O προπονητής του ναυτικού ομίλου Λάρνακας και πρώην πολίστας και μάλιστα διεθνής του Άρη, Τάσος Τσικάρης, αναφέρθηκε στη διάλυση του τμήματος πόλο της ομάδας, όπως και σε γενικότερα ζητήματα του Ερασιτέχνη Άρη.
Αναλυτικά τα όσα είπε στον Focus 103,6:
Σχετικά με το τμήμα πόλο: Όλοι γνωρίζουν πως ο Άρης έφερε το πόλο στην Ελλάδα. Ήταν από τα πρώτα σωματεία στη χώρα μας που δημιούργησε τμήμα πόλο και τα πρώτα χρόνια παρουσίας του στα Εθνικά πρωταθλήματα μονοπωλούσε τους εγχώριους τίτλους.
Στη συνέχεια ήρθαν κάποια «πέτρινα χρόνια», αλλά έπειτα με μια τεράστια προσπάθεια από τους αδερφούς Ζωγράφου, το τμήμα επανήλθε. Από το 1976 και μετά λειτούργησε και το Εθνικό κολυμβητήριο και τότε δημιουργήθηκε μία φοβερή φουρνιά πολιστών που φόρεσαν τα χρώματα του Άρη. Η ομάδα τερμάτιζε συνεχώς πολύ ψηλά, πίσω μόνο από τον Εθνικό Πειραιώς, αλλά το 1986 διαλύθηκαν σχεδόν όλα τα τμήματα και κυρίως πληγώθηκαν το πόλο και το βόλλευ, για να καταφέρει ο μπασκετικός Άρης να πληρώσει το Νίκο Γκάλη.
Παρόλα αυτά έγινε ακόμη μία μεγάλη προσπάθεια από τον κ. Πεταλίδη και τον κ. Σπύρου για αναγέννηση του τμήματος, έπειτα όμως επήλθε η οριστική κατηφόρα.
Σας διαβεβαιώνω πως και το πόλο αλλά και το βόλλευ θα είχανε τουλάχιστον 3-4 πρωταθλήματα ακόμη, κοντά στα ήδη υπάρχοντα, αν δε διαλύονταν τότε με πωλήσεις πολύ μεγάλων αθλητών μας για να καταφέρει το μπάσκετ να πληρώσει το Νίκο Γκάλη.
Σχετικά με το τί γίνεται τώρα: Πραγματικά νιώθω έξω φρενών με την κατάσταση που επικρατεί τώρα στο τμήμα. Θα ήθελα να σας ενημερώσω καταρχήν πως ο Παναγιώτης Τσολακούδης ξεκινά μια τεράστια προσπάθεια, στην οποία θα βοηθήσουμε όλοι, ώστε να μη διαλυθεί το τμήμα, αν και θεωρώ πως είναι ήδη πολύ αργά.
Εγώ προσωπικά νιώθω έτσι γιατί αποφασίσανε στον Α.Σ. να δώσουνε όλα τα παιδιά των ακαδημιών. Ο Άρης έχει ξαναβρεθεί σε ανάλογη θέση, να μη μπορεί δηλαδή να επανδρώσει τη μεγάλη ομάδα, τα τμήματα υποδομής όμως, τα οποία θεωρώ μέσα στα δέκα καλύτερα πανελληνίως, κρατήσανε όρθιο το τμήμα. Απορώ λοιπόν πώς υπογράψανε για να φύγουνε αυτά τα παιδιά και να τα δώσουνε στην ομάδα του Π.Α.Ο.Κ.
Φυσικά απορώ και με τους γονείς των παιδιών που συνεναίσανε σε μια τέτοια απόφαση. Δε μιλάμε για ποδοσφαιριστές, που πηγαίνοντάς τους σε άλλη ομάδα θα έχουν περισσότερα οικονομικά οφέλη, αλλά για πολίστες, ένα άθλημα που στην Ελλάδα δεν είναι τόσο μεγάλες οι οικονομικές απολαβές.
Οι αθλητές του Ερασιτέχνη πρέπει να καταλάβουν πως αυτοί είναι ο Άρης. Από τα 100 χρόνια ιστορίας, τα 70 τα έχει γράψει ο Ερασιτέχνης και οι αθλητές του φυσικά. «Ο Άρης τρώει τα παιδιά του» είναι ένα κλισέ που με βρίσκει σύμφωνο. Παιδιά όπως ο Άρης ο Γρηγοριάδης έχουν εκδιωχθεί από το σύλλογο.
Έφτασα τα 50 χρόνια και το μόνο που θυμάμαι και χαίρομαι και αισθάνομαι περήφανος είναι το κίτρινο σκουφάκι που φορούσα όταν αγωνιζόμουν. Πρέπει να καταλάβουν οι πάντες, πως ο Άρης δεν είναι μόνο το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ.
Σχετικά με τον Ερασιτέχνη γενικότερα: Είναι γεγονός πως τα τελευταία δέκα χρόνια οι γονείς των παιδιών στις ακαδημίες του Ερασιτέχνη είναι αυτοί που συντηρούν τα τμήματα. Φυσικά αυτό ισχύει ακόμη και μέχρι σήμερα. Ο Άρης είναι βυθισμένος στη μετριότητα, δεν υπάρχει Αρειανός προδομένος. Ξυπνάω και ενημερώνομαι καθημερινά για το τι συμβαίνει και απορώ. Φυσικά νιώθω κι εγώ ένοχος για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει το σωματείο, όπως ένοχος θα πρέπει να νιώθει ο οποιοσδήποτε πέρασε από εκεί μέσα.
