Ως αρθρογράφος που με ενδιαφέρει ότι γίνεται μέσα στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου, νιώθω την ανάγκη να απολογηθώ στους φίλους αναγνώστες, ότι δεν μπορώ να γράφω για ποδόσφαιρο όταν στο γήπεδο υπάρχει μία ομάδα.

Στην προκειμένη περίπτωση ήταν η ΑΕΚ που έπαιξε σαν ποδοσφαιρική ομάδα , με κίνητρο, σχέδιο, τρόπο ανάπτυξης, πίεση και φυσικά δυνατότητα επιτυχίας τερμάτων. Από την άλλη εμφανίστηκαν έντεκα παίκτες στον αγωνιστικό χώρο , οι οποίοι δεν κατάφεραν να ανταλλάξουν ούτε μία πάσα μεταξύ τους, δεν είχαν δύναμη να κοντράρουν τους αντιπάλους τους σε φάσεις διεκδίκησης της μπάλας, δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν σε ταχύτητα κανένα παίκτη της ΑΕΚ. Όταν δεν μπορείς να τα κάνεις αυτά δεν μπορείς να λες ότι παίζεις ποδόσφαιρο.

Αν θα έπρεπε να διαλέξω ποιος αγώνας ήταν χειρότερος για τον ΑΡΗ, μεταξύ αυτού με τον ΟΣΦΠ και της ΑΕΚ, θα είχα δίλλημα να απαντήσω. Δυστυχώς ο ΑΡΗΣ έχει πάψει να παίζει ως αντίπαλος που διεκδικεί , που θέλει να προστατέψει την ιστορία του και το γόητρο του. Οι εμφανίσεις επιεικώς δεν δικαιολογούνται .

Το παιχνίδι δεν αντέχει σε κριτική. Η ΑΕΚ “κατάπιε” τον ΑΡΗ χωρίς καν να ανεβάσει ρυθμούς. Τα πρώτα είκοσι λεπτά έκριναν το ματς και η γιορτή για τα 100 χρόνια της Ένωσης συνεχίστηκε χωρίς παρατράγουδα. End of story. Ο ΑΡΗΣ; Κυνηγούσε την ουρά του. Και στο τέλος υπάρχει πάντα η δήλωση περί τελικού. Αν σας αρέσει έτσι, συνεχίστε. Αν πάλι πιστεύεται ότι θα κάνετε συνεχόμενες ήττες και ξαφνικά θα μπείτε στον τελικό και θα κάνετε το παιχνίδι της ζωής σας μάλλον δεν έχει λογική.

Η ευθύνη για ότι βλέπουμε είναι του προπονητή. Όλη αυτή η διαδικασία του rotation θεωρώ ότι έχει νόημα για να βλέπουμε μία ομάδα που γίνεται καλύτερη από αγώνα σε αγώνα σε κομμάτια του παιχνιδιού. Στην εφαρμογή του μέχρι τώρα μόνο αυτό δεν συμβαίνει. Μια ομάδα που βολοδέρνει  δεξιά και αριστερά, που δεν μπορεί να σκοράρει, να αναπτυχθεί ορθολογικά απέναντι στην πίεση των αντιπάλων, να κρατήσει μπάλα, να ελέγξει τον ρυθμό.

Τίποτα απ΄αυτά δεν υπάρχουν στο ρεπερτόριο της ομάδας. Με ευκολία δέχεται γκολ, με ευκολία κάνει το λάθος, με ευκολία παραδίνεται στις ορέξεις των άλλων. Όταν ένας προπονητής δεν μπορεί να βρει κίνητρα να «γκαζώσει» τους παίκτες, όταν δεν κάνει καλύτερες τις γραμμές , όταν δεν βρίσκει τρόπους να αντιμετωπίσει τακτικά τους αντιπάλους τι κάνει καλά; Με την ΑΕΚ ήταν ο τέταρτος αγώνας μέσα στη χρονιά.

Ο προπονητής δεν γνώριζε πως παίζει ο Αλμέιδα; Με ποιες κινήσεις ήθελε να κόψει την πίεση και την επιθετικότητα των αντιπάλων; Οι αλλαγές προσώπων στις θέσεις του ίδιου συστήματος , σε τι ωφελούν; Αν άλλαζε το σύστημα για να δούμε προσπάθειες για συνεργασίες θα το βλέπαμε με άλλο μάτι. Ο ΑΡΗΣ έχει έλλειμμα ποιότητας έναντι των αντιπάλων του , το ξέρουμε. Θα πρέπει να πάει άπατος λόγω αυτού; Δεν αντιμετωπίζεται με κανένα τρόπο;

Δηλώσεις ότι παίζει η ομάδα πάντα για τη νίκη είναι ωραίες. Πως θα το κάνει; Με ποιον τρόπο; Η ποιότητα του Μανού και του Φετφατζίδη είναι πολύ άσχημο να μην την βλέπουμε , σε αγώνα χωρίς κίνητρο, στο γήπεδο. Ας δοκιμάσει ο προπονητής να παίξει μ’ αυτούς τους δύο μαζί. Δοκιμές γίνονται κι αυτή είναι μία απαραίτητη. Με έναν περιφερειακό , ένα Μορόν και έναν Μανού από πίσω έχει ενδιαφέρον να δούμε τι μπορεί να γίνει.

