Ο Βαγγέλης Αλεξανδρής ανέλαβε την τεχνική ηγεσία του Άρη στα μέσα της σεζόν 2002-03, παίρνοντας τη θέση του Μίλαν Μίνιτς και ευτύχησε να πανηγυρίσει την κατάκτηση του Τσάμπιονς Καπ.
Σε ένα Αλεξάνδρειο που κόχλαζε από 5.500 και πλέον φίλους των κίτρινων, η ομάδα με αυτόν στον πάγκο πρόσθεσε το δεύτερο αστέρι στη φανέλα. “Πάντα η διάθεση σου γίνεται πιο ευχάριστη όταν θυμάσαι τέτοιες σπουδαίες στιγμές. Ήταν μια μεγάλη προσπάθεια, μια υπερπροσπάθεια θα έλεγα από την αρχή εκείνης της χρονιάς με πολλά παιχνίδια. Εκτός του φάιναλ φορ που έγινε στο Αλεξάνδρειο είχαμε παίξει και στο φάιναλ φορ της περιφέρειας. Είχαμε δώσει συνολικά 17 αγώνες στην Ευρώπη και μας επηρέασε πολύ αγωνιστικά γιατί την ίδια σεζόν φτάσαμε και στον τελικό του Κυπέλλου στο φάιναλ φορ της Λάρισας. Ήταν μια χρονιά, στη διάρκεια της οποίας ο Άρης έκανε τα πρώτα του βήματα για να επανενταχθεί σαν Αυτοκράτορας του ελληνικού μπάσκετ”, είπε αρχικά στο PRESSARIS.
Ποιον ρόλο έπαιξε το γεγονός ότι το φάιναλ φορ πραγματοποιήθηκε στο Αλεξάνδρειο;
Καταρχήν ήταν πολύ δύσκολο να κατακτήσεις το Κύπελλο και ένας σημαντικός που τα καταφέραμε ήταν το γεγονός ότι το φάιναλ φορ έγινε στην έδρας μας όπου είχαμε την πολύ μεγάλη βοήθεια και συμπαράσταση του κόσμου. Δεν ξέρω αν θα καταφέρναμε να το κατακτήσουμε αν διεξαγόταν σε ουδέτερη έδρα. Η ομάδα αντιμετώπισε δυο πολύ δυνατές ομάδες τόσο στον ημιτελικό όσο και στον τελικό. Στον ημιτελικό παίξαμε κόντρα στη Χέμοφαρμ του μετέπειτα Νο2 στο ντραφτ του ΝΒΑ, Ντάρκο Μίλισιτς και του πολύπειρου Μιλένκο Τέπιτς. Στον τελικό βρήκαμε μπροστά μας την Πρόκομ που ήταν μια πολύ καλή ομάδα, στα πρώτα της βήματα στον ευρωπαϊκό χώρο πριν την καθιέρωση της στην Ευρωλίγκα. Θυμάμαι πως είχε στη σύνθεση της 11 ξένους κι έναν Πολωνό. Είχε ένα πλήρες ρόστερ. Εμείς διαθέταμε πολύ καλή χημεία, είχαμε εξαιρετικό κλίμα με παίκτες που είχαν πλούσια σωματικά προσόντα. Μπορέσαμε να ανταποκριθούμε στις δυσκολίες και κατακτήσαμε το τρόπαιο.
Όταν γίνεται αναφορά σε εκείνον τελικό το μυαλό όλων πηγαίνει στο επιθετικό ριμπάουντ και το καλάθι του Ραίτσεβιτς που χάρισε στον Άρη το Κύπελλο.
Δεν χάσαμε την ψυχραιμία μας όταν δεχθήκαμε το τρίποντο στην τελευταία επίθεση της Πρόκομ (σ.σ. ο Μασκολιούνας έκανε το 83-81 υπέρ της πολωνικής ομάδας). Θυμάμαι ότι είχα ζητήσει τάιμ άουτ και δεν φωνάξαμε κανέναν παίκτη την ώρα που απέμεναν 6.7” πριν τη λήξη. Ήταν αρκετός χρόνος για μια επίθεση αλλά δεν ολοκληρώθηκε γιατί οι Πολωνοί υπέπεσαν σε ένα ανόητο φάουλ πάνω στον Σόλομον. Έβαλε την πρώτη βολή, αστόχησε στη δεύτερη και τότε έβαλε το χέρι του ο Θεός ή ο από μηχανής θεός, Μίροσλαβ Ραίτσεβιτς ευστοχώντας στο νικητήριο καλάθι.
Τι θυμάστε μετά το τελευταίο σφύριγμα των διαιτητών;
Έγιναν πολλά αλλά οι στιγμές που ζήσαμε δεν ξεχνιούνται όσα χρόνια κι αν περάσουν. Ήταν ένας τίτλος, τον οποίο είχε ανάγκη η πόλη. Ο Άρης επέστρεφε στους τίτλους μετά από χρόνια και ο κόσμος το γιόρτασε. Μέσα στο γήπεδο και την ώρα της απονομής έγινε πανικός. Στη συνέχεια μαζεύτηκε 10.000 κόσμος στον Λευκό Πύργο. Εμείς ανεβήκαμε πάνω για να πανηγυρίσουμε και εγκλωβιστήκαμε για περίπου δυόμιση ώρες. Δεν μπορούσαμε να φύγουμε από τον χαμό που επικρατούσε. Εκείνη η ομάδα έβγαζε μια θετική αύρα. Ήμασταν μια παρέα, μια οικογένεια και αυτό το εισέπραττε και ο κόσμος εκδηλώνοντας πιο έντονα την αγάπη του.
Μπορεί ο Άρης στο μέλλον να διεκδικήσει και πάλι ευρωπαϊκούς τίτλους;
Να είμαστε ρεαλιστές. Με σωστή οργάνωση, προγραμματισμό και σκληρή δουλειά μπορείς να πετύχεις από τη στιγμή που έχεις την εμπειρία και την ικανότητα αλλά και τα εχέγγυα, τα οποία διαθέτει ο Άρης με τον πολύ κόσμο που έχει πίσω του. Τη δεδομένη χρονική περίοδο η σκέψη μας και ο στόχος μας είναι να βοηθήσουμε τον σύλλογο να βρει τον δρόμο του γιατί έχουν δημιουργηθεί υπέρμετρα χρέη που αν δεν αποπληρωθούν θα «στραγγαλίσουν» όποια προσπάθεια γίνεται από τη διοίκηση, τους παίκτες, τους προπονητές και το υπόλοιπο προσωπικό. Αν μπουν σε μια τάξη τα οικονομικά υπάρχει η επόμενη μέρα και ο Άρης θα έχει τη δυνατότητα σε σύντομο χρονικό διάστημα να γίνει πρωταγωνιστής.
