Eάν ρωτήσει κανείς τη Θάλεια Μήτση, πώς κατέληξε να γίνει διαιτητής θα του πει ότι ήταν μάλλον τυχαίο. Ότι στον πρώτο χρόνο της στη Γυμναστική Ακαδημία τους το πρότεινε ένας καθηγητής κι ότι «πήγε για να μάθει τους κανονισμούς» και μετά το συνέχισε. Όσο πιο πολύ της μιλάς όμως τόσο πιο πολύ καταλαβαίνεις ότι η πορεία της μόνο τυχαία δεν είναι.
Η Θάλεια Μήτση είναι, αντικειμενικά, μια ξεχωριστή περίπτωση: Διαιτητής με διεθνείς διοργανώσεις στο ενεργητικό της, είναι κατά κοινή παραδοχή η καλύτερη γυναίκα διαιτητής στην Ελλάδα. Συναντιόμαστε στο Δημοτικό Γήπεδο της Νέας Ιωνίας, εκεί δηλαδή που κάνει προπόνηση καθημερινά, ανάμεσα σε τοπικές ομάδες και παιδάκια. Δεν έχει καλά- καλά χώρο να αλλάξει για τη φωτογράφιση, και κάνει κρύο αλλά η Θάλεια δεν καταλαβαίνει από τέτοια. Η καθημερινότητά της απαιτεί έτσι κι αλλιώς πειθαρχία. Δουλεύει κανονικά το πρωί, 6.30 με 8.30 το απόγευμα έχει προπόνηση και μετά γυρίζει σπίτι της -και την επόμενη μέρα πάλι από την αρχή. Δουλειά – προπόνηση – σπίτι, ενώ τα Σαββατοκύριακα ταξιδεύει σε όλη την Ελλάδα για αγώνες, πολλές φορές μόνη της.
Μου άρεσε πολύ το ποδόσφαιρο από παιδί αλλά εκεί που μεγάλωσα δεν υπήρχαν γυναικείες ομάδες ποδοσφαίρου, οπότε μπάλα δεν μπορούσα να παίξω. Στο πρώτο έτος του ΤΕΦΑΑ ο καθηγητής μας πρότεινε να παρακολουθήσουμε τη σχολή διαιτησίας- πήγα για να μάθω τους κανονισμούς. Δεν μου άρεσε στην αρχή
Παρ’ όλα αυτά την επομένη χρονιά όταν βρέθηκε στη Ρώμη για Erasmus και χρειαζόταν μια απασχόληση το έκανε ξανά και κυρίως το συνέχισε, πράγμα σπάνιο. Οι περισσότεροι τα παρατάνε. Από τα 150 άτομα που μπήκαν σε κείνη τη σχολή δουλεύουν πια μόνο 3 άτομα.
Στην Ελλάδα ξεκίνησε «από τα χαμηλά». «Πιο χαμηλά δε γίνεται» μου λέει και γελάει. «Άρχισα όπως όλοι στο τοπικό πρωτάθλημα. Ανήκω εξάλλου στην Ένωση Ποδοσφαιρικών Σωματείων Πειραιά – εκεί να δεις τι ακούμε! Στα τοπικά είναι πιο δύσκολα, ακούς σχεδόν τα πάντα, πολλές βρισιές, βία και είναι πολύ λίγα αυτά που παίρνεις σε σχέση με αυτά που ξοδεύεις οπότε είναι πολύ εύκολο να τα παρατήσεις. Στη αρχή δεν μου άρεσε καθόλου ο ρόλος του διαιτητή. Γιατί συνέχισα μετά; Γιατί ένιωσα πως μπορείς ένα δύσκολο χώρο να τον κάνεις καλύτερο. Ο διαιτητής πρέπει να είναι δίκαιος. Και αν εγώ προσπαθώ να είμαι δίκαια και τα καταφέρνω τότε βοηθάμε όλοι το ποδόσφαιρο. Όταν είδα το χώρο από μέσα πείσμωσα και είπα «όχι δεν θα τα παρατήσω».