Που βασίζονται όλοι ότι ο ΑΡΗΣ μπορεί να χτυπήσει παιχνίδια με ομάδες που έχουν υψηλό κίνητρο για ένα αποτέλεσμα; Το καράβι στραβά αρμενίζει και δυστυχώς υπάρχει μία γενικευμένη απάθεια για όσα βλέπουμε στο γήπεδο.

Η ιστορία διδάσκει κι ο τελικός του ΟΑΚΑ είναι ένα παράδειγμα αποφυγής. Και τότε υπήρχαν τα play offs, ο ΑΡΗΣ τα αντιμετώπισε με χαρακτηριστική απάθεια. Μπήκε στον τελικό για να πάρει το κύπελλο και άντεξε δέκα λεπτά. Μετά το χάος. Αυτή η ιστορία έχει αφήσει πολλά σημάδια στο κορμί του ΑΡΗ. Ας γίνουν μάθημα γιατί ο χρόνος τελειώνει.

Το επόμενο παιχνίδι με τον ίδιο αντίπαλο στο Κλ. Βικελίδης νομίζω ότι είναι εξετάσεις για όλο τον οργανισμό του ΑΡΗ. Η ομάδα έχει υποχρέωση να κερδίσει.

Πρώτον γιατί η ψυχολογία θα αλλάξει προς το καλύτερο. Δεύτερον γιατί ο ΑΡΗΣ παίζει για να κερδίζει. Τρίτον ο κόσμος θέλει να δει νίκες. Απ’ αυτές που τον κάνουν χαρούμενο. Στο κάτω – κάτω γιατί έτσι. ΑΡΗΣ είσαι… Υπάρχουν κι άλλα. Πολλά…

Έχουμε αποδεχθεί όλοι ότι τα play off είναι αγώνες προετοιμασίας για τον τελικό. Βέβαια δεν είμαι σίγουρος αν η ομάδα ήθελε βαθμούς , θα μπορούσε να τους πάρει χωρίς να σκοράρει. Σαν αγώνες προετοιμασίας λοιπόν , υπάρχει ένα πολύτιμο μάθημα που πήρε ο ΑΡΗΣ στον αγώνα με τον ΠΑΟ. Όσα καλά κι αν παίξει , το οποιοδήποτε λάθος θα το πληρώσει ακριβά.

Τακτικά ίσως ήταν το καλύτερο παιχνίδι που έπαιξε την φετινή περίοδο. Όλα λειτουργούσαν ρολόι, ο κάθε παίκτης έκανε αυτά που έπρεπε, «έσβησαν» κάθε προσπάθεια των αντιπάλων, πήραν τους χώρους ώστε να μπορούν να δημιουργούν καταστάσεις στην αντίπαλη εστία, κινήθηκαν στα κενά των ζωνών και είχαν πάντα πάσα στην πίεση. Πειστική εμφάνιση για έναν αγώνα ντέρμπι.

Η αλλαγή συστήματος, αυτή τη φορά με ολοκληρωμένες κινήσεις, σε 4-4-2 , ήταν αυτά που θα βλέπαμε στον τελικό αν χάναμε με 1-0. Όπως ακριβώς δηλαδή εξελισσόταν το ματς. Ο ΑΡΗΣ έγινε ακόμα πιο επιθετικός, έβαζε τη μπάλα στην περιοχή, δεν ισοφάρισε από σωτήρια επέμβαση αμυντικού πάνω στη γραμμή, ρισκάροντας ουσιαστικά με όλα του τα επιθετικά όπλα. Ακόμα κι έτσι δέχτηκε δεύτερο γκολ , παρά του βγήκε σε καλό.

Σίγουρα η ομάδα ήταν πολύ καλύτερη από το προηγούμενο παιχνίδι. Ήταν πιο αποφασιστική, πιο συγκεντρωμένη, με περισσότερη οργάνωση στην ανάπτυξη της. Οι φάσεις που δημιούργησε δεν είχαν καλά τελειώματα κι έτσι δεν πήγε στα αποδυτήρια προηγούμενη στο σκορ. Ο Μορόν ήταν μέσα στις φάσεις , απασχόλησε έντονα τους αμυντικούς , δεν είχε την αποτελεσματικότητα που περιμέναμε.

