έκανε μία φάση με τον Σαβέριο. Σε όλο το υπόλοιπο παιχνίδι είχε την κατοχή χωρίς να βρει απειλή. Κι όταν ο Πανσερραϊκός ρίσκαρε, έπαιξε με τρεις επιθετικούς, κατάφερε να μην αφήσει τη μπάλα να φτάσει στην άμυνα του και πίεσε με κάθε τρόπο.

Εκεί ο ΑΡΗΣ έδειξε ότι του έλειπε ο τσαμπουκάς να κερδίσει μπάλες, να βγει σε αντεπιθέσεις με ανοιχτούς χώρους, να λειτουργήσει με αυτοματισμούς ώστε να μπει στην αντίπαλη περιοχή. Χάνονται βαθμοί γιατί τελικά η ταυτότητα του ΑΡΗ μένει στο 1-0 ή στο 0-1. Όταν δίνει δικαιώματα, βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού. Η διαφορά ενός γκολ δεν είναι ποτέ ασφαλής. Ειδικά εκτός έδρας. Το πληρώνει και χάνει την ανταγωνιστικότητα του απέναντι στις άλλες ομάδες. Από την άλλη μπορείς να πεις ότι αυτό μπορούν , αυτό παίζουν. Δεν είναι σύμπτωση η επαναλαμβανόμενη απώλεια βαθμών από ομάδες σαν τις Σέρρες.

Ο ΑΡΗΣ φέτος , από δω και πέρα πρέπει να μας ξανασυστηθεί ως προς το ποια θα είναι η παρουσία του στο πρωτάθλημα. Ο στόχος να είναι στα play offs του πρωταθλήματος θα επιτευχθεί εύκολα. Από κει και πέρα θα υπάρχει κάποια επιδίωξη στους εναπομείναντες αγώνες; Έχει νόημα να περιμένουμε κάτι;

Δεν τον έχω τον ΑΡΗ να περιμένει τους τρεις αγώνες του κυπέλλου. Θέλουμε να πάρει το τρόπαιο αλλά μήπως το να φύγει από τον ανταγωνισμό στο πρωτάθλημα θα κάνει ζημιά στη νοοτροπία της ομάδας; Ποια θα είναι τα κίνητρα για να παίζουν οι παίκτες; Είναι δύσκολη η στιγμή που ο ΑΡΗΣ δέχεται το γκολ και τελειώνουν όλα σαν να μην τρέχει τίποτα. Τόσο εύκολα πρέπει να δεχόμαστε από δω και πέρα το όποιο κακό αποτέλεσμα ή εμφάνιση της ομάδας;

Η ισοπαλία είναι κακή γιατί είχε τη νίκη στα χέρια του. Χωρίς ευκαιρίες προηγήθηκε και έπαιζε για να λήξει το παιχνίδι. Μία επίθεση, που δεν έγινε ποτέ, ήταν το ζητούμενο για να γίνει το 0-2 και να φύγουν όλοι ευτυχισμένοι. Αντίθετα έγινε η φάση που οι δικοί μας χάθηκαν στη μετάφραση. Μία κεφαλιά , τέλος τα χαμόγελα. Για να κερδίζεις με ένα γκολ διαφορά πρέπει να σου πάει η τύχη, να το θέλουν πολύ οι παίκτες, να μπορείς να καθαρίζεις περίεργες  φάσεις και τελικά να μην δίνεις δικαιώματα για να σε αμφισβητήσουν. Λάθη στο ποδόσφαιρο γίνονται πολλά σε κάθε αγώνα. Μόνο ο ΑΡΗΣ έχει καταφέρει να τα πληρώνει. Κι όσο τα πληρώνει τόσο μένει πίσω στη βαθμολογία.

Η κριτική του αγώνα σταματάει όταν οι Σέρρες παίζουν φουλ επίθεση κι ο ΑΡΗΣ δεν μπορεί να κρατήσει τη μπάλα στα πόδια του. Όταν δεν κάνει μία σοβαρή επίθεση. Μέχρι τότε υπάρχει ο Ουάρντα ο οποίος καταφέρνει να αναστατώνει με τις κινήσεις την άμυνα, χωρίς να είναι ο ίδιος απειλητικός. Αλλά να τον κυνηγάει ο Βέλεθ ή ο Μπράμπετς στο χώρο του κέντρου δείχνει ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Όπως επίσης και οι τρείς φάσεις που βγάζει ο σέντερ φορ τους , με τους κεντρικούς αμυντικούς να είναι εκτός θέσης. Από δημιουργία δεν πήγε τίποτα καλά. Οι ζώνες άμυνες και τα τριπλά μαρκαρίσματα στα πλάγια , κατάφεραν να σταματήσουν κάθε προσπάθεια των επιθετικών του ΑΡΗ.

Δεν υπάρχουν κάποιοι που να διακρίθηκαν . Το τέρμα του Μορόν είναι απ’ αυτά που στοιχειώνουν τους τερματοφύλακες. Αλλά ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη.

Είναι σοβαρό καμπανάκι αυτό το αποτέλεσμα. Η παγίδα μιας συμμετοχής σε τελικό κυπέλλου , ενώ υπάρχουν πολλές αγωνιστικές ακόμα στο πρωτάθλημα, είναι ο αποπροσανατολισμός της ομάδας. Κανένας δεν μπορεί να πει ότι παίζοντας έναν τελικό θα πάρεις κούπα. Γι’ αυτό καλό είναι να δώσουν την απαιτούμενη προσοχή, διοίκηση, προπονητές, παίκτες σε κάθε αγώνα γιατί αλλιώς θα χαθεί η συνοχή, το μέτρο, η πειθαρχία, και ότι περιβάλλει την λειτουργία μιας ομάδας.

Ο τελικός είναι τον Μάιο.

To Top