Τα πρώτα χρόνια δεν ήμασταν πολλές στο χώρο. Υπήρχε μια αμηχανία ή μια έκπληξη. «Ωχ, έχουμε γυναίκα». Όσοι είναι μέσα στο γήπεδο (π.χ. οι ποδοσφαιριστές) με σέβονται περισσότερο απ’ ότι θα σέβονταν έναν άντρα διαιτητή. Από την κερκίδα όμως υπάρχει μεγάλη λεκτική βία
Η Θάλεια δουλεύει πιο πολύ στο εξωτερικό παρά στην Ελλάδα. Aπό το Μουντιάλ γυναικών του Καναδά μέχρι τη Νέα Ζηλανδία για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα γυναικών κάτω των 17. Έχει εξάλλου και το Master της FIFA. «Δουλεύω συνέχεια έξω κι εκεί το ποδόσφαιρο είναι μια μεγάλη γιορτή, μια εύθυμη ατμόσφαιρα- οπού όλα κινούνται σε πολύ πολιτισμένα πλαίσια». Την ίδια ώρα που έξω παίζει σε διεθνείς διοργανώσεις εδώ είναι «κολλημένη» χρόνια τώρα στη Β’ Εθνική.
Το μόνο που με κρατάει και συνεχίζω είναι η θέλησή μου για ένα καλύτερο ποδόσφαιρο. Μερικές φορές μπουχτίζω, σιχαίνομαι αλλά επιστρέφω εκεί γιατί δεν τα παράτησα πιο πριν. Σκέφτομαι γιατί έμεινα και συνέχισα να το κάνω; Για ένα καλύτερο ποδόσφαιρο, για ένα πολύ μικρό λιθαράκι από την πλευρά μου. Είμαι δίκαιη και προσπαθώ για μια δίκαιη διαιτησία.
«Αν νομίζω πως τα πράγματα θα ήταν πιο εύκολα για μένα αν ήμουν άντρας; Μπορεί! Αλλά δεν είναι τόσο θέμα φύλου, όσο χαρακτήρα. Πιο πολύ θέμα αξιών είναι σε αυτό το χώρο. Για να είσαι διαιτητής πρέπει να έχεις υπομονή, να είσαι πολύ δυνατός χαρακτήρας, να μπορείς να αντέξεις πράγματα, να μην τα παρατήσεις με την πρώτη φορά και να έχεις αίσθηση του ποδοσφαίρου. Η δουλειά του διαιτητή έχει έτσι κι αλλιώς ημερομηνία λήξης. Παλιά ήσουν μέχρι τα 45, τώρα πια είναι για όσο αντέξεις. Όσο αντέχεις να περνάς τις δοκιμασίες».
Τη ρωτάω αν έχει παραπόνα. Το σκέφτεται αρκετά πριν μου απαντήσει.«Ως γυναίκα διαιτητής πρέπει να βγάζεις τα όρια που βγάζουν οι άντρες. Τα όρια συνέχεια αυξάνονται και χρειάζεται πολύ μεγαλύτερη προσπάθεια από την πλευρά μου σωματικά. Για να ανταπεξέλθω στις αγωνιστικές δοκιμασίες πρέπει να είμαι πλέον σε επίπεδο πρωταθλητισμού. Δεν συμφωνώ απόλυτα με αυτό, νομίζω ότι ξεχνάμε κάπου το νόημα, που είναι να είσαι καλός μέσα στο γήπεδο. Όταν υπερβάλλεις με την προπόνηση, καταπονείσαι. Η καλή φυσική κατάσταση είναι βασική για ένα διαιτητή, σκέψου είμαι και γυμνάστρια, αλλά δεν είναι τα πάντα- χρειάζονται και άλλες ικανότητες».
Η Θάλεια είναι γενικά λιγομίλητη. Μου λέει ότι η οικογένεια της στην αρχή παραξενεύτηκε, αλλά μετά που είδαν ότι της άρεσε η διαιτησία, δεν είχαν θέμα. «Εξάλλου δεν είμαι διαιτητής συνέχεια, είναι ένα κομμάτι μου αυτό, όχι όλη μου η ζωή. Η καθημερινότητα όμως είναι απαιτητική, μπορεί να λείπεις ένα μήνα στο Μουντιάλ ας πούμε». Όσο για το πόσο εύκολο είναι να ακολουθήσει κανείς το πρόγραμμά της «Αν υπάρχει αγάπη δεν θα τα χαλάσουμε στο πρόγραμμα, ό,τι και να κάνει ο άλλος το σέβεσαι», μου λέει.
«Ένα από τα λίγα πράγματα που μου προσφέρει αυτή η δουλειά είναι οι επαφές με άλλους πολιτισμούς, ειδικά όταν γνωρίζω συναδέλφους από άλλες χώρες. Σκέψου ότι έχω φίλη από τη Βόρεια Κορέα. Το ποδόσφαιρο είναι η κοινή μας γλώσσα, μια κουλτούρα που μας ενώνει».
Πηγή: Huffingtonpost.gr