Η εικόνα της ομάδας ήταν αλλαγμένη κυρίως από την εμφάνιση του Γκαρσία. Κατάφερε να κουβαλήσει μπάλα, να «σπάσει» την άμυνα του ΠΑΟ, να βρει συμπαίκτες για να μπορούν να δημιουργήσουν προβλήματα. Έτρεξε μπρος – πίσω, έκοψε, σούταρε, ήταν άτυχος σε κάποιες πάσες. Αυτό τον παίκτη τον θέλουμε καλύτερο από παιχνίδι σε παιχνίδι στο δρόμο για τον τελικό. Ο Νταρίντα έκανε μεστό παιχνίδι και πιθανόν να είναι προτιμότερο να παίζει σ’ αυτή τη θέση πλέον. Είναι σωστός στις τοποθετήσεις τους, κατευθύνει στην άμυνα και κλείνει πολλούς διαδρόμους. Ο Σαβέριο δείχνει να μπορεί να παίξει αξιοπρεπέστατα την πλευρά του και με την βοήθεια του αμυντικού που ανεβαίνει, έχει τη δυνατότητα είτε να εισχωρεί είτε να πασάρει χωρίς να χαθεί η κατοχή.

Από κει και πέρα έχουμε παίκτες που δεν πιάνουν τα standards που έχουμε συνηθίσει. Ο Μπράμπετς χάνει μάχες, κάνει λάθη, μπλοκάρει σε καταστάσεις πίεσης. Ο Οντουμπάτζιο έχει χάσει την σπιρτάδα του στο επιθετικό κομμάτι. Τα ανεβάσματά του είναι προβλεπόμενα από την άμυνα, δεν πηγαίνει στο ένας με έναν, και χάνει εύκολα τη μπάλα. Αμυντικά τα πάει καλά. Ο Φεράρι στο δεύτερο ημίχρονο έπαιζε χωρίς αντίπαλο αλλά δεν κατάφερε να βγάλει έστω μία σέντρα της προκοπής. Αυτός όμως που συνεχίζει να παίζει χωρίς να βγάζει αποτέλεσμα είναι ο Σουλεϊμάνοφ. Δεν έχω καταλάβει που ακριβώς θέλει τη μπάλα ώστε να απειλήσει με σχετική ευκολία. Είναι δύσκολο να θέλεις να σκοράρεις και ο παίκτης που παίρνει τις περισσότερες μπάλες να μην μπορεί να κάνει τη «μπούκα» μέσα στην περιοχή.

Τα παιχνίδια με τέτοιες ομάδες δείχνουν τις αδυναμίες ποιότητας που έχει ο ΑΡΗΣ σαν ομάδα. Κάποιοι μπορούν να ανταπεξέλθουν άλλοι πάλι προσπαθούν χωρίς να τους νιώθει ο αντίπαλος. Δεν είναι καθόλου τιμητικό να χάνεις 0-2 σε ένα ματς που είσαι καλύτερος. Όταν δεν έχεις τον τρόπο να κάνεις την υπεροχή σου γκολ τότε θα μείνεις ως ένας αντίπαλος που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα σε κερδίσουν. Δυστυχώς φαίνεται ότι σε όλα τα εναπομείναντα παιχνίδια ο ΑΡΗΣ θα κατεβαίνει με το μεγαλύτερο ποσοστό να γέρνει προς την ήττα. Ο αγώνας με τον ΠΑΟ ήταν υπό άλλες συνθήκες, μία νίκη που θα την χειροκροτούσαν άπαντες.

Η προετοιμασία συνεχίζεται και ήρθε η ώρα να μην δούμε Μπράμπετς και Σουλεϊμάνοφ στο επόμενο παιχνίδι. Η ουσία είναι  όλοι να παίζουν ώστε να  έτοιμοι οπότε δεν υπάρχει λόγος να μην πάρουν θέση ενδεκάδας κι άλλοι παίκτες ή ακόμα να εφαρμοστεί ένα νέο σύστημα που θα δώσει καινούριες εικόνες στον προπονητή.

Μένω στο ότι χωρίς γκολ δεν παίρνεις νίκες ούτε κύπελλο.

Ένας ακόμη αγώνας με τον Ολυμπιακό όπου ο ΑΡΗΣ ήταν ωσεί παρόν. Λες και το «Καραϊσκάκη» είναι μια μαύρη τρύπα που ρουφάει όποια προσπάθεια καταβάλλει η ομάδα και την κάνει να φαίνεται ανήμπορη να κάνει τα βασικά. Από την άλλη βέβαια υπάρχει ο αντίπαλος , οποίος είναι πάντα μία ταχύτητα παραπάνω και δημιουργεί άλυτα προβλήματα στον ΑΡΗ.

Δεν μπορεί να γίνει καμία συζήτηση γι’ αυτή την εμφάνιση των «κίτρινων». Όταν η αλλαγή πάσας στα τρία μέτρα είναι ανέφικτη, όταν δεν υπάρχει τελική, με τον τερματοφύλακα του ΟΣΦΠ να είναι θεατής του παιχνιδιού, όταν η ανάπτυξη τελειώνει μακριά από την περιοχή του αντιπάλου, δεν υπάρχει λόγος να μιλάμε για ποδόσφαιρο. Ο αγώνας έγινε για να γίνει, ήταν στο πρόγραμμα.

Όταν ο ΑΡΗΣ αποφασίσει να γίνει ισότιμος αντίπαλος των άλλων, σίγουρα θα πρέπει να είναι επιθετικός, δυναμικός, με παίκτες που μπορούν να σπάνε το pressing, που θα τρέχουν πιο γρήγορα από τους αντιπάλους και θα μπαίνει στο γήπεδο για να διεκδικήσει αποτέλεσμα. Η «συνταγή Τούμπας» έχει εφαρμογή τελικά μόνο στην Τούμπα. Πουθενά αλλού. Με γκολ από τα αποδυτήρια δεν υπάρχει περίπτωση να εφαρμοστεί αυτή η τακτική.

Μπορεί να συνεχίζεται η κουβέντα για τον τελικό , μόνο που δεν εξυπηρετεί κανένα σκοπό. Υποτίθεται ότι η απόδοση πρέπει να γίνεται καλύτερη αλλά με τέτοιες εμφανίσεις τον κόσμο των ζώνουν τα φίδια. Γιατί ο τελικός είναι ένα παιχνίδι σαν αυτό στον Πειραιά.

Δικαίωμα της ομάδας να παίζει κάποιο κακό παιχνίδι, συμβαίνει, όταν γίνεται πάντα με την ίδια ομάδα προβληματίζει.

Η μόνο ευχάριστη στιγμή του αγώνα για τον ΑΡΗ ήταν η απόκρουση του πέναλτι από τον Κουέστα. Τον έστειλε αδιάβαστο  τον εκτελεστή. Όρθιος μπλόκαρε το σουτ. Φυσικά ο Κουέστα ήταν ο καλύτερος της ομάδας. Μάλλον και ο μοναδικός που διακρίθηκε. Από τους υπόλοιπους , ο Μοντόγια κράτησε τη θέση του και είχε θετικές επεμβάσεις. Οι άλλοι συμμετέχοντες στην ενδεκάδα απλώς φόρεσαν την φανέλα και μπήκαν στο γήπεδο. Οι αντίπαλοι τους κατάπιαν. Φάνηκε μεγάλη διαφορά ποιότητας. Ο Σαβέριο προσπάθησε να παίξει το ένα εναντίον ενός κι από κει και πέρα το χάος.

Πάρα πολύ κακό παιχνίδι του ΑΡΗ χωρίς δικαιολογίες. Δεν υπάρχει άγχος, οι απαιτήσεις είναι ελαστικές, οι παίκτες είναι ξεκούραστοι. Το είδαμε και προφανώς δεν θέλουμε να ξαναδούμε αυτό το απαράδεκτο θέαμα.

Επόμενος αγώνας αυτός με τον ΠΑΟ, τον αντίπαλο στον τελικό. Θα γίνει κανένα τρικ για να μην δείξουμε τα μυστικά μας;

«Στο ίδιο έργο θεατές», θα μπορούσε να είναι ο τίτλος του αγώνα με τον ΠΑΟΚ στη Τούμπα. Ένας ΑΡΗΣ που πήρε τη νίκη με τον πιο εύκολο τρόπο σε σχέση με τα παιχνίδια των τελευταίων χρόνων. Είτε με Μαντσίνι, είτε με Καμαρά, είτε με Μορόν το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Χαλαρά, όμορφα κι ωραία , για μία ακόμα φορά ο ΑΡΗΣ έριξε από την κορυφή τον πρωτοπόρο και αναδεικνύεται σε πολύ σκληρό καρύδι για όποιον παίζει μαζί του.

Αγώνας χωρίς συγκινήσεις , φάσεις , ρυθμό έγινε σε ένα μοτίβο που επέλεξε ο προπονητής του ΑΡΗ. Με καλή αμυντική λειτουργία, έκλεισε όλους τους διαδρόμους προς την περιοχή. Ο ΠΑΟΚ προσπάθησε να μπει από τα πλάγια , έκανε γεμίσματα για να φέρει τη μπάλα κοντά στην εστία, από τον άξονα δεν μπόρεσε να περάσει ούτε η σκιά παίκτη του, έμεινε να περιμένει κάποιο λάθος. Ατύχησε γιατί ο ΑΡΗΣ ήταν αλάνθαστος. Μέσα σε όλα , ο ΑΡΗΣ έχει Μορόν ο ΠΑΟΚ κανέναν. Μία φάση ήταν αρκετή για τον Ισπανό να στείλει τον τερματοφύλακα να μαζέψει τη μπάλα από τα δίχτυα του. Μία κίνηση του άδειασε τον αντίπαλο του μέσα στην περιοχή και με σουτ έστειλε τη μπάλα στα πλάγια του τέρματος. Κάπου εκεί κρίθηκε το ματς γιατί ο ΠΑΟΚ ήταν ανήμπορος να αντιδράσει. Κι αν ο Σαβέριο ήταν πιο προσεκτικός θα είχε πετύχει και δεύτερο γκολ για τον ΑΡΗ και θα έδινε μεγαλύτερο εύρος στη νίκη.

Η τακτική των δύο προπονητών ήταν καθαρή. Ο ΑΡΗΣ έδωσε τη μπάλα στον αντίπαλο και τον περίμενε ανάμεσα στην περιοχή και το κέντρο και κυριολεκτικά τον κατέστρεψε. Δεν άφησε να γίνει κανένα σοβαρό passing game , τοποθετήθηκαν παίκτες πάνω σε αντιπάλους σε ένα man to man σε συγκεκριμένους χώρους, υπήρχαν οι αλληλοκαλύψεις όταν χρειαζόταν, όλα αυτά με υπομονή και ψυχραιμία. Ο αντίπαλος προπονητής δεν βρήκε καμία απάντηση.

Στην απελπισία του , έβαλε ότι επιθετικούς είχε, μέχρι και τον Ζίφκοβιτς έκανε δεξί μπακ αλλά μηδέν ουσία. Ο κόουτς Μάντζιος κέρδισε κατά κράτος και έφυγε με το τρίποντο. Η διαφορά της ομάδας φάνηκε σε σχέση με το ματς της Τετάρτης. Χωρίς άγχος βγαίνουν όλα. Δεν ανησύχησε σε καμία φάση, κι όταν χρειάστηκε ο Κουέστα φώναξε παρόν.

Μεγάλο παιχνίδι από τον Μοντόγια και τον Βερστράτε. Δύο παίκτες που στα προηγούμενα παιχνίδια ήταν μέτριοι έως κακοί, στην Τούμπα φανέρωσαν τις αρετές τους. Ο ένας εξαφάνισε τον Ζίφκοβιτς κι ο άλλος ήταν κυρίαρχος στη μεσαία γραμμή. Ο Ζουλ απέφυγε τα λάθη , ενώ Φαμπιάνο και Μπράμπετς πήραν όλες τις αερομαχίες. Ο Νταρίντα έπαιξε στα επίπεδα που γνωρίζουμε. Σουλεϊμάνοφ και Σαβέριο ήταν πιστοί στα αμυντικά τους καθήκοντα και προσπάθησαν να μεταφέρουν το παιχνίδι στην επίθεση χωρίς μεγάλη επιτυχία. Ο Μορόν είναι ο Μορόν. Του αρκεί μία στιγμή για να εκτελέσει και να θυμίσει σε όλους ότι όποιος δεν μπορεί να τον σταματήσει κινδυνεύει σε κάθε προσπάθεια του. Εντυπωσιακός.

Στα τακτικά, να πούμε ότι ο Μάντζιος έκλεισε όλους τους παίκτες του ΠΑΟΚ και άφησε τη μπάλα στον Κουλιεράκη , ο οποίος φυσικά δεν μπορούσε να κάνει κάτι που θα εκμεταλλευόταν οι συμπαίκτες του. Ήταν μια προφανής κίνηση , για την οποία ο Ρουμάνος τεχνικός των αντιπάλων δεν είχε καμία απάντηση. Ο ΑΡΗΣ ήταν περισσότερο προετοιμασμένος για ένα ματς υπομονής. Η πρόκριση στον τελικό έδωσε φτερά στη ψυχολογία των παικτών , η αποβολή του άγχους ήταν επιστέγασμα μιας προσπάθειας που ξεκίνησε τον Ιανουάριο και τώρα αποδίδει καρπούς. Πλέον ο ΑΡΗΣ έχει να περιμένει μόνο καλά σε κάθε αγώνα, κάθε αναμέτρηση είναι σαν πρόβα τελικού , με τη διαφορά ότι θα μπορεί να μαζεύει βαθμούς και να ρυθμίζει την βαθμολογία της Super League. Όλοι που θα παίξουν με τον ΑΡΗ θα πρέπει να προσπαθήσουν περισσότερο απ΄ όσο υπολόγιζαν. Αλλιώς θα βρεθούν κι αυτοί στη θέση του ΠΑΟΚ.

Η Τούμπα έχει εξελιχθεί σε δεύτερη έδρα του ΑΡΗ και ίσως είναι ο λόγος να μην υποδεικνύεται ως γήπεδο του τελικού. Μάλλον θα θεωρείται έδρα του ΑΡΗ. Ας είναι. Θα βρεθεί γήπεδο αρκεί να μην είναι έδρα κανενός. Το γήπεδο του ΠΑΟΚ πάντως θα βόλευε!!!

Μέχρι τώρα λέγαμε ότι ο ΑΡΗΣ έχει τις πολύ μεγάλες πιθανότητες να προκριθεί στον τελικό. Μετά το παιχνίδι μπορούμε να πού με ότι ο ΑΡΗΣ είναι στον τελικό. Ο αγώνας, που για χάρη του το rotation έγινε συνήθεια , τελείωσε δίνοντας την δυνατότητα στην ομάδα να συμμετάσχει σε έναν τελικό κυπέλλου. Ο μοναδικός στόχος που υπάρχει έγινε πραγματικότητα ,πλέον όλα τα βλέμματα στρέφονται στο τρόπαιο και με ποιον τρόπο θα κατακτηθεί.

Ο αντίπαλος γνωστός , όλα φανερά, οι ομάδες θα αναμετρηθούν στα play offs άλλες δύο φορές, ο ΑΡΗΣ πρέπει να είναι διαβασμένος από το πρώτο δευτερόλεπτο έως το σφύριγμα της λήξης του διαιτητή. Πολλή δουλειά και συνεχή προετοιμασία. Είναι δύο συστατικά για την επιτυχία. Αυτή τη φορά δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Καλώς ή κακώς.

Η ενδεκάδα του ΑΡΗ στον ημιτελικό ήταν ίσως η καλύτερη που μπορεί να συγκροτήσει το υπάρχον ρόστερ. Έφτασε Μάρτιος για να δούμε μία ολοκληρωμένη , χωρίς απουσίες, χωρίς αλλαγές, με ρόλους και ποιότητα από τον κάθε παίκτη. Όλα αυτά θεωρητικά γιατί στην πράξη η απόδοση μεταξύ αμυντικών και επιθετικών είχε μεγάλη διαφορά.

Υπήρξε άγχος και φάνηκε μέσα στη γήπεδο. Οι λανθασμένες αποφάσεις των παικτών σε κρίσιμες φάσεις στοίχισαν πιθανόν κάποιο γκολ που θα ξεκλείδωνε την ομάδα. Σε τέτοια παιχνίδια είναι ευτυχία για τον προπονητή να έχει όλη την αμυντική λειτουργία άψογη κατάσταση και υψηλό επίπεδο. Αν εξαιρέσω τη μία φάση που έκανε ο Παναιτωλικός , από κόρνερ, δεν αντιμετώπισε καμία άλλη κατάσταση απειλής προς την εστία. Ο Βέλεθ ήταν ογκόλιθος μπροστά από τους δύο κεντρικούς αμυντικούς, οι οποίοι κέρδισαν όλες τις μονομαχίες. Οι πλάγιοι μπακ έκαναν ένα μεστό και σίγουρο παιχνίδι , κέρδισαν πολλές μπάλες αφήνοντας τους αντιπάλους μακριάαπό την περιοχή του Κουέστα. Ο Νταρίντα κάλυψε τους χώρους του και συνέβαλε τα μέγιστα στο να μείνει η μπάλα για την περισσότερη ώρα στην κατοχή του ΑΡΗ.

Επιθετικά δεν βγήκε τίποτα. Ο Μορόν έμεινε μακριά από την εστία, ο Σουλεϊμάνοφ προσπάθησε χωρίς ουσία, ο Ζαμόρα αναλώθηκε σε κινήσεις στη γραμμή χωρίς να γίνει απειλητικός. Πιστώνονται και οι δύο την κάλυψη της άμυνας όταν χρειάστηκε για να μην αναπτυχθούν οι αντίπαλοι από τις πλευρές τους. Οι αλλαγές δεν άλλαξαν την εικόνα.

Ο ρυθμός του παιχνιδιού ανήκε εξ’ ολοκλήρου στον ΑΡΗ αλλά το 0-0 δεν άφηνε τον Παναιτωλικό εκτός διεκδίκησης του αποτελέσματος. Χωρίς να μπορεί να γίνει απειλητικός , είχε πάντα στην σκέψη τη μία φάση που μπορεί να προηγηθεί. Όλα θα ήταν διαφορετικά αν ο ΑΡΗΣ είχε πετύχει ένα γκολ. Θα τελείωνε νωρίς η πρόκριση , θα απελευθερωνόταν οι παίκτες να παίξουν με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, θα έβρισκαν σίγουρα χώρους που σημαίνει ότι θα βλέπαμε ένα διαφορετικό ματς .

Η πρόκριση είναι γεγονός όποτε εκ του αποτελέσματος όλα είναι μια χαρά. Δεν δίνω εύσημα σε κανέναν γιατί θεωρούσα δεδομένη αυτή την επιτυχία. Μισή επιτυχία όμως γιατί ολόκληρη θα είναι η κατάκτηση του κυπέλλου.

Στο δια ταύτα , με λίγο περισσότερο άγχος, με καλή άμυνα, ψύχραιμη διαχείριση του αγώνα, καλές τακτικές εφαρμογές, χωρίς γκολ, χαιρόμαστε για το ότι ο ΑΡΗΣ θα πάει στον τελικό. Είναι ο υπέρ πάντων αγώνας της φετινής χρονιάς. Η επιστροφή από εκείνο το ματς ο ΑΡΗΣ υποχρεούται να την κάνει με το τρόπαιο.

Οι επόμενοι αγώνες μπορεί να μην έχουν καμία σημασία για την ομάδα, σε καμία περίπτωση όμως δεν είναι αγώνες προετοιμασίας. Έχει τόσα ντέρμπι για να δείξει ότι θα είναι ισάξιος και ισότιμος διεκδικητής ενός τίτλου. Καμία έκπτωση δεν είναι αποδεκτή για να αφήσει παιχνίδι χωρίς την σκέψη και την προσπάθεια για νίκη. Η πρόκριση δεν είναι πανάκεια από μόνη της. Η κατάκτηση είναι σίγουρα. Για να φτάσει ανταγωνιστικός μόνο με την ιδέα του δυνατού και του απαιτητικού μπορεί να βρει κίνητρο και να παίξει όλα τα παιχνίδια σαν τελικούς.

Αν το κάνει θα αυξήσει τις πιθανότητες να σηκώσει το κύπελλο ψηλά και να δώσει το σύνθημα για ένα τρελό ξεφάντωμα στην πόλη του θεού.

Ο ΑΡΗΣ με την νίκη του επί του Βόλου, καπάρωσε και μαθηματικά την 5η θέση στο πρωτάθλημα αποτέλεσμα του οποίου είναι η συμμετοχή στα play offs του φετινού πρωταθλήματος. Δυστυχώς δεν υπάρχει η δυνατότητα να ελπίζει σε κάτι περισσότερο από τον ρόλο του ρυθμιστή σ’ αυτό το μίνι πρωτάθλημα, αλλά έστω κι έτσι θα μπορέσει να κοντραριστεί με τις ομάδες που μέσα από τον ανταγωνισμό θα τον κάνουν καλύτερο.

Γιατί η αλήθεια είναι ότι ο ΑΡΗΣ θέλει χρόνο για να παίξει με βάση τις δυνατότητες των παικτών του. Όλη τη χρονιά παιδευόταν να βρει μία ενδεκάδα, έναν κορμό , μία συνοχή που να έχει διάρκεια και να κερδίζει παιχνίδια. Από τον Ιανουάριο δείχνει να έχει βρει έναν δρόμο και οι αγωνιστικές με αντιπάλους τους διεκδικητές του πρωταθλήματος είναι το φάρμακο που μπορεί να λειτουργήσει ως δυναμωτικό για το τέλος αυτής της χρονιάς και την αρχή της επόμενης. Αυτό είναι το ζητούμενο πλέον. Η τέταρτη θέση θα ήταν “Θείο Δώρο” χωρίς όμως να διαφαίνεται κάτι τέτοιο σήμερα.

Ο αγώνας ήταν μιας ομάδας που προσπαθούσε να παίξει ποδόσφαιρο εναντίον ενός σκορποχωριού που δεν ήξερε τι ήθελε να κάνει μέσα στο γήπεδο. Η στατιστική έγραψε 4 τελικές από τις οποίες μόνο μία έφτασε στον Κουέστα. Ένα σουτ συρτό έξω από την περιοχή , εντελώς αδύναμο. Αυτή η ομάδα ήρθε να διεκδικήσει βαθμό ή βαθμούς στο Κλ. Βικελίδης. Θα έπρεπε να μας προετοιμάσουν ότι δεν είναι σε θέση να παρουσιάσουν ποδοσφαιρική ομάδα. Ας είναι. Ότι μπορεί ο καθένας.

Ο ΑΡΗΣ έπαιξε τα δύο τελευταία τέταρτα των κάθε ημιχρόνων. Ταλαιπώρησε τη μπάλα αρκετά μέχρι να βρει λύσεις. Υπάρχουν θετικά και αρνητικά ζητήματα που προέκυψαν από το παιχνίδι. Στα θετικά σίγουρα είναι η αμυντική λειτουργία. Καμία απειλή προς το τέρμα. Σε λίγο ο Κουέστα θα παραγγέλνει καφέ για να βλέπει τα ματς. Η τοποθέτηση του Βέλεθ ξανά σε θέση κόφτη , δείχνει να κουμπώνει με την υπόλοιπη ομάδα και να σταματάει επιθέσεις προτού αυτές φτάσουν στην άμυνα. Ο προπονητής τοποθετεί τον Μανού έξω από την περιοχή με σκοπό να δημιουργεί ρήγματα στην αντίπαλη άμυνα και να τροφοδοτεί με κοντινές πάσες τον Μορόν.

Σ’ αυτό το ρόλο, ο Ισπανός, έχει ακόμα σκαμπανεβάσματα. Επί μισή ώρα, στο πρώτο ημίχρονο , δεν μπορούσε να βρει πάσες και στο τελευταίο τέταρτο μόλις άρχισε να εκμεταλλεύεται την ταχύτητα του, την τεχνική του , την ατομική ποιότητα του, ήταν ασταμάτητος , έκανε την ευκαιρία που κατέληξε στο δοκάρι από τον Μορόν, όλα μπαίνουν κι όλα χάνονται, έδωσε την ασίστ στο φορ για να σκοράρει και γενικά αναστάτωνε την άμυνα του Βόλου. Ακόμη, στα θετικά ότι σκόραραν και οι δύο φορ της ομάδας.

Στα αρνητικά σημειώνω ότι η ανάπτυξη ήταν πάλι προβληματική. Δεν βρέθηκε η εύκολη πάσα που να σπάει την άμυνα και να βγάζει παίκτες στην περιοχή. Σαβέριο κυρίως και Σουλεϊμάνοφ ήταν κινητικοί αλλά όχι απειλητικοί όσο θα μπορούσαν. Από την πλευρά του Ρώσου υπήρχε το τρυκ του εσωτερικού διαδρόμου στον Οντουμπάτζιο αλλά δεν δούλεψε καλά. Από την άλλη πλευρά ο Σαβέριο προσπαθούσε να συγκλίνει, αφήνοντας τον Φεράρι στη γραμμή , χωρίς κι αυτό να βοηθήσει στην επίθεση.

Ήταν παιχνίδι που ο ΑΡΗΣ είχε τη δυνατότητα να πετύχει ευρεία νίκη. Με τέτοιους αντιπάλους μπορείς να κάνεις πάρτι. Δεν το έκανε. Αυτό βέβαια που μετράει είναι οι τρεις βαθμοί και η ομάδα τους πήρε, απλά εύκολα, ήρεμα.

Η συνέχεια έχει δύο αγώνες ακόμα μέχρι τη λήξη της κανονικής διάρκειας του πρωταθλήματος. Οι δύο αντίπαλοι ΠΑΟ και ΑΕΚ έχουν την πίεση του αποτελέσματος κάτι που για τον ΑΡΗ είναι πλεονέκτημα. Δεν έχει να χάσει τίποτα και μπορεί να αγωνίζεται χωρίς κανένα άγχος. Οι νίκες και στα δύο ματς θα μειώσουν τη διαφορά και να δημιουργήσουν ψυχολογία για τους επερχόμενους αγώνες. Αν ήμασταν στην Ισπανία, ο ΑΡΗΣ θα είχε μαζέψει πολλά λεφτά από τα πριμ που θα του έταζαν οι ομάδες για να νικήσει αγώνες και αυτοί να στεφθούν πρωταθλητές. Εδώ στην Ελλάδα η ιστορία, η υστεροφημία, το σήμα της ομάδας , η πίστη των οπαδών, αναπληρώνει αυτή την οικονομική υπερβολή των ιβήρων. Οπότε καταλαβαίνουμε όλοι ότι ο ΑΡΗΣ την μόνη πολυτέλεια που έχει έναντι των υπολοίπων είναι ότι μπορεί να παίζει ελεύθερα. Αυτό το παιχνίδι όμως πρέπει να οδηγεί σε νίκες. Τίποτα λιγότερο. Ας το σκεφτούν καλά παίκτες και προπονητές ότι δεν συμβιβαζόμαστε με «διδακτικές ήττες». Νίκες παντού.

Υ.Γ. Είδα ότι υπάρχει συζήτηση για έδρα του τελικού, ποια θέλει ο καθένας, δηλώσεις των παικτών για στόχο του κυπέλλου κ.λπ. Είναι αδύνατο να σταματήσεις τη σκέψη και τον λόγο του καθενός αλλά όλο αυτό μου μοιάζει πέρα για πέρα άκαιρο. Πρώτον υπάρχει ο δεύτερος ημιτελικός, που θα περάσουμε βέβαια, δεύτερον ο τελικός είναι το Μάιο δηλαδή περίπου 2,5 μήνες μετά τον ημιτελικό.

Τσάμπα βάρος για όλο αυτό από τώρα. Υπάρχει χρόνος για να διευθετηθούν όλα τα ζητήματα.